Μια μεγάλη συγνώμη οφείλω στον Ρουβά!
Ομολογώ ότι από την Κυριακή το βράδυ ανήκω σε μια θλιβερή μειοψηφία αμετανόητων…
Η Νέα Σμύρνη, η συνοικία των προνομιούχων με διέψευσε. Μετέλαβε του Άξιον Εστί και το οικειοποιήθηκε με όλη τη μεγαλοπρέπεια! Με λίγα λόγια τόκανε δικό της, μέσα από τη δωρική ερμηνεία του Σάκη. Κι εγώ από την Κυριακή το βράδυ βιώνω την ιδιαίτερη αισθητική μου απομόνωση και ζω το δράμα του αριστερού που δεν δικαιώθηκε. Που δεν συνέλαβε τους συμβολισμούς αλλά και τη δύναμη της ερμηνείας του Σάκη Ρουβά.
Από την Κυριακή το βράδυ τα κανάλια και οι εφημερίδες της Δευτέρας σε μια μοναδική συγχορδία πρόβαλαν ως ένα σπουδαίο γεγονός την ερμηνεία του Σάκη Ρουβά στό Άξιον Εστί. Και τότε ήταν που δέχτηκα τη χαριστική βολή πλέον, σαν ένας δημοσιογράφος που υπηρέτησε ένα όραμα για μια κοινωνία που θα δικαίωνε αγώνες και νεκρούς. Εξόριστους και σημαδεμένους από τα βασανιστήρια της Μπουμπουλίνας και τα κολαστήρια του ΕΑΤ- ΕΣΑ.
Για κείνους που όταν άκουγαν «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ» δεν ούρλιαζαν, αλλά ύψωναν σημαίες αγώνα. Ενός αγώνα που δεν έχει τελειωμό και που σήμερα έχει μεγαλύτερη σημασία από ποτέ. Για κείνους που της αγάπης τα αίματα δεν ήταν ένα ακόμα τραγουδάκι σαν αυτά με τα οποία απευθυνόταν στα καψούρια ο «μέγας Άρχοντας» Τόλης, ή ο Πάριος. Ήταν αίματα αγάπης που πορφύρωναν την ψυχή ενός λαού καθημαγμένου.
Μέχρι και η ημιεπίσημη εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, η «Εφημερίδα των Συντακτών» κυκλοφόρησε με πανηγυρικό τίτλο για το Σάκη. Και το ρεπορτάζ της κυρίας, ένας έπαινος. Γράφει: «… Ότι κορυφαία στιγμή του ήταν όταν εισέβαλε σαν Σάκης, με νεανική ορμή και πιο ψηλές νότες, στό χορωδιακό «Με το λύχνο του άστρου», τραγουδώντας απλώς το θεσπέσιο στίχο του Ελύτη «Που να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ»…
Αν είναι δυνατόν! Καμιά κριτική προσέγγιση! Κουβέντα, που κάλιο να τούβγαινε η ψυχή που λένε, παρά που τόλμησε να φανταστεί ότι μπορεί να ερμηνεύσει αυτό το μουσικό και αισθητικό μεγαθήριο. Τίποτα, για αυτή την άνευρη και άφωνη ερμηνεία.
Μα τελικά το πρόβλημα δεν είναι ο Σάκης. Το πρόβλημα είναι ότι μας συνηθίζουν σε αισθητικές αποδοχές και κατά προέκταση πολιτικές πρακτικές. Μας συνηθίζουν σε μια υποβάθμιση όπου πλέον θα γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες κάθε είδους παρέμβασης. Στο όνομα μιας παρηκμασμένης δημοκρατίας ο καθένας πια μπορεί να λέει ο,τι θέλει και να κάνει ο,τι του γουστάρει.
Έτσι στα ξαφνικά κι από το πουθενά, η πολιτική ζωή της χώρας τράβηξε τον κατήφορο. Από τη μια η Χρυσή Αυγή, από την άλλη το… Ποτάμι. Κι εμείς τους αποδεχόμαστε πλέον σα μια πραγματικότητα. Έχουν πολιτική άποψη ο…Σταύρος και ο…Παναγιώταρος.
Ήδη, οι μηχανισμοί της Ευρώπης και οι ντόπιοι ολιγάρχες μας ετοιμάζουν το Σταύρο και για Πρωθυπουργό… Έτσι όπως μέσα από τα κανάλια τους και τις εφημερίδες τους μας επέβαλλαν το Σάκη ως άξιο ερμηνευτή ενός έργου που έχει αναφορές και συμβολισμούς που δεν ανήκουν σ αυτούς. Αυτά είναι τα όσια και τα ιερά που μας κλέβουν και τα σκυλεύουν. Στόχος τους απώτερος είναι να μας εθίσουν σε μια συλλογική αδιαφορία και να τσακίσουν κάθε μας άμυνα, καθιστώντας μας πλέον ευάλωτους. Να μας «ραντίσουν» την κακομοιριά και την ηττοπάθεια. Να μας καταστήσουν φουκαράδες που νοιάζονται για το πως θα σπεύσουν στην Τράπεζα να μαζέψουν το μικρό τους κομπόδεμα να το κρύψουν κάτω από το πάτωμα στο σπίτι τους. Να μας χρεοκοπήσουν πρώτα ηθικά και πολιτικά κι έτσι καθημαγμένους να μας χειραγωγήσουν.
Δεν δικαιούνται όμως κάτι τέτοιο. Όπως δεν δικαιούται πολιτικά και ηθικά ο καθένας να οικειοποιείται παρακαταθήκες που δεν του ανήκουν. Σε τελευταία ανάλυση, ούτε στο Μίκη δεν ανήκει το Άξιον Εστί. Είναι ένα έργο που το έγραψε σε μια περίοδο που οι αγώνες ενός λαού τον ενέπνεαν. Και με την έννοια αυτή το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ανήκει σ΄ αυτό το λαό και όχι στο Μίκη και την…ΑΕΠΙ!
Και δεν είναι ζήτημα απλά ερμηνευτή, ο οποίος είναι για τα μπάζα και τις «ρουβίτσες».
Είναι ζήτημα καθαρά πολιτικό, που σήμερα παρά ποτέ έχει ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό. Γιατί ο εθισμός στη μετριότητα είναι αυτός που σταδιακά οδηγεί ένα λαό και μια χώρα στο μαντρί του κάθε Σόιμπλε!
Χωρίς αυτές τις άμυνες καλώς νάρθουν να μας πάρουν και τα σώβρακα! Και άμυνες μας είναι οι ποιητές μας, οι νεκροί κι οι παρακαταθήκες τους που δεν είναι προς πώλησιν. Κι αν δεν έχουμε αυτές τις άμυνες δεν θα μπορέσουμε ποτέ να προστατεύσουμε μια πατρίδα απ όσους την επιβουλεύονται. Μια πατρίδα σαν αυτή που ακούμπησε ο Σεφέρης με τον στίχο του…
«Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια, δεν εχουμε πηγές, μονάχα
λίγες στέρνες άδειες κι αυτές που ηχούν και που τις προσκυνούμε..»
Γι αυτές τις άδειες στέρνες μάθαμε ν αγωνιζόμαστε τόσα χρόνια, εξόριστοι και καταραμένοι σ΄ αυτή την πιο όμορφη πατρίδα του κόσμου. Αυτές όμως οι άδειες στέρνες είναι γεμάτες από την ψυχή και τα όνειρα μας. Και δεν θα τις παραχωρήσουμε σ” όσους τις επιβουλεύονται. Θα τις υπερασπιστούμε σαν τον Κυναίγειρο.
Πηγή: http://www.imerodromos.gr
