“Τα πανεπιστήμια σε γύψο” / γράφει ο Θέμης Τζήμας

Μιας που η κυβέρνηση έχει πιαστεί με πολλές γίδες στην πλάτη κάτι πρέπει να κάνει για να μαζέψει το δεξιό ακροατήριο. Και ποιος καλύτερος αντίπαλος, από το δημόσιο πανεπιστήμιο;

Κάπως έτσι λοιπόν η κυβέρνηση φέρνει σχέδιο νόμου βάσει του οποίου διευρύνεται το αδίκημα της διατάραξης της λειτουργίας υπηρεσίας, περιλαμβάνοντας πλέον στην ισχύ του άρθρου και τους χώρους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ειδικότερα δε, προβλέπεται ότι «Με τις ποινές της παρ. 4 τιμωρείται όποιος εισέρχεται σε χώρο πρωτοβάθμιας, ή δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και με οποιονδήποτε τρόπο, ιδίως με, ύβρεις ή απειλές κατά του εκπαιδευτικού προσωπικού, εργαζομένων, υπαλλήλων, μαθητών ή φοιτητών διαταράσσει τη λειτουργία του.» Επίσης δε, η «με οποιονδήποτε τρόπο και ιδίως μέσω διαδικτύου ή δημόσιας δήλωσης» παρότρυνση, υποκίνηση, ενθάρρυνση ή διευκόλυνση πράξεων «διατάραξης της ακαδημαϊκής λειτουργίας ή βίας ή απειλής βίας σε βάρος μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας» καθίσταται ποινικό αδίκημα.

Δεν σταματάει όμως εκεί η κυβέρνηση διότι έχει καταστεί ιδιαζόντως ευφάνταστη στο επίπεδο του «γύψου»: ακόμα και χωρίς καταδίκη, με μόνη την απόδοση της κατηγορίας μπορεί  να τεθεί περιοριστικός όρος μη εισόδου στα πανεπιστήμια, όπως επίσης θα υπάρχει και εισαγγελέας με αρμοδιότητα τα ΑΕΙ, διότι πρέπει οι διαφορές αυτές να εκδικάζονται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα. Όχι, δεν χρειάζεται να δικάζονται κατ’ απόλυτη προτεραιότητα τα φαγοπότια δισεκατομμυρίων της κυβέρνησης αλλά οι φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Με άλλα λόγια: φοιτητές οι οποίοι οργανώνουν μια κατάληψη βάσει απόφασης του φοιτητικού τους συλλόγου ή μια πικετοφορία ή μια διαμαρτυρία η οποία προκαλεί θόρυβο ή λογοφέρνουν με έναν ακαδημαϊκό μπορούν κάλλιστα να βρεθούν κατηγορούμενοι στα ποινικά δικαστήρια και να αποκλειστούν από τις σπουδές τους.

Επίσης, φυσικά και υπάρχει ήδη νομικό πλαίσιο για να διώκονται πραγματικά ποινικώς κολάσιμες πράξεις εντός των ΑΕΙ όπως και οπουδήποτε στην πατρίδα μας, όπως εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, βίας, κατά της γενετήσιας ελευθερίας κλπ. Αλλά το ζητούμενο για την κυβέρνηση δεν συνίσταται στο να διώξει τις πραγματικά, ποινικώς κολάσιμες πράξεις αλλά να τις διευρύνει έτσι ώστε να ποινικοποιήσει πολιτικές συμπεριφορές φοιτητών και ακαδημαϊκών. Γράφεται για παράδειγμα σε αυτό το άρθρο ότι πρέπει να γίνουν καταλήψεις κατά της εφαρμογής του αφού ψηφιστεί; Δίωξη από τον εισαγγελέα. Και τι συνεπάγεται εμμέσως πλην σαφώς όμως μια τέτοια δίωξη; Για κάθε συμβασιούχο ιδίως (για να μη μιλάμε μόνο για φοιτητές οι οποίοι ούτως ή άλλως πρέπει να προετοιμάζονται για τις βόλτες τους από τα δικαστήρια και τις εισαγγελίες όσο δεν «κάθονται στα αυγά τους») μια ωραιότατη πανεπιστημιακή «πόρτα» όποτε θα αποπειρώνται να συνεχίζουν να στελεχώνουν τον ωκεανό επισφαλώς εργαζομένων στα πανεπιστήμια.

Πρόκειται για ένα γύψο διά του ποινικού δικαίου ο οποίος δεν έχει την παραμικρή σχέση με την εύρυθμη λειτουργία των ΑΕΙ της πατρίδας μας. Τα πανεπιστήμιά μας θέλουν χρήματα, διαφάνεια, αξιοκρατία, προσλήψεις. Αντί για αυτά έχουμε ιδιωτικά κολλέγια και ποινικές κυρώσεις για το πιο ενεργό και πολιτικοποιημένο τμήμα του φοιτητικού κινήματος προκειμένου να επιβληθεί ένα «γύψος», μια σιγή νεκροταφείου εκεί που διαμορφώνονται συνειδήσεις εν γένει και ειδικότερα απέναντι σε μια κυβέρνηση πολλαπλώς εγκληματική, είτε μιλούμε για οικονομικά σκάνδαλα, είτε για τη συνέργειά της στη γενοκτονία.

Τέτοιες προσπάθειες έχουν λάβει χώρα και στο παρελθόν και έτυχαν της αντιμετώπισης του φοιτητικού κινήματος και μέρους των ακαδημαϊκών. Ωστόσο δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Την ώρα που ο πρόεδρος των ΗΠΑ ποζάρει σχεδόν σαν παράκλητος δικτάτορας και που μια σειρά πολιτικών ελευθεριών έχουν ήδη τύχει περιορισμού στην Ευρώπη, η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει βρει τον ιδεώδη χρόνο εξόντωσης των μαζικών κοινωνικών χώρων. Κάθε υποχώρηση, κάθε αποδοχή τέτοιων νομοθετημάτων οδηγεί μαζί με τις άλλες καταστάσεις που διαμορφώνονται στην έκπτωση του δημοσίου πανεπιστημίου και αυτή στην παρακμή του λαού.