Πόσο παγερά παρακολουθεί τα πρόσφατα πολιτικά πράγματα τής χώρας αυτός ο Λαός δεν λέγεται.
Αμήχανα και με μια έκδηλη ανησυχία. Κάποιοι, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Άλλοι, λες και τους ήρθε κατραπακιά, να μην ξέρουν τι σκατά σημαίνει πια νάσαι σοσιαλιστής, ή αριστερός νέου τύπου, ή νεοδημοκράτης.
Βαρύμαγκας του Ψυρρή, ο Βαγγέλας, πονηρούλης ο Αλέξης και μια ρητορική που μπροστά της ωχριά ο καφενές της Κούλας στα Άνω Πετράλωνα.
Το «αφήγημα» και το «διακύβευμα» έχει γίνει πια το προσφιλές πολιτικό τερψιλαρύγγιο και το Κόμμα μοιράζει τον Ένγκελς σε συζύγους νέων μελών, οι οποίες δεν έχουν διαβάσει πριν μήτε τον…Παπαδιαμάντη, ο οποίος κυρ Αλέξανδρος, μήτε το κερακι μας δεν καταδέχεται, όπως λέει ο αείμνηστος Καρούζος.
Ο Λαπαβίτσας μας διαβεβαιώνει ότι, με όλον τον σεβασμό απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία, θα βρούμε την ευτυχία οδεύοντες στην δραχμή. Κι ο λαουτζίκος που έχει στη μπάντα χίλια ευρουδάκια για τον…αξονικό τομογράφο, θα γούσταρε πολύ να στείλει στον διάολο το ευρώ, αλλά τρομάζει μπροστά στο μπατιριλίκι.
Είναι πια σαν νάχουμε χαθεί στην…πολιτική!
Ένας λαός που ορφάνεψε από ηγεσία. Μία πολιτική ηγεσία, στο σύνολό της, κατώτερη των προσδοκιών αυτής της χώρας.
Έτσι φτάσαμε να εμφανίζεται τρίτο κόμμα στη Βουλή, η Χρυσή Αυγή, επαιρόμενη ότι διώκεται. Με αρχηγό το Μιχαλολιάκο, τον άνθρωπο που μαζί με τον Καλέντζη, στην κηδεία του Μάλλιου, έστειλαν στο νοσοκομείο το Φάτση, τον Οικονόμου, το Μαύρο, το Δημαρά! Που να φανταστεί κανείς, ο,τι οι χθεσινοί τραμπούκοι θα διεκδικούσαν ρόλο στο ελληνικό Κοινοβούλιο και μάλιστα να εμφανίζονται ως τρίτο κόμμα!
Το ΚΚΕ παραμένει καθηλωμένο στο γλίσχρο ποσοστό του μέσα από μια εξαιρετικά αντιφατική εικόνα. Από τη μια να εμφανίζει εντυπωσιακές κινητοποιήσεις με το ΠΑΜΕ κι από την άλλη να παραμένει συρρικνωμένο. Δυο είναι οι πιθανές αιτίες. Η πρώτη, αποδίδεται στην ανωριμότητα του λαού να αντιληφθεί και να αφομοιώσει την πολιτική του Κόμματος. Η δεύτερη, αποδίδεται στην αδυναμία του Κόμματος να προχωρήσει σε προσεγγίσεις πιο σύγχρονες, πού να πείθουν ευρύτερες λαϊκές μάζες. Πάντως, ο,τι κι αν φταίει από τα δυο, εκείνο που ισχύει είναι η μεγάλη απόσταση που διατηρεί από την διαχείριση τής εξουσίας.
Η πρώτη φορά Αριστερά του Αλέξη μας πάγωσε. Πέτυχε το αδιανόητο. Να την στηρίζει στό Κοινοβούλιο η Νέα Δημοκρατία! Σχεδόν φτάσανε να συγκυβερνούν προκειμένου να ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο, το οποίο ωστόσο ο Βαγγέλας δεν έχανε ευκαιρία να το χρεώνει στον Αλέξη! Πρώτη φορά τόσες διαψεύσεις μέσα σε λίγο χρόνο…
Χαμένοι πότε εδώ και πότε εκεί οι Νεοδημοκράτες..Τη μια περίοικοι και οδοιπορούντες κάπου ανάμεσα Κηφισιά και Ραφήνα κι άλλοτε περιφερόμενοι μουστακαλήδες στην Πλατεία Ψυρρή, με ανάλαφρη αργκό πρωτοετούς φοιτητή Νομικής. Προλετάριοι πάντα της συντήρησης. Συμπαθείς αλλά μοιραίοι!
ΠΑΣΟΚ (γέλια…)
Ο Παναγιώτης! Πάντα με το σύνδρομο του έκπτωτου του Περισσού, τίμιος και ειλικρινής, πλην με πολιτική εμβέλεια συνιστώσας..
Ξαφνικά, τα ιδεολογικά μαχαίρια μπήκαν στα θηκάρια κι όλοι μεμιάς γίνανε πρόδρομοι της συναίνεσης, πλην του ΚΚΕ και της ΧΑ. Μια πολιτική αμηχανία σε συνδυασμό μ΄ έναν αδιόρατο φόβο πλανάται στην πλειοψηφία. Οι αναλυτές, καθένας από το δικό του πόστο, εκθειάζουν τα προτερήματα του ενός, αναδεικνύοντας τα ελαττώματα του άλλου. Μια πολιτική πλήξη στην πιο κρίσιμη στιγμή που περνάει ο τόπος μετά την απελευθέρωση του. Αν και εμφανίζουμε πληθωρισμό τελάληδων της πολιτικής, η πολιτική είναι απούσα και η κρίση πάντοτε παρούσα. Τα λόγια πολλά, μα οι πολιτικές πρωτοβουλίες ανύπαρκτες, ή όπου είναι υπαρκτές, διαχειρίζονται την κρίση υπέρ της…κρίσης. Το έλλειμμα πολιτικού αναστήματος στον τόπο κάθε μέρα γίνεται και πιο εμφανές.
Έτσι βρήκαν ευκαιρία να εμφιλοχωρήσουν, από την πίσω πόρτα, δυο απίθανοι τύποι, τηλεοπτικά προϊόντα εγχώριας παραγωγής, του απόλυτου λαϊκισμού και της προχειρότητας. Από τη μια ο Σταύρος Θεοδωράκης, υπόδειγμα πολιτικής ανοησίας, που ωστόσο έφτασε να έχει και ακροατήριο…ακαδημαϊκό! Κι από κοντά κάποιες κυρίες αμφιβόλου γούστου και αισθητικής. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι το ΠΟΤΑΜΙ εκπροσωπεί επάξια το κιτς στην πολιτική!
Έτερος Καππαδόκης, ο κ. Βασίλης Λεβέντης, ο,τι πιο λούμπεν έχει εμφανιστεί ποτέ στην τηλεόραση, στην ίδια τηλεοπτική συχνότητα με εκείνη του..Ερωτοδικείου! Ο κ. Λεβέντης υπήρξε ένας δημοσιομανής από τα γεννοφάσκια του. Αφού απέτυχε παταγωδώς ως λαϊκός αοιδός, το γύρισε στην πολιτική. Δεν του έφτανε του ανδρός το πτυχίο του από το Πολυτεχνείο. Ντε και καλά να μοστράρει τη φάτσα του όπου νάναι κι όπως νάναι, αρκεί να απολαμβάνει δημοσιότητα. Έτσι τόρριξε στην πολιτική, προκαλώντας ενίοτε με τις εξάρσεις του το γέλιο έως..δακρύων! Αποτελούσε τον πλέον διασκεδαστικό μονόλογο στην ελληνική τηλεόραση, ξεπερνώντας κατά πολύ τις Αριστοφάνειες παραβάσεις!
Όμως επέμενε, και να που ήρθε η ώρα της δικαίωσης του, από ένα κοινό δραματικών αδιεξόδων. Ο άνθρωπος που απέτυχε ως κακέκτυπο του… Πανταζή, φαίνεται ότι θα πετύχει ως…πολιτικός!
Έτσι φτάσαμε ως εδώ. Να δίνουμε ψήφο στην απελπισία. Να προσφέρουμε θέση στα έδρανα τής Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας σε πρόσωπα που κινούνται στό όριο του γραφικού έως και γελοίου. Είμαστε απόλυτα αξιοθρήνητοι πια.
