“Δε ζει χωρίς πατρίδες
η ανθρώπινη ψυχή” (Παλαμάς)
Δίκην Αράβων προσκυνητών πέφτουν πάλι οι πολιτικοί μασκαράδες στο ναζιστικό χρηματοπιστωτικό τέμενος της Ευρώπης με τους χότζες της πληροφόρησης και τους σεΐχηδες του κοινοβουλίου να ανεμίζουν τα μαντήλια της αναιδούς αιδούς, κλαυθμηρίζοντες, δήθεν, γοερώς, αλλά υπομειδιώντας ασφαλώς…
Τελικά, ο πιο επικίνδυνος φασισμός είναι ο φασισμός των νεοφώτιστων, που στρατολογούνται από τα μειράκια των δήθεν αντιφασιστών με σοσιαλιστικό κέλυφος.
Ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ και του Μουσολίνι έδωσε τη θέση του στον ευρωσοσιαλισμό.
Κάτι ξέρουν γι’ αυτόν τα πολιτικά γιουσουφάκια της χώρας μας, που έγιναν περιδινιζόμενοι δερβίσηδες στο θέατρο σκιών της εξουσίας.
“Άντε πάενε από δω”* ρε καραγκιοζοτσαρλατάνε ευρωπροσκυνητή να απολαύσω την πίκρα του Σεφέρη για την πατρίδα μας, που δεν είναι πια δική μας, αλλά ούτε και δική σας, μέσα σε μια θάλασσα χωρίς αισθήσεις και χωρίς ανθρώπους:
“Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στὰ σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
ἀπὸ λιμάνι σὲ λιμάνι;
Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ἀνασαίνοντας
τὴ δροσιὰ τοῦ πεύκου πιὸ δύσκολα κάθε μέρα,
κολυμπώντας στὰ νερὰ τούτης τῆς θάλασσας
κι ἐκείνης τῆς θάλασσας,
χωρὶς ἁφὴ
χωρὶς ἀνθρώπους
μέσα σε μία πατρίδα ποὺ δὲν εἶναι πιὰ δική μας
οὔτε δική σας”.
* Όχι μόνο τα λόγια των μεγάλων στοχαστών, αλλά και έργα των ανοημόνων και ανοησιομόνων πολιτικών θα πρέπει να εισαγωγικοποιούνται ως θετικές τα πρώτα και αρνητικές τα δευτέρα παρακαταθήκες.
Μια τέτοια αρνητική παρακαταθήκη λαϊκής ασέβειας αποτελεί και η παρούσα φράση ενός σύγχρονου πολιτικού αδιανοητή, που η πνευματική του εμβέλεια με δυσκολία επεκτείνεται μέχρι το κράσπεδο του πεζοδρομίου της οδού Κουμουνδούρου του κλεινού** άστεως.
** κλεινός = ένδοξος, φημισμένος
ΥΓ
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου ώρα 21.30 του εβδόμου σωτηρίου έτους στο αεροδρόμιο Αθηνών, περιμένοντας την πτήση προς Θεσσαλονίκη, ανάμεσα στο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενο κοινοβουλευτικό χαρέμι του χορού της πολιτικής κοιλίας, που επιστρέφει στις εστίες του για να χαλαρώσει ύστερα από ένα κοπιώδες τριήμερο spa κΥνοβουλευτικής (με όλο το σεβασμό και την αγάπη μου προς τα σκυλιά) υπερεργασίας στις πηγές των ποταμών του κοινωνικού Άδη της πλατείας Συντάγματος***, μιας σουρρεαλιστικής χώρας που έχει για πλατεία ένα ανύπαρκτο Σύνταγμα.
Με δυσκολία συγκρατώ τη ναυτία να μην εκραγεί σε έμεσμα, βλέποντας “πολίτες” προσκυνητές να προσεγγίζουν τα πολιτικά σκύβαλα των προσκυνημένων και να υποβάλλουν τα σέβη τους στους ασεβείς, σε μια πρωτόγνωρη τελετή κοπρολαγνείας.
Τελικά, φαίνεται πως δεν υπάρχει ελπίς.
Ευτυχώς, λίγο ο Παλαμάς, λίγο ο Σεφέρης, λίγο το Μεγαλυνάριον υμνομελούργημα “Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν” και κυρίως η σκέψη πως σε λίγο θα συναντήσω τη Chloé απαλύνουν την αηδία μου.
*** Οι ποταμοί του Άδη της πλατείας Συντάγματος είναι οι ίδιοι με αυτούς του μυθολογικού Άδη: Αχέρων (ποταμός της θλίψης), Κωκυτός (ποταμός του θρήνου), Φλεγέθων ή Πυριφλεγέθων (ποταμός με πύρινες φλόγες), Λήθη (ποταμός της λησμονιάς) και Στυξ (ποταμός του μίσους).
Θλίψη, θρήνος, φωτιά, λήθη και μίσος είναι τα μόνα προϊόντα του ευρωφαστφασονατζίδικου της πρωτογενούς παραγωγής της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, που το μόνο δημοκρατικό δικαίωμα που παρέχει είναι η αυτοϊκανοποίηση της διαστροφής του πολιτικού ναρκισσισμού, κοινώς ψώνιου.
———————————————————————————————————
Σημείωση Φαρέτρας: Ο Δημήτρης Αθανασιάδης είναι γιατρός – νευροχειρουργός, μουσικός και συγγραφέας πολλών βιβλίων ευρέος φάσματος της μουσικής εκπαίδευσης, που διδάσκονται σε ωδεία της χώρας και κοσμούν βιβλιοθήκες της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Διετέλεσε Διευθυντής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και για είκοσι πέντε χρόνια του Δημοτικού Ωδείου Βέροιας.
