Θα επεκταθεί και στους ιδιοκτήτες αστεριών ο ΕΝΦΙΑ;
Για την οικονομία του λόγου θεωρήστε το ερώτημα ρητορικό και την απάντηση δεδομένη.
Όχι, δεν θα επεκταθεί.
Κι αυτό επειδή είναι βέβαιο ότι οι κυβερνώντες δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν αστέρια στην κτήση ιδιωτών, όμως, αν το γνώριζαν, είναι σίγουρο, ότι θα το είχαν κάνει. Εξ άλλου ποτέ οι πλούσιοι δεν επενδύουν σε αστέρια αλλά ούτε και στα αστέρια. Συνεπώς οι “διαχειριστές” της εξουσίας δεν θα είχαν απολύτως κανέναν λόγο να εξαιρέσουν τους φτωχούς κτήτορες αυτών από το χαράτσι.
Είναι δεδομένο ότι οι έχοντες και κατέχοντες, αφενός προτιμούν να κάνουν με ασφάλεια όλες τις επενδύσεις τους επί της Γης, και αφετέρου ποτέ αυτοί δεν χαρίζουν αστέρια στις γυναίκες τους. Γιατί, απ’ ότι φαίνεται, κι αυτές μάλλον δεν είναι τόσο ρομαντικές αλλά ούτε και η φαντασία τους ξεπερνά τα στενά γήινα όρια, γι αυτό και προτιμούν τα επίγεια δώρα.
Ας πούμε, για παράδειγμα, θα προτιμούσαν αντί αστεριών μια ωραία βίλα σ’ ένα εξωτικό νησί ή ένα κότερο ή έστω μαργαριταρένια λαμπερά κοσμήματα ή εν πάση περιπτώσει κάποια… δωράκια που να μπορείς να τα αγγίξεις, να τα φορέσεις, να ανέβεις επάνω τους, να τρέξεις ή να πετάξεις μ’ αυτά, βρε αδερφέ.
Φυσικά, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να γραφούν αυτές οι γραμμές, αν σήμερα πρωί-πρωί δεν ετίθετο από την κόρη μου το ερώτημα. Πατέρα θα βάλουν και στα αστέρια ΕΝΦΙΑ;
Και βέβαια, επίσης, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα, αν δεν ήταν γνωστό ότι στη μητέρα της, σε κάποια επέτειο των γενεθλίων της, επειδή το δώρο, λόγω οικονομικής στενότητας -προ “κρίσης”- και τότε, ήταν ομολογουμένως μικρό, σκέφτηκα συμπληρωματικά να της χαρίσω και ένα αστέρι, επειδή πίστευα ότι θα το εκτιμήσει. Όπως κι έγινε.
Τότε, βέβαια, παρά τη μεγάλη χαρά της γυναίκας μου, για να μην αποτελέσει αυτή η τόσο ρομαντική αλλά συνάμα και τόσο… γαλαντόμα κίνηση αιτία ζήλειας άλλων γυναικών αλλά και αιτία γκρίνιας για τους άνδρες τους, επειδή ποτέ οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν θα είχαν σκεφτεί να κάνουν ένα τόσο σπουδαίο αλλά και ανέξοδο δώρο στις γυναίκες τους, το γεγονός δεν κοινοποιήθηκε και κρατήθηκε μυστικό, αποκλειστικά στα στενά οικογενειακά μας όρια.
Παρ’ όλα αυτά η τυχερή… δωρολήπτρια, επειδή είναι σε υπερβολικό βαθμό συνεπής με τις υποχρεώσεις της, με κάθε ευκαιρία επέμενε και μάλιστα γκρίνιαζε να το δηλώσουμε στο Ε9. Πρέπει να είναι γνωστό στην εφορία έλεγε και ξανάλεγε, όχι τόσο για την κατοχύρωσή του, αυτή εξ άλλου ήταν δεδομένη, αλλά κυρίως γιατί ήθελε να είμαστε και φορολογικά εντάξει.
Κάθε φορά που επανέρχονταν το θέμα επέμενα κατηγορηματικά στην άρνησή μου. Παρ’ ολίγο το αστέρι μας, αυτό το τόσο ρομαντικό δώρο, να αποτελέσει αιτία συζυγικής ψυχρότητας.
Τελικά, από τις τρέχουσες εξελίξεις φάνηκε ότι κάναμε πολύ καλά που το κρύψαμε, που δεν μαρτυρήσαμε ούτε το όνομά του –είχες δίκιο που επέμενες παραδέχτηκε εκ των υστέρων η γυναίκα μου- γιατί οι άθλιοι “διαχειριστές” είναι ικανοί ανάμεσα στα τρισεκατομμύρια των τρισεκατομμυρίων αστεριών να το εντοπίσουν, να αρχίσουν να μετρούν τα… προσεχή οικόπεδα και να φορολογούν ασταμάτητα. Και τότε δεν θα μας έφτανε για να πληρώσουμε τον αστρικό ΕΝΦΙΑ ούτε το ίδιο το αστέρι μας. Μπορεί να χρειάζονταν ακόμη και τρία αστέρια για να ξεχρεωθούμε! Κι εμείς που θα βρίσκαμε τα άλλα δύο;
Πριν λίγες μέρες τα παιδιά μας, από τα πρώτα και λιγοστά λεφτά της δουλειάς τους, μας χάρισαν ένα μικρό τηλεσκόπιο, αυτό της φωτογραφίας. Για να βλέπουμε το αστέρι μας κρυφά τα βράδια, για να βλέπουμε τα ψηλά του βουνά με τα παρθένα δάση, τις θάλασσές με τα νησάκια και τις δαντελωτές του ακρογιαλιές, τα ήρεμα ποτάμια του με τα γάργαρα νερά τους. Για να βλέπουμε τα μικρά του χωριά, άλλα σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των βουνών κι άλλα δίπλα στο κύμα. Για να βλέπουμε τις καταπράσινες πολιτείες του μέλλοντος, με τους φαρδείς δρόμους, τους ανέμελους και χωρίς άγχος “όμορφους” κατοίκους τους, που χαίρονται -όλοι τους- τις ομορφιές της ζωής. Για να “οσμιζόμαστε” τον πεντακάθαρο αέρα του και να κάνουμε όνειρα. Για να κρατούμε τα όνειρά μας ζωντανά.
Γιατί σήμερα, δυστυχώς, τα επίγεια όνειρα είναι για τους πολύ λίγους και… πεζούς, όσο φυσικά εμείς τους το επιτρέπουμε, προτιμώντας τον ρομαντισμό του… καναπέ μας!
22/8/’14
ΥΓ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν περίπου ένα χρόνο, κάποια στιγμή που με διακατείχαν ανάμικτα και αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μια μεριά οργή και αγανάκτηση απέναντι και στην τότε κυβερνητική βαρβαρότητα κι από την άλλη μια ρομαντική διάθεση.
Όμως, δυστυχώς ο εφιάλτης του ΕΝΦΙΑ εξακολουθεί να είναι παρών και μάλιστα πολύ πιο ισχυρός, μιας και το 3ο Μνημόνιο πλέον διαθέτει και… “αριστερή” σφραγίδα!
Κι εμείς ως παρατηρητές περιμένουμε στωικά τη… “σωτηρία” μας!
