Σε είπανε τεμπέλη και σου φάγανε τα λεφτά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Ουδείς ποτέ τιμωρήθηκε για αυτό. Είδες γύρω σου να προκόβουν τα κομματόσκυλα και οι γαζήδες της ήσσονος προσπάθειας, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό. Αν άνοιγες το στόμα σου, σε έλεγαν γραφικό κι αν έσφιγγες τη γροθιά σου, φρόντιζαν να σου κόψουν το χέρι. Και συχνά το μαχαίρι το κρατούσαν οι σύντροφοί σου.
Για το χρηματιστήριο ουδείς τιμωρήθηκε, για τους Ολυμπιακούς ουδέποτε έγινε λογαριασμός. Συνήθισες. Aφησες τα ντόμπερμαν της διαπλοκής να σου τρώνε το μυαλό κάθε βράδυ στις οχτώ. «Τι να κάνουμε;» έλεγες. Ετσι δουλεύει το σύστημα. Μίζες, εξοπλιστικά, Ζήμενς, λαμόγια, αεριτζήδες, νταβατζήδες – αυτοί ήταν οι στυλοβάτες ευμάρειας μέσα στην οποίαν βυθιζόταν η «ισχυρά Ελλάς».
Συνένοχοι: καλλιτέχνες, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι κι εσύ μόνος σου να αμφιβάλλεις – μήπως είναι έτσι η ζωή; Μήπως πρέπει να ’ναι έτσι; Χαζοχαρούμενη τηλεόραση, αλλά και σαρκοφάγος. Αρχισες να ξεχνάς τον πολιτισμό σου, την καταγωγή σου, την αρχοντιά σου. Σκυλάδες και νεόπλουτοι σε βάλανε στη μέση. Διεφθαρμένοι εκείνοι, διεφθαρμένον σε έλεγαν. Κι όταν αδυνάτισε για τα καλά το μυαλό σου
και άρχισε να ξεχνιέται μέσα στο «ωχ αδερφέ» η ψυχή σου, σου βγάλανε το χρέος. Σοκ! Και σε βάλανε στο μνημόνιο! Δέος! Φόβος! Αλλά κι ενοχή. Τιμωρούμεθα για τις αμαρτίες μας, σκεφτόσουν, θα περάσει κι αυτό. Μικρό το κακό, θα πληρώσουμε έστω για τα ανομήματα των άλλων, αυτών που τα φάγανε, αλλά θα ξαναβγούμε στο ξάγναντο. Οχι. Ηταν παγίδα. Για να φτιαχθεί μια νέα χώρα, τύπου Σιγκαπούρης, αλλά πιο κοντά στην Ευρώπη – για να γλιτώνουν τα κοράκια και τα μεταφορικά. Τα συρματοπλέγματα του προτεκτοράτου άρχισαν να υψώνονται γύρω σου.
Αγρια η λεηλασία. Αγρίεψες. Βγήκες στους δρόμους. Φούντωσαν οι Αγανακτισμένοι, το σύστημα τους δαιμονοποίησε, «χρυσαυγίτες και λαϊκιστές», το ΚΚΕ τους αποκήρυξε, ο ΣΥΡΙΖΑ έτεινε ευήκοον ους κι άρχισε να διαλέγεται με όσα σκεφτόσουν κι εσύ. Και του έδωσες δύναμη, έκαμε κυβέρνηση, του έδωσες ακόμα περισσότερη δύναμη με το δημοψήφισμα και σε πούλησε. Τώρα κάνει ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Σου μιλάει με την ίδια γλώσσα, τη γλώσσα του φιδιού, τη γλώσσα που σου μιλούσαν και οι προηγούμενοι.
Η λεηλασία συνεχίζεται. Για το Ελληνικό δεν θα απολογηθεί κανείς, όπως δεν απολογήθηκε για το PSI. Αντί να σε περιφρονεί ο Βενιζέλος, σε περιφρονεί ο Κατρούγκαλος. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να αυτοκτονούν, αλλά τώρα κάνει πως δεν καταλαβαίνει ο Τσίπρας. Η κάθε μέρα γίνεται η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για τα εγκλήματα της προηγούμενης. Σου πουλάνε τρέλα
και ξεπουλάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Ομως για το καλό σου. Διότι «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Αναρωτιέσαι αν πρόκειται για βλάκες ή παμπόνηρους – όμως ουδεμία σημασία έχει η απάντηση, σημασία έχει το αποτέλεσμα.
Ομως, στο μεταξύ, η ζωή σου περνάει και χάνεται. Πρόκειται απλώς για χρόνο. Ξοδεμένο χρόνο. Σαν σε ξόδι. Που δεν αφήνει αναμνήσεις. Που δεν περιέχει τη χαρά της δημιουργικότητας. Τα τελευταία επτά-οκτώ χρόνια ήταν ένας σύντομος χρόνος. Σου ζητούν να μην πονάς, διότι κλαίνε. Απευθύνονται μόνον σε όσους ωφελούνται απ’ όλα αυτά, ενώ εσύ, αν δεν ζεις μέσα σε μια μοιρολατρική αμεριμνησία της αμνησίας, τους υπομονεύεις . Οι ημέρες σου,
οι μήνες σου, τα χρόνια σου περνάνε μέσα σε έναν καφκικό εφιάλτη. Μάλιστα βλακώδη. «Χτίζεις» (όχι το μέλλον, αλλά) το αφορολόγητο. Που μετά θα πρέπει να το χτίσεις αλλιώς. Οι εποχές έχουν γίνει αξιολογήσεις. Πας από αξιολόγηση σε αξιολόγηση και κάθε φορά βγαίνεις πιο λειψός. Ποιοι είναι αυτοί που τη μια φορά σου κόβουν το χέρι και την άλλη το πόδι; Ποιος τους αναγόρευσε σε βασιλείς των λυγμών; Ζεις
με τον εφιάλτη του Κόφτη πάνω απ’ το κεφάλι σου. Αύριο θα αρχίσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Αύριο ο Κούλης θα λέει ότι «παρέλαβα χάος» από την Αριστερά (την ποια;). Και θα ολοκληρώσει το έργο του Τσίπρα με ασφαλέστερον για τους δανειστές τρόπο. Για τον οποίον Τσίπρα
το μόνον που πλέον απομένει είναι η ηρωική έξοδος – τρίχες ηρωική. Θα τη σκέπει απλώς μια ρητορική για βλάκες. Ο άνθρωπος που έκανε τα μνημόνια Ευαγγέλιο (άμα τε και Αποκάλυψη του Ιωάννη) θα ξαναβγεί στις ρούγες των προεκλογικών συγκεντρώσεων με κόκκινες σημαίες – πλην όμως τρύπιες και πλαστικές. Και ας προσπαθεί, όσο ακόμα κατοικεί στο Πραιτώριο, να τρυπώσει σε κάτι το σοσιαλδημοκρατικό. Κι ας εφαρμόζει την πιο αισχρή εκδοχή νεοφιλελέυθερης πολιτικής, όταν έρθει η ώρα των εκλογών πάλι (και με περισσότερο θράσος) θα τάζει παράλληλα προγράμματα και άλλες παραμυθοσαλάτες.
Ομως ο χρόνος, ο δικός σου χρόνος, ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, φεύγει και απέρχεται, παρέρχεται χωρίς να τον στέφει η χαρά της ζωής. Γιατί; Σε ποιους χρωστάς τον χρόνο σου; Ποιος και στο όνομα ποιας εξουσίας σού κλέβει τη ζωή σου και σου υπεξαιρεί τους χυμούς της ψυχής σου; Ποιος είναι ο κ. Παππάς; Τον ήξερες κι από παλιά; Σε ποια μάχη ορθώθηκε και κέρδισε γέρας για τον Δήμο; Μόνον
στη δημαγωγία αρίστευσε. Κι αυτός κι εμείς που υποστηρίξαμε τους κιβδηλοποιούς. Αθελά μας – δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα μετράει. Μπήκαμε στο 2017, οι καιροί ου μενετοί, ο χρόνος πλέον μας κάνει πλάκα. Μαζί του και οι δανειστές. Τους δίνει η κυβέρνηση όσα ζητούν κι αυτοί δεν τα παίρνουν, ώσπου να πάρουν κι άλλα.
Τα ίδια το 2010, ίδια και χειρότερα το 2011, το 2012, κόλαση το 2013, Τάρταρα το 2014, πίσω από τις Σκαιές Πύλες το 2015, ούτε που θυμάμαι το 2016,
ως πότε θα πορεύεσαι με την ψυχή στο στόμα προς του χάρου τα δόντια;..
