“Ε, το λοιπόν ό,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω” γράφει η Μένια Μαραγκού

Ελληνική Διαστημική Υπηρεσία. Γελάσαμε – αστειευτήκαμε – διασκεδάσαμε και καλώς, γιατί το χιούμορ είναι κάποιες φορές η δύναμή μας στα δύσκολα. Αλλά όπως προσπαθούν να μας πείσουν, το θέμα είναι «σοβαρό».

Μετά το σχετικό ντόρο, ήρθαν οι απαραίτητες εξηγήσεις από τους αρμόδιους επιστήμονες για την αναγκαιότητα της υπηρεσίας, για τα κυριαρχικά δικαιώματα επί του διαστήματος, για την εξοικονόμηση πόρων, για την ύπαρξη των πολυπόθητων ευκαιριών κ.ο.κ.

Είναι πρέπον μαθαίνουμε, η κοινωνία να σταματήσει να περιστρέφεται -ως άλλος δορυφόρος- γύρω από τη μιζέρια της και να αντιμετωπίσει με την αρμόζουσα σοβαρότητα τούτη τη βαρύγδουπη και πολλά υποσχόμενη υπηρεσία.

Μια κοινωνία αλυσοδεμένη στη φτώχεια και την εξαθλίωση, ισχυρίζονται πως οφείλει να στρέψει τα μάτια της στα τρανά και τα σπουδαία του διαστήματος. Μια κοινωνία που γύρω της υψώνονται τείχη και φράχτες, μην τυχόν και διαφύγουν οι κατατρεγμένοι, μια κοινωνία που θρηνεί θύματα από ανέστιους, μια κοινωνία απέλπιδα, πρέπει να στρέψει το βλέμμα της στα άστρα. Αυτή η κοινωνία, σχεδόν εγκαλείται που δε χειροκροτεί με δέος τούτη την πρωτοβουλία, αλλά τουναντίον την περιγελά και περιστρέφεται με αυθάδεια γύρω από το μικρόκοσμό της.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

«Ναζίμ Χικμέτ» (Μικρόκοσμος)