Η χυδαιότης και η γελοιότης δεν πηγαίνουν πάντα μαζί, πηγαίνουν όμως μαζί πάρα πολύ συχνά.
Τρία είναι κυρίως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί κατ’ αυτάς ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσει, ανεξαρτήτως αν θα επιβιώσει η χώρα, ή μάλλον εις βάρος της επιβίωσης αυτού τούτου του λαού, άμα τε και του έθνους.
Πρώτον: Ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται ως θέσφατο πλέον τη συμφωνία του Ιουλίου – μια συμφωνία κατάπτυστη. Αυτό το κατάπτυστον η κυβέρνηση παρουσιάζει πλέον ως ευαγγέλιον,
το οποίον πρέπει εμείς να προσκυνάμε κι εκείνη να τηρεί, μάλιστα υπό την κορδακιζόμενη διακήρυξη «τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τα συμφωνηθέντα». Το γελοίον του πράγματος είναι η αναγωγή του ολέθριου σε επιδιωκτέο στόχο. Και
το χυδαίον του πράγματος έγκειται στο γεγονός ότι από τη συμφωνία του Ιουλίου ήδη προβλεπόταν αυτό που σήμερα καταγγέλλεται ως «περισσότερο».
Δεύτερον: Η κυβέρνηση επιβάλλει πάντα το χειρότερο προβάλλοντας τον φόβο του χείριστου. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτός είναι ο χρυσός κανών λειτουργίας ενός Στρατοπέδου Συγκέντρωσης. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτόν τον κανόνα, που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ακολουθεί τώρα και η κυβέρνηση που εξευτελίζει κάθε έννοια αριστεράς.
Είναι σαν να λέει η κυβέρνηση στον πολίτη: κάτσε να σου κόψω το ένα αυτί για να μη σου κόψουν και τα δύο. Χυδαίο! Αλλά και γελοίο. Διότι είναι, επίσης, σαν να σου λέει η κυβέρνηση Παππά – Τσίπρα – Τζάκρη: αφού ακούς και με ένα αυτί, τι τα θέλεις τα δύο;
Τρίτον: Οποιος δεν λέει ό,τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει ότι λέει ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Ψυχάρης, το ΔΝΤ, ο Διάβολος και ο Μεγαλοπόδαρος της Νεμπράσκα. Εδώ το γελοίον δεν είναι απαραιτήτως χυδαίο, είναι όμως ηλίθιο.
Οσον ηλίθια είναι όλη αυτή η «λογική» για το πρωτογενές πλεόνασμα (το οποίον κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ αφόριζε). Τι λένε, λοιπόν, τώρα οι μετανοημένες Μαγδαληνές; Θα σου βγάλω το λάδι ώσπου να βγάλεις 3,5% πλεόνασμα, αλλιώς θα σου βγάλω το λάδι επειδή δεν το έβγαλες. Ή, για να το πω πιο απλά: σου βάζω μέτρα για να βγάλεις πλεόνασμα που αν δεν το βγάλεις θα σου βάλω μέτρα. Κι επειδή προβλέπω (και σωστά προβλέπω) ότι (έτσι) δεν θα βγάλεις ποτέ πλεόνασμα, σου βάζω από τώρα (ως εγγύηση της επιτυχίας μου για την αποτυχία σου) και άλλα μέτρα, ώστε όταν εν τέλει αποτύχεις (εγώ να έχω κάνει ήδη την τύχη μου και) να σου βάλω κι άλλα μέτρα.
Δεν ξέρω αν αυτή η λογική μετράται με αριστερόμετρο ή με βλακόμετρο, ξέρω όμως ότι μετράται με τη δρομαία εξάπλωση της φτώχειας, τη δραματική αύξηση των αυτοκτονιών, τη βιβλικών διαστάσεων έξοδο των επιστημόνων και των επιχειρήσεων από τη χώρα και την κατά γεωμετρική πρόοδο καταστροφή της Ελλάδας – μια καταστροφή την οποίαν ο κ. Τσίπρας βλέπει ως ανάσταση της οικονομίας, οσονούπω άλλωστε! Απορεί μάλιστα με όσα προφητεύουν οι Κασσάνδρες (οι οποίες, κατά την προσφιλή του έκφραση, διαψεύδονται). Ομως
δεν πρόκειται για προφητείες, αλλά για προφυτευμένα μέτρα.
Επ’ αυτού να σημειώσουμε ότι μια άλλη, επίσης αγαπημένη, καταφυγή των προπαγανδιστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι να καταγγέλλουν ως κινδυνολογία των άλλων όσα κινδυνώδη οι ίδιοι ετοιμάζουν.
Οποια αγριότητα κι αν έχουν κάνει ως τώρα οι Συριζαίοι, την έχουν (πριν να την κάνουν) καταγγείλει ως κινδυνολογία. Από την άλλη,
ρωτήστε έναν Συριζαίο για την ασιτία των παιδιών (αλλά και τα ψυχολογικά προβλήματα που αρχίζουν πλέον να παρουσιάζουν) και θα εισπράξετε την απάντηση ότι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ «καταπίεζαν τους νέγρους».
Ρωτήστε τους γιατί, φέρ’ ειπείν, με το νέο φορολογικό επιβαρύνονται περισσότερο τα χαμηλά έσοδα και λιγότερο τα μεσαία συν τα υψηλά; – κι αν πάρετε απάντηση, να μου τρυπήσετε τη μύτη του Καρανίκα.
Η Ελλάδα βρίσκεται μέσα σε έναν θάλαμο βασανιστηρίων. Ενα-ένα της αφαιρούνται τα όποια εργαλεία μελλοντικής ανάπτυξης. Αλλωστε, αφού μπορεί να δει με το ένα μάτι, τι τα θέλει και τα δύο; Για να εξηγούμεθα: δεν πρόκειται μόνον για σκληρά μέτρα που οδηγούν στην ύφεση, δεν πρόκειται μόνον για μια ύφεση που με την παράτασή της απομακρύνει κάθε προοπτική ανάκαμψης, πρόκειται κυρίως για τη γενίκευση της παράλυσης – μιας παράλυσης που μόνον η Αριστερά θα μπορούσε να επιφέρει, αν αποδείκνυε ότι είναι ανίκανη να αντισταθεί, αν αποδείκνυε ότι στο παράλογο και το ανήθικο μπορεί να αντιπαραθέσει μόνον το χυδαίο και το γελοίο. Οτι όσα έκανε ο κ. Σαμαράς, τώρα μπορεί να τα κάνει ο κ. Τσίπρας. Μάλιστα με τα ίδια επιχειρήματα, ώστε κάθε συζήτηση να φαντάζει πλέον στα μάτια του κόσμου ανούσια και περιττή. Διότι η απογοήτευση είναι μεγάλη θεραπαινίς της υποταγής.
Και ακριβώς αυτή η απογοήτευση που έχει καταφέρει να επιφέρει στους πολίτες η Αριστερά που ακολούθησε την πολιτική της Δεξιάς, είναι σήμερα το πρώτο πράγμα που υπερασπίζονται οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης. Και
χυδαίο, και γελοίο! Και θανατηφόρο.
Διότι όταν υπερασπίζεσαι τον τρόπο που αυτοκτονείς, δεν εξιλεώνεις τον τρόπο που δολοφονείς…
