Κρίτων Αθανασούλης. Καταγράφοντας την απόγνωση…
Δήμητρα Σμυρνή
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος. Το πιο επικίνδυνο είναι να συνηθίσει τον ανθρώπινο πόνο, αυτόν που δίπλα του σέρνεται, με τη μορφή εκείνων που εγκαταλείφθηκαν χωρίς ελπίδα, και από την ανάλγητη Πολιτεία και από το φοβισμένο συνάνθρωπο, που έντρομος τρέχει να περισώσει όσα μπορεί για τον εαυτό του.
Ο Κρίτων Αθανασούλης, στο ποίημά του “Παράπονο σκύλου”, ταυτίζει τη μοίρα και τα συναισθήματα ενός αδέσποτου σκύλου μ’ εκείνα των εγκαταλειμμένων, που βιώνουν τη στέρηση στις γωνιές και τα παγκάκια των πόλεων, που έγιναν πια για όλους μέρος της καθημερινότητάς μας.
Η ποίηση του Αθανασούλη, σπαρακτικά σκληρή και συνάμα τρυφερή, γίνεται ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται, χωρίς ελπίδα γυρισμού στο πριν. Στο πριν ενός κόσμου, όπου η ανθρωπιά, ανάμεσα στους απλούς λαϊκούς ανθρώπους, ήταν στοιχειώδες σημείο αναφοράς στην έννοια του όρου πολιτισμός.
Κρίτων Αθανασούλης “Παράπονο σκύλου”
Έχω την όψη ανθρώπου και την καρδιά ενός σκύλου.
Φαίνεται θα ’μαι εγκαταλελειμμένο σκυλί, πεινασμένο
που η γειτονιά το ξέρει και τ’ αποδιώχνει με βία.
Γι’ αυτό τους ανθρώπους κοιτάζω στα χέρια.
Μέρα και νύχτα ο καιρός μέσα μου αλλάζει,
η ψυχή μου ντύνεται, γδύνεται, βρέχεται, υποφέρει.
Αν προσέξεις, το βλέμμα μου είναι σκυλίσιο.
Κατεβαίνει ένα υγρό παράπονο από τα μάτια μου
γιατί έλειψεν ο Κύριός μου. Έξω από την εκκλησιά
περιμένω να βγει. O Κύριός μου ας ήταν.
Κόσμος πολύς, ευλογημένος, με τα καλά του ντυμένος
μ’ απομακρύνει. Μα ο Κύριός μου δε βγαίνει. Έτσι
κυλάει η ζωή μου περιμένοντας από γωνιά σε γωνιά
από όνειρο σ’ όνειρο. Δεν έχω δύναμη άλλη απ’ την δύναμη να περιμένω.
Όμως μια μέρα της συνοικίας τα παιδιά, στην ουρά μου
τον τενεκέ δέσαν των σκουπιδιών. Έτρεχα αγκομαχώντας.
Τέλος αποσύρθηκα κάτω από τον τσίγκο της γειτονιάς
που η βροχή τον κεντούσε. Άκουγα πάνω τα βήματά της.
Σα να κοιμόμουν, σαν να ονειρευόμουν εγώ το εγκαταλελειμένο σκυλί
μου ήρθε να κλάψω. Όχι βέβαια για μένα που από κει
θα μ’ έδιωχναν πάλι. Αλλά γιατί δε θ’ άκουγα τα βήματα της βροχής
που μ’ έκαναν να ελπίζω πως έρχεται ο Κύριός μου.
