Είχα κάποιες μέρες να διαβάσω την ειδησεογραφία και με έπιασε σήμερα μια μελαγχολία , όχι για την επικαιρότητα, αυτή πάει καιρός που είναι μελαγχολική, αλλά για την παραίτηση που σε μεγάλο βαθμό κυριαρχεί. Σκαλώνει το βλέμμα πολλών στα πουκάμισα του Βαρουφάκη και στο αν το βιβλίο πουλάει και μοιάζει να ξεχνάμε πόσο άτσαλα έχουμε καταπιεί τα παλιά και τα καινούρια μνημόνια που τα κόκκαλά της μας έχουν καθίσει στο λαιμό και από μια αρρωστημένη πίστη στην έξωθεν καλή μαρτυρία ή στα διαπιστευτήρια που πρέπει να δώσουμε, δεν τα φτύνουμε δυνατά σε όσους μας τα σέρβιραν.
Τα παράνομα κανάλια συνεχίζουν να σερβίρουν τα χιλιοζεσταμένα φαγητά που δεν τρώγονται και μοιάζει να ξεχνάμε τη φάρσα που μας έστησαν ότι τάχα θα εξυγιάνουν το χώρο των σκουπιδοκαναλιών. Στο χώρο το δικό μας έχει μετατεθεί το βάρος στο πώς μαζεύτηκαν τα μόρια των διευθυντών και αν οι αιρετοί έκαναν καλά τη δουλειά τους (ωσαν αυτή να ήταν η δουλειά των συναδέρφων) και έχουμε μπροστά μας το τσουνάμι των “αξιολογήσεων”, που νομιμοποίησαν οι σύλλογοι με τη συμμετοχή τους στη διαδικασία , για όσους συμμετείχαν… Σταματώ εδώ, γυρνώ στη μουσική μου… και ανασύρω τη “ρινοκερίτιδά “μου, που είχα γράψει σε στιγμή μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης…. Φεβρουάριο; 2014
“Ρινοκερίτις” ή ρινοκε(oi) ν ί τις
με αφορμή ένα κείμενο
Δύσκολες μέρες. Και δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση. Μιλώ για το βιασμό της ψυχής μας. Άνοιξε , με αφορμή την κρίση, ο ασκός του Αιόλου και ξεχύθηκαν οι άνεμοι ορμητικοί.
Μας ταπεινώνουν οικονομικά και έρχονται και σαρκάζουν πάνω μας με μέτρα θεσμικά, με κατηγορίες ανυπόστατες, με απαιτήσεις παράλογες και καταστροφικές, με μετάθεση της διαφθοράς των κρατούντων πάνω στις πλάτες όλων μας. Το τέρας τροχίζει τα δόντια του.
Και οι κοινοί θνητοί, οι πολλοί, αντί να γίνουμε όλοι μαζί μία γροθιά και να του ορμήσουμε, μεταβαλλόμαστε σε ανθρώπους δίχως πρόσωπο. Χάσαμε τη μιλιά μας στους εργασιακούς χώρους, χάσαμε τη ματιά μας. Σφραγίζουμε τα στόματα, αποστρεφόμαστε το βλέμμα, γιατί αντικατοπτρίζει την κατάντια μας.
Και εκεί βρίσκουν χώρο όσοι -περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά- αρέσκονται στην εξουσία που τους δόθηκε και μεταμορφώνονται σιγά-σιγά σε απόλυτους άρχοντες.
Και όσο οι υπήκοοι δεν έχουν πρόσωπο, θέληση και τόλμη, όσο υποβιβάζονται σε ραγιάδες τόσο και περισσότερο μεταβιβάζουν την τύχη και τη ζωή τους στη θέληση όσων αρέσκονται να εξουσιάζουν. (Πώς άραγε επωάζεται το αυγό του φιδιού;)
Λίγες οι φωνές που αντιστέκονται, ακούγονται σαν ενοχλητικά αφυπνιστικός ήχος ξυπνητηριού μέσα στην απραξία, την παραπλανητική ησυχία της νύχτας, που αποκοιμίζει τους εφιάλτες της μέρας μας.
Μα πότε προλάβαμε και ξεχάσαμε; Είχαμε κάποτε συναδέλφους, είχαμε φωνή, άποψη, έγνοια για τον άλλον, συμπόνια, βλέμμα να κοιταχτούμε. Συνεργαζόμασταν για το καλό του συνόλου και νιώθαμε όμορφα , όταν τελείωνε η μέρα. Τώρα πάψαμε να χαμογελάμε, συλλέγουμε χαρτιά-αποδείξεις της ικανότητάς μας, όσα περισσότερα τόσο καλύτερα. «Σε λίγο θα πορδεύουμε και θα κάνουμε ανακοίνωση στην εφημερίδα» είπε μια συνάδελφος. Είναι τόσο καταστροφικό αυτό για την ποιότητα της δουλειάς και της ζωής μας όσο και ο ήχος της λέξης. (Big Brother is here, κάθε μέρα και περισσότερο και μάλιστα με τη συναίνεσή μας).
Φοβάμαι μήπως έχουμε ήδη μετατραπεί σε ρινόκερους. Διδάσκουμε οι φιλόλογοι ένα κείμενο σε μαθητές της Β Γυμνασίου, σε παιδιά μόλις 13 χρονών. «….Γιατί ,πράγματι, έχουμε καταντήσει μια χώρα γεμάτη ρινόκερους. Από παχύδερμα που δεν ενοχλούνται από τίποτα, που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα και που ζουν μόνο για την τροφή τους. Το τραγικό ,δε, είναι ότι κάθε μέρα βλέπουμε γύρω μας τους ρινόκερους να πληθαίνουν και κάθε μέρα βλέπουμε τους ανθρώπους να γίνονται και αυτοί ρινόκεροι… Πώς αντιμετωπίζεται, όμως, η ρινοκερίτις αυτή; Το πρόβλημα είναι όχι μόνο δύσκολο αλλά και άλυτο. Πώς θα μπορέσουμε δηλαδή να μεταμορφώσουμε τους ρινόκερους σε ανθρώπους»;…
Πώς να διδάξουμε; Πώς να κοιτάξουμε τους μαθητές μας στα μάτια; Ο ΦΟΒΟΣ δε ταιριάζει στο δάσκαλο.
« Στη ζοφερή αυτή προοπτική ένα μόνο μένει σε όσους δεν έχουν ακόμα προσβληφθεί από τη «ρινοκερίτιδα». Να φωνάξουν και αυτοί όπως ο Μπερανζέ: «όχι δε θα συνθηκολογήσω! ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΑΣ!»
Λουίζα Σολομών
