Η 1η Μάη είναι μέρα-σταθμός για την εργατική τάξη σε όλον τον κόσμο. Η εργατική πρωτομαγιά συνδέει τους αγώνες της εργατικής τάξης, που ξεκίνησαν από το Σικάγο το 1886 για τη διεκδίκηση του 8ωρου, με τους αγώνες που συνεχίζονται ακατάπαυστα μέχρι και σήμερα καθώς όλα τα εργατικά δικαιώματα έχουν τεθεί σε τροχιά αμφισβήτησης ενώ πολλά από αυτά έχουν χαθεί.
Η ανεργία του 30% που στις τάξεις της νεολαίας σχεδόν διπλασιάζεται, οι συντάξεις που απειλούνται με εξαφάνιση και το αντι-ασφαλιστικό έκτρωμα που εφαρμόζεται και δεν έχει σταματημό, τα 10 – 12ωρα εργασίας, οι χιλιάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι κλειστές μικρο-επιχειρήσεις ακόμη και η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, το σύγχρονο τοπίο της στέρησης κάθε εργατικού κεκτημένου δηλαδή, φέρνει στο προσκήνιο κάθε μεγάλο αγώνα της εργατικής τάξης και μας θυμίζει το ιστορικό μας καθήκον.
Στη σημερινή Ελλάδα οι νέοι και οι νέες είναι αυτοί που κάθε μήνα αλλάζουν δουλειά και ζουν με τη διαρκή ανασφάλεια της ανεργίας, εργάζονται σε εξευτελιστικά προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, βλέπουν τον εφιάλτη της μετανάστευσης να πλησιάζει κάθε μέρα και πιο κοντά στη πόρτα τους. Είναι σίγουρο πως με την υλοποίηση (και) του τρίτου μνημονίου, η γενιά μας είναι αυτή που θα έχει “ξοδέψει” τα πιο παραγωγικά χρόνια του εργάσιμου βίου της σε ένα διαρκές κυνήγι 450 ευρώ, και σε εξευτελιστικά χαμηλά μεροκάματα ενώ η διάλυση της εργατικής νομοθεσίας, νομιμοποιεί την αυθαιρεσία των εργοδοτών εις βάρος των εργαζομένων.
Η ανάγκη για ένα νέο εργατικό ξεσηκωμό και μαχητικούς αγώνες ανατροπής θα σηματοδοτεί την ανάγκη των εργαζομένων, της νέας εργατικής βάρδιας, των μπλοκάκηδων, των ετεροαπασχολούμενων επιστημόνων, των ανέργων, να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, να κερδίσουν τον πλούτο που παράγουν για τη ζωή που αξίζουν και να μη ζουν σαν σύγχρονοι δούλοι.
Γιατί η πολιτική των αλλεπάλληλα αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η πολιτική της ύφεσης, της φτώχειας, της ανεργίας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια). Είναι η πολιτική που ξεπουλά στρατηγικού χαρακτήρα δημόσιες επιχειρήσεις (λιμάνια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αεροδρόμια, κ.α.), που προωθεί τα νέα οκτάμηνα κοινωφελή προγράμματα ως το σχέδιο αντιμετώπισης της ανεργίας, που στήριξε και εφάρμοσε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για την εξυπηρέτηση του χρέους με κόστος 1,5 δις ευρώ για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.
Γιατί είναι τελικά η ίδια πολιτική μ’ αυτή κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ, που θέλουν να ξεπεράσουν την κρίση του καπιταλισμού θυσιάζοντας τα εργατικά δικαιώματα, για να διασωθεί η αστική τάξη και τα κέρδη της. Γιατί ειδικά φέτος βλέπουμε τα ταξικά μας αδέλφια, τους πρόσφυγες, να εκδιώχνονται από τον τόπο τους και από παντού και να μην έχουν χώρο πουθενά εξαιτίας των δικών τους πολέμων.
Γιατί οι ανάγκες μας δε χωρούν στην πληρωμή του χρέους στους δανειστές, στα μνημόνια και στα δεσμά της ΕΕ και του Ευρώ.
Αφού πέρσι η κυβέρνηση έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στον δημόσιο κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, μετατρέποντάς το σε ένα σύστημα προνοιακών παροχών, δραματικά μειωμένων συντάξεων, κατάργησης του ΕΚΑΣ, διογκωμένων εισφορών για τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, νομιμοποίησης της ευκαιριακής εργασίας με μπλοκάκι, της αδήλωτης μαύρης εργασίας, και της μόνιμα υψηλής ανεργίας, η φετινή Πρωτομαγιά συμπίπτει με τις μέρες που η κυβέρνηση ανοίγει εκ νέου το εργασιακό με αιτήματα των δανειστών την αύξηση των ομαδικών απολύσεων με κατάργηση όλων των περιορισμών, ενώ η κυβέρνηση αντιπροτείνει την επιδότηση μειωμένης εργασίας χωρίς επίσης κανένα όριο. Επιπροσθέτως ζητούν εκ νέου μείωση του κατώτατου μισθού, επικράτηση της επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης έναντι της κλαδικής, κατάργηση προσαυξήσεων λόγω εμπειρίας, αφαίρεση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων συμπεριλαμβανομένου της κατάργησης διατάξεων του συνδικαλιστικού νόμου σχετικά με τις πλειοψηφίες και την απεργία και της θεσμοθέτησης της ανταπεργίας.
Σήμερα, μετά από έξι χρόνια κρίσης πληρωμένης από τους εργαζόμενους και τη νεολαία της μετανάστευσης, μετά την κατάρριψη των αυταπατών περί φιλολαϊκής μεταστροφής της ΕΕ που καλλιέργησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και οι προηγούμενες κυβερνήσεις κι ενώ διαφαίνεται ότι η επιλογή της υποχώρησης και της υποταγής είναι ένα βαρέλι που δε θα’ χει πάτο, είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά επίκαιρο οι εργαζόμενοι να χαράξουν το δικό τους δρόμο προς τη χειραφέτηση και τους αγώνες της σύγχρονης εργατικής Πρωτομαγιάς. Για να μπορέσουμε να έχουμε μια προοπτική χωρίς ανεργία, με αξιοπρέπεια, με εργασιακά δικαιώματα.
Αγώνες αντίστασης ξεπροβάλλουν στις απεργίες διαρκείας στα ΜΜΕ, στους αναπληρωτές δασκάλους και καθηγητές, στις μάχες κατά των ιδιωτικοποιήσεων (ναυτεργάτες και λιμενεργάτες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών κλπ.), στα αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια (ΒΙΟ.ΜΕ., Ρομπέν του Ξύλου κ.α.), στους ιδιωτικούς υπαλλήλους μικρότερων (στα call center και στην εστίαση) ή μεγαλύτερων (ΠΛΑΙΣΙΟ, αλυσίδες φροντιστηρίων) επιχειρήσεων, στη νεολαία της Γαλλίας που ξαγρυπνά στους δρόμους.
Αγώνες που πρέπει να χτίσουν το νήμα που θα συνδέσει όλους τους εργαζόμενους στον κοινό αγώνα ενάντια στη φτωχοποίηση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και τη συνθηκολόγηση. Με τη νεολαία να δίνει τη μάχη ενάντια στο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο και στην κατάργηση των εργατικών της δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με κόπο και αγώνα στην πάροδο των ετών αλλά ξεπουλήθηκαν στο βωμό του χρήματος εν μια νυκτί, για τη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που παρακωλύει την ανάπτυξη ενός μαχητικού εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, που θα συμβάλλει στο άνοιγμα ενός πραγματικά άλλου δρόμου στην ελληνική κοινωνία.
Γι αυτό, καλούμε τους νέους και τις νέες, τους ανέργους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όπως και όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση και πανεργατική απεργία στη 1 Μαΐου. Με τη μαζική συμμετοχή μας πρέπει να δείξουμε στην κυβέρνηση, η οποία νομοθέτησε φέτος την υποχρεωτική αργία της Πρωτομαγιάς, ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι μια αργία, είναι μια απεργία, μια μόνιμη διεκδίκηση των δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της αξίας του ανθρώπου, δεν είναι ένα παιχνίδι με το οποίο θα εκτονωθούμε αλλά είναι η διεκδίκηση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής που είναι ανεκτίμητη και θα την υπερασπιστούμε μέχρι τέλους, διότι ο άνθρωπος είναι πάνω από τα κέρδη. Δεν θα τους επιτρέψουμε να μας γυρίσουν πίσω σε εργασιακό καθεστώς δουλείας και ανασφάλειας. Δε θα γίνουμε η χαμένη γενιά στο βωμό της σκληρής λιτότητας.
Δε θα μείνουμε αμέτοχοι/ες!
Να γίνουμε η γενιά της ρήξης! Όχι της φτώχειας και της υποταγής!
Όλοι και όλες στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις!
ΒΕΡΟΙΑ, ΔΕΥΤΕΡΑ 1η ΜΑΪΟΥ, 10:30 ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ
