Το ανθρώπινο πρόσωπο που έδειξαν οι περισσότεροι συμπολίτες μας στους πρόσφυγες που έφτασαν στον τόπο μας, δεν ήταν κάτι αυθόρμητο άρα και πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία.
Ήταν η φυσική συνέχεια της αλληλεγγύης που εδώ και επτά χρόνια από την έναρξη της κρίσης, δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα με εκατοντάδες δομές , ενεργοποίησε χιλιάδες ανθρώπους, έδωσε λύσεις και απαντήσεις σε προβλήματα που αφορούσαν διάφορους τομείς και δημιούργησε μια νέα συλλογική συνείδηση που συνεχίζει να ενεργοποιεί και να αφυπνίζει.
Έτσι λοιπόν ήταν έτοιμος ο λαός μας να συγκινηθεί , να νιώσει την αγωνία και απελπισία των διωγμένων απ’ τον τόπο τους και πολύ περισσότερο να οργανώσει και να προσφέρει ό τι μπορεί και το σημαντικότερο ακόμη και όταν δεν μπορεί.
Παράλληλα γίνονται στη χώρα μας και στην Ευρώπη έντονες διαβουλεύσεις ,συζητήσεις γύρω από το πώς θα αντιμετωπιστούν οι προσφυγικές ροές, πώς θα κατανεμηθούν στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες οι πρόσφυγες, για τα hotspots, τα φράγματα , τα συρματοπλέγματα , τη χρηματοδότηση κ.α.
Περνώντας έτσι σε δεύτερη μοίρα αλλά και καθόλου θα λέγαμε, η συζήτηση για τις αιτίες του φαινομένου και τις τεράστιες ευθύνες των χωρών που τροφοδοτούν τις προσφυγικές ροές σε πολύ υψηλά ποσοστά, κουνώντας μάλιστα και το δάχτυλο στην Ελλάδα γιατί κάτι δεν κάνει καλά… Οι ίδιες από την άλλη δεν αναλαμβάνουν σε καμιά περίπτωση ούτε κατά προσέγγιση έστω, τις υποχρεώσεις που τις αναλογούν από την έκρηξη του φαινομένου.
Παραβλέποντας όμως τη ρίζα του προβλήματος φαίνεται να νομιμοποιούμε τα σχέδια «έκτακτης ανάγκης» που εκπονούνται στην Ευρώπη, σαν να επέλεξαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να ξεκληριστούν για να μένουν σε καταυλισμούς, εφόσον επιβιώσουν, ζώντας την αγωνία για επιβίωση αυτή τη φορά μακριά από τον τόπο τους.
Και από την άλλη παρέχουμε ασυλία σ’ αυτούς που εξοπλίζουν, υποκινούν, ετοιμάζουν το έδαφος για όλες τις εστίες πολέμου ανεξάρτητα από το προσωπείο που φέρουν αυτές (εμφύλιοι, θρησκευτικοί κ.α.) και επομένως για νέα κύματα προσφύγων.
Γι αυτό είναι καιρός να δυναμώσει ξανά το κίνημα της ειρήνης και των αφοπλισμών στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο ξεκινώντας ως αίτημα αυτού του ίδιου του κόσμου που σπεύδει να προσφέρει τώρα ανθρωπιστική βοήθεια.
Απέναντι σε σκληρές πολιτικές που παράγουν διαρκώς βία, πολέμους και φτώχεια, γίνεται επιτακτική η ανάγκη για ένα ισχυρό μαζικό κίνημα ειρήνης ανάλογο με εκείνο της δεκαετίας του ΄80 .Τότε που η ανθρωπότητα αντιλήφθηκε τον άμεσο κίνδυνο από τον ψυχρό πόλεμο που συντηρούσαν η πολιτική των ξέφρενων εξοπλισμών και η μόνιμη απειλή από τη χρήση των πυρηνικών. Η συνεχής δράση τότε των φιλειρηνικών κινημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο με μαζικότατες πορείες και άλλες ενέργειες επηρέασε αποφάσεις, άλλαξε πολιτικές , ανάγκασε σε διάλογο και συμφωνίες για τον αφοπλισμό και την ειρήνη.
Η δημιουργία σοβαρού αντιπολεμικού κινήματος σήμερα με παγκόσμια δράση θα είναι η απάντηση των λαών στις πολιτικές λιτότητας, στη βία, στο φασισμό και τη μετανάστευση .Με οργανωμένο σχέδιο από κινήματα και οργανώσεις, σωματεία εργαζομένων και πολιτικές δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα, εξειδικεύοντας τα θέματα, συγκεκριμενοποιώντας στόχους και αιτήματα και επιλέγοντας στοχευμένες δράσεις, θα ξαναζωντανέψει το κίνημα ειρήνης και θα γίνει πόλος έλξης πλατιών μαζών.
Πολλά μπορεί να μάθει κανείς από την ιστορία του ελληνικού και παγκόσμιου φιλειρηνικού κινήματος για να γίνει, όπως και στο παρελθόν η ειρήνη, από σύνθημα παγκόσμια κραυγή απέναντι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την καταστροφή.
Πενήντα τρία χρόνια μετά από την πρώτη μαραθώνια πορεία ειρήνης, την απαγορευμένη από την κυβέρνηση τότε, με το Γρηγόρη Λαμπράκη να πρωτοστατεί, θα έλεγε κανείς ότι ο αγώνας για την ειρήνη είναι ένας μαραθώνιος για τους λαούς του κόσμου, όπου πάντα κάποιοι έστω και λίγοι θα τον φτάνουν στο τέλος του…
Υ.Γ. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Αυγή 4/3
Τουτουντζίδου Μαριάνθη
