“Ίσως αυτή η νέα υποτέλεια γεννήσει μια νέα εθνική αντίσταση” γράφει η Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου
Ας ευχηθούμε το σχόλιο του Χρόνη Μίσσιου να τσιγκλίσει τη σκέψη όλων εμάς των μελλοθανάτων και επιτέλους να κάνουμε κάτι. Να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να πάρουμε πίσω της ζωή μας.
Αυτή την κουβέντα είπε «ο εραστής του ονείρου της κοινωνικής δικαιοσύνης» Χρόνης Μίσσιος δυο χρόνια πριν εγκαταλείψει αυτό τον κόσμο, το Νοέμβριο του 2012. Τη διαβάζω σήμερα και αισθάνομαι μια απέραντη ενοχή να μου καίει τα σωθικά.
Γιατί δεν αντιδρά η κοινωνία που τα έχει χάσει πια όλα; Γιατί φοβάται το όνειρο; Υπάρχει απάθεια τριγύρω, ενώ γίνονται πράξη τα μέτρα του τρίτου πιο σκληρού μνημονίου, που φέρνει σαρωτικές αλλαγές στη ζωή μας από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, περικοπές στην υγεία, μείωση του ακατάσχετου ορίου και σταδιακή αύξηση της προκαταβολής φόρου έως αλλαγές στον πτωχευτικό κώδικα και τόσα άλλα, η οργή δεν αφήνεται ούτε καν σαν ψίθυρος να εκδηλωθεί.
Όχι δεν είναι κάποια επέτειος, απλά ήρθε ο καιρός να ξαναθυμηθούμε τον Χρόνη Μίσσιο για να πάρουμε ανάσες και να νοιώσουμε πια δυνατοί για να αντιμετωπίσουμε τα δυσκολότερα που έρχονται.
Βρήκα το κλειδί που άφησε ο Μίσσιος κάτω από το γεράνι για να μπούμε στον κόσμο του. Σε έναν άλλο κόσμο «κατοικημένον» από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του «πολιτισμού», ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους»
Ο Μίσσιος στα κείμενα που μας άφησε παρακαταθήκη, απεικονίζει τον σκληρό και ανελέητο κόσμο που ζούμε, αλλά δεν χάνει ποτέ την αισιοδοξία και την πίστη της στις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου, ο οποίος υποστηρίζει αυτό το ανυπότακτο πνεύμα, «είναι ικανός υπό συνθήκες ελευθερίας να ζήσει σε μια δημοκρατία που θα εγγυάται τόσο τα ατομικά δικαιώματα όσο και την ευδαιμονία της κοινότητας».
«Αισθάνομαι ταπεινωμένος και περιφρονημένος Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου. Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…
Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού είναι;»
Έτσι βίωσε τη κρίση στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια ο Χρόνης Μίσσιος, ο οποίος δεν παρέλειψε να ρίξει στο λαό τις ευθύνες που του αναλογούν γι΄αυτό που συνέβη:
«…το πρόβλημα είναι το σύστημα και οι θεσμοί που καθιερώσαμε. Θεσμοί που παράγουν βία, βαρβαρότητα και ψυχασθένεια, διότι πώς να κατανοήσει κανείς διαφορετικά την αφύσικη ζωή που μας υποχρέωσαν να βιώνουμε. Για να γυρίσουμε στα δικά μας: το εξοργιστικό είναι ότι μας εγκαλούν για έλλειψη πατριωτισμού όσους διαφωνούμε και αντιστεκόμαστε σε αυτά τα κατοχικά μέτρα. Είναι αυτοί που εκλέχθηκαν και ορκίστηκαν -οι περισσότεροι αλλεπάλληλες φορές- να υπερασπισθούν την πατρίδα και τα συμφέροντα του λαού της και μας οδήγησαν σε μια νέα εθνική υποτέλεια. Αιδώς, Αργείοι…».
Και στο ερώτημα, τι μπορούμε να κάνουμε πρόλαβε να απαντήσει:
«Σήμερα είναι εύλογο το ερώτημα αν το προνόμιο της λογικής του ανθρώπου είναι όντως προνόμιο ή κατάρα. Η οικολογική κρίση του πλανήτη και των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν είναι ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον αλλά μια οδυνηρή πραγματικότητα. Ο κόσμος του Οργουελ επιβεβαιώθηκε. Ο κόσμος του Χάξλεϊ είναι παρών. Μόνο με αυτογνωσία της ύπαρξής μας και τη συμφιλίωσή μας με αυτόν τον υπέροχο αινιγματικό κόσμο που μας γέννησε μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία μας. Χρειαζόμαστε άλλη ιεράρχηση των αξιών, άλλους κοινωνικούς θεσμούς, άλλη φιλοσοφία. Όσο η κυρίαρχη αξία των κοινωνιών μας παραμένει η κερδοσκοπία, τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας -όπως είπε κάποτε και ο Δαντόν- θα είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών».
Ο συγγραφέας και αληθινός αγωνιστής της αριστεράς, που όλη του τη ζωή πάλεψε να μείνει άνθρωπος πρόλαβε τη βαθιά ύφεση, αλλά αν και «… σκοτώθηκε νωρίς» μας έδειξε το μόνο δρόμο…
«Ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη, συμπεριφορά έχω το δικαίωμα της συγγνωστής πλάνης ούτε καμία δέσμευση για να μη λέω αυτό που σκέφτομαι και πιστεύω. Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία. Ίσως αυτή η νέα υποτέλεια γεννήσει μια νέα εθνική αντίσταση ».
Και όταν ερωτήθηκε, πότε θα συμβεί αυτό απάντησε :
«Όταν ο λαός βγει επιτέλους από τις κομματικές μάντρες. Τι όραμα θα έχει αυτή η αντίσταση; Τι μορφές θα πάρει; Δεν ξέρω. Εγώ είμαι ήδη παρελθόν και δυσκολεύομαι ήδη να κατανοήσω το παρόν. Ελπίζω οι μορφές που θα πάρει να μην είναι βίαιες και εξουσιαστικές. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο πως η βία και η εξουσία πρόδωσαν τα ωραιότερα όνειρα των επαναστατών». Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο ».
Έντονα προβληματισμένη κλείδωσα την πόρτα και άφησα το κλειδί κάτω από το γεράνι για τις επερχόμενες γενιές, που ο Χρόνης Μίσσιος θα τους δώσει να κατανοήσουν, ότι «είναι τουλάχιστον ανόητο να υποστηρίζει κανείς ότι μια χώρα οικονομικά υποδουλωμένη μπορεί να είναι εθνικά και πολιτικά ελεύθερη και ανεξάρτητη».
Αλλά και να αντιληφθούν ότι «Κάθε πλάσμα έρχεται στον κόσμο με δικαιώματα, με δυνατότητες, να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί, να είναι χορτάτο, να καλύπτει τις ανάγκες του. Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!».
*Η Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου είναι δημοσιογράφος
