Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας “ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ” – Η μεστή ποίηση και η ομορφιά της αδυναμίας

Γράφει ο Βασίλης Δασκαλάκης

Σ’ αυτή την εποχή που όλα δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση , την κρίση αξιών, την κρίση των σχέσεων , και ειδικότερα την προσωπική κρίση που βιώνει ο καθένας μας, έρχεται η καθαρή και αυθεντική φωνή του ποιητή Δημήτρη Ιορδ. Καρασάββα , να βάλει τα πράγματα στην θέση τους.
Μιά σπαραχτική φωνή της πόλης, έρχεται να ταράξει τα νερά της.

Τριάντα εννέα κείμενα σε βάθος δεκαετίας, αποκαλύπτουν την δυσκολία ενός ανθρώπου να συνυπάρχει με την αδυσώπητη πραγματικότητα , την καθημερινή ευτέλεια και τον ξεπεσμό των “νικητών” στα μάτια του “ηττημένου” ποιητή.

Το πρώτο κείμενο (Σύντομο βιογραφικό) και το τελευταίο (Εκ του ληξιαρχείου-Πλήρες Βιογραφικό) σηματοδοτούν τα όνειρα και τα οράματα του ποιητή και την πραγματικότητα που βιώνει, “σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά”1

Να υμνεί ένας ποιητής την πόλη του (Βέρροια επιμένει με δυο ρ) σκιαγραφώντας την σαν όνειρο, σαν σκιά, σαν πρωινή πάχνη στον κάμπο. Και οι πολίτες να περνούν αδιάφορα και να αγνοούν και τον ποιητή και χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Πόσοι άραγε από όλους όσους κατά καιρούς θέλησαν να γίνουν ταγοί της πόλης, γνωρίζουν την “βεροιώτικη μουριά;”

Τα ενδιάμεσα κείμενα είναι σταθμοί τρένου . “που πάνε μακριά πολύ μακριά”.2
Και για να το ξεκαθαρίσει μας πετάει μια ανεμόσκαλα από τον ουρανό αλλά προσοχή!
Μην πιστέψετε ότι την πέταξε ο Θεός, μάλλον παρατημένη θα ‘ναι από κάποιον αιθεροβάμονα που δεν θέλησε να κατέβει πάλι κάτω.
Έτσι, αποσυνάγωγος , μονίμως ανεξεταστέος. Μόνος είσαι και όχι μοναδικός, παρ’ το απόφαση, κι αφού από Κανένα δεν θα λείψεις δεν πρέπει να σου λείπει Κανείς…

Στο μονοθέσιο όχημα της ποιητικής του Δ. Ι. Καρασάββα συνυπάρχουν δυο δυνάμεις: Η εξαίσια μορφή του ποιητή σαν φιγούρα μιας άλλης εποχής και η ποιητική δομή ενός έργου που χωρίς φτιασίδια και περιστροφές κατατίθεται σε μια καθημαγμένη κοινωνία η οποία όμως, αδυνατεί να παρακολουθήσει την συντριβή ενός εκλεκτού μέλους της.

Η πόλη που σαν αναπόσπαστο κομμάτι υμνείται με τρυφερότητα και θέρμη και ο συμβιβασμός ενός κοσμοπολίτη που επιβιώνει στη συντριβή του και στην εγκατάλειψη κάθε αλλοτινής προσδοκίας…

Ο κόσμος είναι σκληρός σαν μια βιολέτα 3, ή σαν μια βεντάλια -για όλους και πολύ περισσότερο για τον ποιητή- που ξεδιπλώνει στις αισθήσεις μας ένα ταξίδι στα βαθιά νερά της ψυχής. Εκεί ο ποιητής καθρεφτίζεται και προσπαθεί να κερδίσει την χαμένη αθωότητα με ειλικρίνεια , τα όνειρα της ζωής που βγήκαν όλα πλάνες 4 .

Στην παρούσα ποιητική συλλογή, η δυσκολία του έργου και η ομορφιά του βασίζεται στο ότι ο ποιητής δεν έχει να κρύψει τίποτα, βρίσκεται στην πιο ώριμη πνευματική του στιγμή, αποποιείται το έργο του και ουσιαστικά απελευθερώνει το όνειρό του:

Μετά τη ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (εκδόσεις Ενδυμίων), για τον Δ. Ι. Καρασάββα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, ουσιαστικά κλείνει ένας κύκλος πνευματικής αναζήτησης και ανοίγει ένας ολοκαίνουργιος, με υποσχέσεις για αποστάγματα και αρώματα απαλλαγμένα από κάθε τι παλιό…

Ο Δημήτρης Ι. Καρασάββας είναι η προσωποποίηση της “ομορφιάς της αδυναμίας” που σημαίνει δύναμη σε δίσεκτους καιρούς … Πόσοι συμπολίτες μας μπορούν να ξεγυμνωθούν δημόσια και να μας καταδείξουν όχι την γύμνιά τους , αλλά την ψυχή τους; Πόσοι άνθρωποι μπορούν να υποφέρουν και συγχρόνως να χαμογελούν περιμένοντας το θαύμα ;
Και σε τελική ανάλυση πόσο πόνο προκαλεί η απόρριψη και πώς ο ποιητής την αντέχει με εργαλείο την ποίηση;

Ο κατά τον Νίκο Λάζαρη , ποιητή και κριτικό λογοτεχνίας , ο Μασεδόνιο Φερνάντεζ της Βέροιας
Δημήτρης Ιορδ. Καρασάββας είναι μια ψηφίδα στο πολιτισμικό παζλ της πόλης. Η πόλη θα έπρεπε
να τον σέβεται και να τον τιμά αν θέλει να σέβεται και να τιμά τον εαυτό της.
Κύριοι μην περιμένετε να “φύγει” για να τον τιμήσετε.

1) στίχος του Ν. Γκάτσου από την Αθανασία
2) στίχος του Γ. Ρίτσου από το Καπνισμένο Τσουκάλι
3) στίχος της Μαριανίνας Κριεζή από το Σαμποτάζ
4) στίχος Κ. Π. Καβάφη από το Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον