“Συννέφιασε στην Ειδομένη” του Γιάννη Ποταμιάνου
Συννέφιασε
Αυτών η μοίρα γράφτηκε στον ουρανό
στη βουβή σιωπή που θρυμματίζεται
απ’ τ’ αεροπλάνα
και το κροτάλισμα των πολυβόλων
Συννέφιασε
Απ’ τα βράχια οι σειρήνες τραγουδούν
πλάνες υποσχέσεις
Αυτών η μοίρα γράφτηκε στη θάλασσα
ταξιδεύει με τα κύματα
στο ασημένιο φως του φεγγαριού
Ο φόβος τους μυρίζει αλμύρα
Στη σκοτεινιά της θάλασσας
χάνεται το πρόσωπό τους
Μόνο τα χέρια τους σφιχτά
κρατάνε τη ζωή
και επιμένουν στην ελπίδα
Συννέφιασε
Οθνεία τέρατα γέμισαν τους ουρανούς
Κοπάδια ανθρώπων
τρέχουν να ξεφύγουν απ’ το πόλεμο
Παιδιά, πολλά παιδιά
ζωσμένα τα υπάρχοντά τους
προχωρούν
Κι η λάσπη επιμένει ως το γόνατο
για να βουλιάζουν τα όνειρα τους
Συννέφιασε
Το φίδι γέννησε ξανά το αυγό του
στην Ευρώπη
Μες στη σκηνή μια Παναγιά κοιμίζει
τ’ άρρωστο παιδί της
Απ’ έξω βροχή, λάσπη και απόγνωση
κι άνθρωποι που περιμένουν
για ένα κομμάτι ψωμί
Συννέφιασε
Στη λάσπη της Ειδομένης σπέρνεται
ο σπόρος της οργής
Αυτό το ουρλιαχτό το τόσο ανθρώπινο
που τσαλακώνει την ψυχή
χάνεται στους βουερούς χειμάρρους
Αυτό το ουρλιαχτό είναι η ικεσία
για μια θέση στον ήλιο
Συννέφιασε στα συρματοπλέγματα
Συννέφιασε και στις καρδιές
των ανθρώπων
Τα χρόνια είναι πέτρινα
σ’ αυτά δοκιμάζεται η Ανθρωπιά
γι’ αυτό δώστε μια ελπίδα στα παιδιά
να μην βουλιάξει ο κόσμος
Συννέφιασε στην Ειδομένη
Γιατί σιωπούν οι ποιητές;
Γιατί σιωπούν οι Άνθρωποι;
Γιάννης Ποταμιάνος
Στο μετέωρο βήμα της ποίησης
