“Η ατμομηχανή της ιστορίας και το χαμένο Βασίλειο της Ασίνης…” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης

Ο Μαρξ είχε πει πως η επανάσταση είναι η ατμομηχανή της ιστορίας.

Στη σύγχρονη, όμως, ιστορία της ΕΕ η υποτέλεια των εθνικών κρατών έγινε η ατμομηχανή της Γερμανίας. Mια ατμομηχανή που κινείται με τα απανθρακωμένα στα κρεματόρια του χρηματοπιστωτικού ναζισμού πτώματα των πολιτών τους.

Τον 17ο αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος René Descartes θεώρησε τη σκέψη ως προϋπόθεση της ύπαρξης, μέσα από την εμβληματική φράση του “σκέφτομαι άρα υπάρχω”, που έγινε καραμέλα της ιδεαλιστικολατρείας.

Τον 20ο αιώνα ο επαναστατημένος άνθρωπος ενός άλλου Γάλλου διανοούμενου, του Albert Camus, θεωρεί την επανάσταση ως προϋπόθεση της ύπαρξης, μέσα από τη φράση του “επαναστατώ άρα υπάρχω”, που είναι σύμβολο της υπαρξιστικής ανθρωποκεντρικής ευθυνολατρείας.

Ένας άλλος, πάλι, Γάλλος διανοούμενος, ο πνευματικός μας δάσκαλος Jean – Paul Sartre, φαίνεται πως έδωσε μια διέξοδο, μέσα από τον αδιέξοδο προβληματισμό, αν η ουσία προηγείται της ύπαρξης ή η ύπαρξη της ουσίας.

Η σκέψη, λοιπόν, και η επανάσταση, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ουσίες της ύπαρξης, που η απ-ουσία τους στη σύγχρονη ΕΕ οδηγεί στην ανυπαρξία του ατόμου, που είναι μεν καταδικασμένο να είναι ελεύθερο, αλλά μέσα στα θολά λύματα μιας συλλογικής παρανοϊκής οικονομοκεντρικής ευρωπαϊκής συνείδησης.

Τελικά, ένας πατριδολάτρης Γάλλος ποιητής και διανοούμενος, ο Paul Valéry, αμφισβήτησε το σκληρό πυρήνα της ύπαρξης και της ουσίας της Ευρώπης, την ιστορία, ώστε τελικά μια ανιστόρητη σήμερα Ευρώπη να αναζητά άλλοθι στην πλαστογράφηση της ιστορικής ύπαρξής της.

“L’histoire est le produit le plus dangereux que la chimie de l’intellectuel ait élaboré. Il fait rêver, il enivre les peuples, leur engendre de faux souvenirs, exagère leurs réflexes, entretient leurs vieilles plaies, les tourmente dans leur repos, les conduit au délire des grandeurs ou à celui de la persécution et rend les nations amères, superbes, insupportables et vaines. L’histoire justifie ce que l’on veut, n’enseigne rigoureusement rien, car elle contient des exemples de tout et donne des exemples de tout”.

(Η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν, που έχει αναπτύξει η πνευματική χημεία. Δημιουργεί όνειρα, μεθάει τους λαούς και τους γεννάει ψεύτικες αναμνήσεις, εξάπτει τα αντανακλαστικά τους, συντηρεί τις παλιές πληγές τους, κάνει θυελλώδη την ηρεμία, τους οδηγεί σε ντελίριο μεγαλείου ή καταδίωξης και κάνει τα έθνη βίαια, αλαζονικά, ανυπόφορα και κενόδοξα. Η ιστορία δικαιολογεί αυτό που θέλουμε, δεν διδάσκει αυστηρώς τίποτα, γιατί περιέχει παραδείγματα για όλα και δίνει παραδείγματα για όλα) (Paul Valéry).

Η σύγχρονη, λοιπόν, ιστορία της Ευρώπης είναι ένα χαρακτηριστικό υπόδειγμα ιστορικού μηδενισμού και προνόμιο μιας ιστορικής μυθοπλασίας κενόδοξων και ματαιόδοξων πολιτικών ασημαντοτήτων.

Ο ποιητής, λοιπόν, της Ευρώπης είναι ένα ιστορικό κενό, όπως καταγράφεται από το Σεφέρη στο ποίημά του “Ὁ Βασιλιᾶς τῆς Ἀσίνης*” και στο οποίο με εκφράσεις άμεσες ή συμβολικές, όπως ανυπόστατοι, υποτελείς μέσα στην απελπισία, βούρλα ξεριζωμένα μέσα στο βούρκο με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής, κλπ, καταγράφει την ασημαντότητα και τη ματαιοδοξία στο χαμένο χρόνο.

“… ἐκεῖ ποὺ μένουμε τώρα ἀνυπόστατοι λυγίζοντας

σὰν τὰ κλωνάρια τῆς  φριχτῆς ἰτιᾶς σωριασμένα μέσα στὴ

   διάρκεια τῆς  ἀπελπισίας

ἐνῶ τὸ ρέμα κίτρινο κατεβάζει ἀργὰ βοῦρλα ξεριζωμένα

   μὲς στὸ βοῦρκο

εἰκόνα μορφῆς ποὺ μαρμάρωσε μὲ τὴν ἀπόφαση μιᾶς πίκρας παντοτινῆς.

Ὁ ποιητὴς ἕνα κενό…” (Σεφέρης).

* Η Ασίνη ήταν αρχαία πόλη του Βασιλείου της Αργολίδας κοντά στο σημερινό Τολό, που καταστράφηκε το 740 πΧ από τους Αργείους, λόγω της συμμαχίας της με τους Λακεδαιμόνιους και οι κάτοικοί της διωγμένοι εγκαταστάθηκαν ως άποικοι στη Μεσσηνία, όπου και ίδρυσαν ομώνυμη πόλη.

Αρχαιολογικό εύρημα της Ασίνης είναι το μυστηριώδες αργιλώδες προσωπείο, που είναι γνωστό ως “ο Άρχων της Ασίνης”.

Ο βασιλιάς της Ασίνης, ο παντοδύναμος άρχοντας, που με τις αποφάσεις του όριζε, καθόριζε και περιόριζε τη ζωή των υπηκόων του, χάθηκε στη λήθη της ιστορίας και μόνο ψήγματα της ύπαρξής του έμειναν από τον Όμηρο (Ιλιάδα).

“… κι ὁ βασιλιὰς τῆς  Ἀσίνης ποὺ τὸν γυρεύουμε δυὸ χρόνια τώρα

ἄγνωστος λησμονημένος ἀπ᾿ ὅλους κι ἀπὸ τὸν  Ὅμηρο

μόνο μία λέξη στὴν  Ἰλιάδα κι ἐκείνη ἀβέβαιη

ριγμένη ἐδῶ σὰν τὴν ἐντάφια χρυσὴ προσωπίδα…” (Σεφέρης).

Σημείωση Φαρέτρας:  Ο Δημήτρης Αθανασιάδης είναι γιατρός – νευροχειρουργός,  μουσικός και συγγραφέας  πολλών βιβλίων  ευρέος φάσματος της  μουσικής εκπαίδευσης, που διδάσκονται σε ωδεία της χώρας και κοσμούν βιβλιοθήκες της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Διετέλεσε Διευθυντής του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και για είκοσι πέντε χρόνια του Δημοτικού Ωδείου Βέροιας.