Και πάλι κάγκελα ντροπής… “κοσμούν” το Δημαρχείο Βέροιας!

Απόδειξη του χάους που χωρίζει τους φορείς της κυβερνητικής εξουσίας απο το λαό είναι και ο μεγάλος φόβος που έχουν, όταν πρόκειται να έρθουν σε επαφή μαζί του. Αυτό σήμερα το αποφεύγουν, όσο τίποτα άλλο!
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κάγκελα που τοποθετούνται στις παρελάσεις, για να κρατηθεί μακριά από τους κυβερνητικούς παράγοντες ο… “εχθρός λαός”, αναγνωρίζοντας έτσι, ταυτόχρονα, όχι μόνο αυτόν τους το φόβο αλλά και το ότι η πολιτική τους άλλα συμφέροντα υπηρετεί.

Τα κάγκελα λοιπόν προστατεύουν τους κυβερνητικούς από ανεπιθύμητες γι αυτούς εκπλήξεις, όχι βέβαια από κάποια “ακραία στοιχεία”, όπως θα ήθελαν να ισχυριστούν, αλλά από τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που πηγαίνει στις παρελάσεις, για να χειροκροτήσει τα παιδιά του, και όχι να αντικρύσει τους ίδιους τους οποίους και περιφρονεί.

Βέβαια, πώς θα μπορούσαν αυτοί οι λίγοι να κάνουν σε τόσους πολλούς μια τόσο μεγάλη ζημιά, γυρίζοντάς μας τουλάχιστο μισό αιώνα πίσω, χωρίς αυτό το πισωγύρισμα να έχει σταματημό, αν δεν υπήρχαν αυτοί και τοπικά, που ανέχονται, που βάζουν πλάτες , που υλοποιούν, που γίνονται συνεργοί σ’ όλα αυτά, συνεργοί και συνένοχοι στην κυβερνητική βαρβαρότητα;

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που έχει περισσότερο σημειολογική αξία είναι η φροντίδα των τοπικών παραγόντων, ως κυβερνητικών τοποτηρητών, να τοποθετούν ή να ανέχονται κάγκελα ντροπής στις παρελάσεις των τοπικών ή εθνικών γιορτών, που θα προστατεύσουν τους κυβερνητικούς παράγοντες από την οργή και το μένος των πολιτών, που σήμερα εξ αιτίας τους υποφέρουν.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πίσω από την εξέδρα των “επισήμων” και μπροστά από το Δημαρχείο της Βέροιας, μια ντάνα από κάγκελα “προστασίας”, τα οποία δεν φρόντισαν καν να κρύψουν, για να μην προκαλούν, βρίσκεται σε αναμονή από την προηγούμενη παρέλαση, που έγινε στις 16/10, για να τιμήσει την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό, έτοιμα να τοποθετηθούν για μια ακόμη φορά, προστατεύοντας τα… “υψηλά πρόσωπα” της εξέδρας από τη… “βαρβαρότητα” των πολιτών.

Η δική μας παρέμβαση βέβαια δε γίνεται για να αναδείξει μόνο τον συμβολισμό αυτής της θλιβερής εικόνας, που μας γυρίζει σ’ άλλες εποχές – αν και εδώ που τα λέμε ακόμη και οι χουντικοί στις πλείστες των περιπτώσεων δεν έπαιρναν τόσο εμφανή μέτρα ασφαλείας και φρόντιζαν να κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο, για να δείξουν λαοπρόβλητοι- γίνεται για να φωνάξει ότι αυτή η απαράδεκτη εικόνα των κάγκελων δεν πρέπει να μας γίνει συνήθεια, όπως δεν πρέπει να μας γίνει συνήθεια η φτώχεια και η μιζέρια που μας έχουν επιβάλει.
Αυτή η παρέμβαση γίνεται για να θυμίσει στους τοπικούς άρχοντες ότι όχι μόνο έχουν σοβαρές ευθύνες για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα αλλά ότι έχουν και λόγο και ότι κάποτε χρειάζεται να πουν και ένα δικό τους… ΟΧΙ!

Τώρα, αν θα ρωτούσε κανείς όλους αυτούς που ανεβαίνουν στις εξέδρες των επισήμων, προστατευμένοι από τα… κάγκελα αλλά και από τους εκατοντάδες αστυνομικούς, τι γιορτάζουν εκεί επάνω, ας μην περιμένουμε απάντηση, ας θεωρηθεί το ερώτημα ρητορικό!