Έρχονται χρόνια δύσκολα, αλλά αλήθεια, για τους ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου πότε ήταν εύκολα;
Αλήθεια είναι πάλι πως θρέψαμε αυταπάτες, αναθέσαμε τη ζωή μας, ξεγελαστήκαμε αρκετές φορές, μας ξεγέλασαν περισσότερες, αλλά τώρα ξέρουμε, «πως μήτε θεός μήτε διάολος» δε νοιάστηκε για μας κι ούτε στο μέλλον θα γνοιαστεί. Γιατί άλλωστε; Επειδή τους εμπιστευτήκαμε; Αλλοίμονο, μόνοι μας τους ζητήσαμε να μας αλυσοδέσουν.
Τα χρόνια που έρχονται μας «προορίζουν» μίαν αβάσταχτη σκλαβιά. Κάθε μέρα θα επιδιώκουν να μας αφαιρούν όλο και κάτι περισσότερο, από όσα με αίμα και ιδρώτα καταφέραμε να αποκτήσουμε ως εδώ.
Κι αλήθεια πόσα πολλά αποκτήσαμε; Λιγότερα από όσα μας αναλογούν και δικαιούμαστε.
Και τώρα τι κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα και να τα ανατρέψουμε όλα;
Μπορούμε να κάνουμε την αρχή: Να σταματήσουμε να τους εμπιστευόμαστε και να τους αναθέτουμε τη ζωή μας. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Μαζί με το διπλανό, τον παραδίπλα, τον άλλο απέναντι. Στη δουλειά, στη γειτονιά, στη σχόλη.
Ελεύθεροι από προκαταλήψεις, ανοιχτοί στις ιδέες, δύσπιστοι απέναντι σε κάθε «σωτήρα» και «εκπρόσωπο», αλληλέγγυοι, κάθετοι απέναντι σε κάθε μορφής εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τότε μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Να διεκδικήσουμε το «αδύνατο» και το απαγορευμένο για την εξουσία: Να παραμείνουμε άνθρωποι και να μην υποκύψουμε.
- «Άνθρωπος; τι θες να πεις;», «– Νά, λεύτερος. » – «και να μη φοβάσαι το Θεό, μήτε το διάολο» (διάλογος από το βίο και τη πολιτεία του «Αλέξη Ζορμπά» – Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ)
Άκις Ξενάκις
