Κείμενο τεκμηρίωσης βραβείου καλύτερης παράστασης για το έργο ” Ένα πουκάμισο αδειανό” από την Ηρώ Γεωργίου

Το βραβείο για την καλύτερη παράσταση της 5ης Θεατρικής Άνοιξης δόθηκε στο ” Ένα πουκάμισο αδειανό” του 1ου Γυμνασίου και 1ου Λυκείου Κατερίνης. Για την παράσταση το μέλος της κριτικής επιτροπής, Ηρώ Γεωργίου, διάβασε το παρακάτω κείμενο τεκμηρίωσης του βραβείου που δόθηκε:

“Γιατί κάνουμε τέχνη;

Για να παραβιάσουμε τα όριά μας, να επεκτείνουμε τα όριά μας, να καλύψουμε το κενό μας, να ολοκληρωθούμε.

Αυτό δεν αποτελεί συνθήκη, αλλά συνιστά μια πορεία, όπου, εκείνο που είναι σκοτεινό μέσα μας, φωτίζεται σιγά σιγά.”  (Γέρζι Γροτόφσκι, Για ένα φτωχό Θέατρο)

Και για πέντε μέρες, φωτίστηκα…

Λαμπύρισα από την λάμψη 13 θεατρικών παραστάσεων….

Λούστηκα στο άπλετο φως της καλλιτεχνικής έκφρασης δεκάδων μαθητών …

Ακολούθησα το πεφωτισμένο μονοπάτι, που οι ίδιοι μου χάραξαν με τις επιλογές τους, με την εκφραστική τους δεινότητα, με τις  θεατρικές λύσεις τους….

Και είδα….

Είδα πιότερο με την ψυχή,  γιατί  ” τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Ὀταν τ΄ ανοίγω βλέπω εμπρός μας ό,τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μας ό,τι ποθώ”.

Και αν ισχύει πως Τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν, τότε τους ευχαριστώ, τους ευχαριστώ όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά  που μου άνοιξαν ένα παράθυρο στον κόσμο τους, που μου επέτρεψαν να κρυφοκοιτάξω την καθαρότητα της ύπαρξής τους, που μου παραχώρησαν το προνόμιο να εντρυφήσω στα μύχια της ψυχής τους, που με βοήθησαν να ανταμώσω την προοπτική τους, που είδα τα όνειρά και τους οραματισμούς τους…..

Και αν Κάθαρσις -κατά τον Αριστοτελικό ορισμό- είναι η γνώση, τότε ευδαίμων είμαι και για κάτι ακόμα… γιατί, οι επιλογές τους σε επίπεδο κειμένων, σκηνοθεσίας, υποκριτικής,  με οδήγησαν στην γνώση, αλλά μου έμαθαν και κάτι πιο σπουδαίο…

πως κάθαρσις δεν είναι μόνο η γνώση, αλλά πρωτίστως η διαχείρισή της…..

πως το ουσιώδες δεν είναι να κάνω απλά θέατρο, αλλά πως το κάνω….

πως η τέχνη είναι μεγάλη και σαν τέτοια της αρμόζει να την προσεγγίζω…

πως οι επιλογές προσέγγισης της είναι μυριάδες και πως πρέπει πάντα την πιο σημαίνουσα  να αναζητώ…..

πως η αλήθεια είναι αλήθεια και σαν τέτοια μόνο αλήθεια λέει…..

Και όλοι τους κατάφεραν να Ανθίσουν….

Να προσφέρουν απλόχερα  Άνοιξη….

Να ευωδιἀσουν τις αισθήσεις μας ….

Και  κυριότερα μας θύμισαν πως την Άνοιξη αν δεν την βρεις, της φτιάχνεις…..

Και έφτιαξαν …. ανάπλασαν …. δημιούργησαν 13 φορές … Θεατρική Άνοιξη….

Για αυτό και όλοι νικητές….

Όλοι άξιοι επαίνου …

Όλοι  ευσχήμων ίσοι …..

Όλοι κεκοσμημένοι με της Τέχνης το στεφάνι…..

Πάρα ταύτα, Θἐατρο είναι ο μαγικός καθρέφτης που αντανακλά τα αόρατα όνειρά μας σε ορατές εικόνες…

Ξεπλένει τη ψυχή μας απὀ τη σκόνη…

Κάνει διακριτό το “είναι” από το “φαίνεσθαι”…

Διυλίζει την επίφαση από την ουσία, στέκεται εμπρός μας και διαχωρίζει την ἠρα από το σιτάρι…

Θέατρο  είναι η συνομιλία του ανθρώπου με τον Θεό….

Και το 1ο ΓΕΛ  και το 1ο Γυμνάσιο Κατερίνης με το “΄Ενα πουκάμισο αδειανό” κατάφεραν και συνομίλησαν με τον Θεό.

Κατάφεραν να σταθούν απέναντί του και να μοιραστούν τους φόβους, να προβάλλουν τις ανησυχίες τους, να επικοινωνήσουν τους προβληματισμούς τους.

Κατάφεραν να ορθώσουν το ανάστημά τους ενώπιον του και να θέσουν τις αντιρρήσεις τους, να δηλώσουν ρητά την διαφοροποίησή τους, να διεκδικήσουν λύση για τα παράλογα αιώνων τώρα.

Η πρόταση της Θεατρικής ομάδας μεστή και ουσιώδης. Δωρική και Λακωνίζουσα. Χωρίς περιττούς βερμπαλισμούς και υπερφλύαρες σημειώσεις. Με καθάριες σκηνικές φόρμες και σαφείς σκηνικές επιλογές,

Και αν “ἑν αρχή ην ο λόγος”, η επιλογή του κείμενου  καίρια και στοχευμένη. Σοφά σταχυολογημένη και εύστοχα δομημένη. Με αλληλουχία σημειολογίας και χρονική συνέπεια. Μεστή νοημάτων σαφώς δηλωμένων και με ξεκάθαρη Θέση και όχι Άρση.

Μια σκηνογραφική πρόταση λειτουργική και σημαίνουσα. Απόλυτα ταυτισμένη με το ύφος της παράστασης, εξυπηρετούσα τις ανάγκες του κειμένου και συμπλέουσα  με την σκηνοθετική  άποψη. Οι σκηνογραφικές λύσεις ενταγμένες  στην δράση εξυπηρέτησαν  τις ανάγκες της και υπογράμμισαν φωτίζοντας ακόμα περισσότερα το κείμενο και τους προβληματισμούς του.

Μια ενδυματολογική προσέγγιση, όχι αβασάνιστα επιλεγμένη, αλλά εναρμονισμένη με την αισθητική της παράστασης. Εξυπηρετεί τις ανάγκες των ρόλων σημειώνοντας τις λεπτές αποχρώσεις  των ηρώων. Σπονδυλωτά εξελισσόμενη με ευφυΐα ακολουθεί , δεν έπεται της δράσης.

Κινησιολογική παρουσία άρτια, καθάρια. Συγχρονισμένη με την αισθαντική της όλης πρότασης λειτουργεί αναδεικνύοντας το κείμενο και το υπο-κείμενο. Ο χορός έχει όλα τα χαρακτηριστικά των αρχαίων χορών των τραγωδιών φέρει πάρα ταύτα τη φρεσκάδα της σύγχρονης εποχής.  Με κίνηση σαφή και ολοκληρωμένη, τεχνικά δουλεμένη μα και θεατρικά δομημένη. Ένα άρτιο υποσύνολο παραπληρωματικό του συνόλου της ομάδας.

Έκπληξη ευχάριστη η σκηνική παρουσία μαθητή-μουσικού επί σκηνής που παίζει ζωντανά τις ντραμς. Δεν παίζει. Διαλέγεται με την πλοκή επί της ουσίας. Συνδιαλέγεται με τους ήρωες ουσιαστικά. Υπογραμμίζει τα σημεία κορύφωσης. Προοικονομεί την δράση,  επιτείνει αλλά και απαλύνει την ένταση.

Μια παράσταση όπου όλοι οι ηθοποιοί πρωταγωνιστές είναι. Πρώτοι ρόλοι όλοι.  Συνεπείς και ξεκάθαροι. Υποστηρικτικοί της ψυχοσύνθεσης και των λεπτών αποχρώσεων των ηρώων. Με κορυφώσεις και εσωτερικές αναδιπλώσεις ζηλευτές. Με μετρημένη κίνηση και καθάρια εκφορά λόγου.

Μια προσπάθεια συνόλου. ΄Ενα εγχείρημα ομάδας. Μια προσπάθεια συνέπειας και σεβασμού. Μια αναμέτρηση με κείμενα “μεγάλα”. Ένα στοίχημα που κερδίθηκε. Μια παράσταση “για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη…”

῾… δώσε τα φώτα, ηλεκτρολόγε.

Άναψε φώτα στη σκηνή, τα πάνω φώτα, τα πλάγια φώτα της οροφής, τα φώτα της ράμπας, το δύο, το πέντε, το εφτά, το εννιά, το έντεκα….

Ὀλα τα νούμερα άναψέ τα.

Το σκοτάδι δε μας ταιριάζει σήμερα.

Ἀναψε φώτα να ξυπνήσει ο κόσμος, δε θέλουμε θεατές μισοκοιμισμένους.

Θέλουμε πλατεία ξύπνια, μυαλά σβέλτα, το σκοτάδι ναρκώνει, κοιμίζει.

Κι αν είναι να ονειρευτούνε, ας ονειρευτούνε στο φως.

Κι αν χρειαστεί να δείξουμε και λίγη νυχτα, έχουμε ψεύτικα φεγγάρια, και χατονένεια φανάρια για τις γωνιές των δρόμων, και άλλα κόλπα του Θεάτρου.

Δώσε λοιπόν όλα τα φώτα, να δει ο κόσμος της δουλειά μας… “(Όπερα της πεντάρας , Μπέρτολτ Μπρεχτ)