Βιβλίο: Ελένη Καραγιάννη “Το κόκκινο τάπερ” / Μικρές λογοτεχνικές ανάσες ζωής και ψυχής

Μετά από δύο παραμύθια και την επιμέλεια συλλογικού βιβλίου των μαθητών της, η φιλόλογος Ελένη Καραγιάννη εκδίδει την πρώτη της συλλογή διηγημάτων, με τίτλο “Το κόκκινο τάπερ”, εκδόσεις Γραφή.

Ο τίτλος του βιβλίου, κάθε άλλο παρά εντυπωσιακός, (απ’ αυτούς που πάντα ψάχνουν οι συγγραφείς και οι εκδότες προς άγραν αναγνωστών), έχει τη δική του γοητεία, γιατί παραπέμπει στην καθημερινότητα, στην καθημερινότητα του καθένα μας. Το χρώμα του, κόκκινο, αφήνει  αμυδρά την εντύπωση πως μέσα σ’ αυτό το μυστηριώδες τάπερ της καθημερινότητας κρύβεται η ίδια η ζωή, με τις σελίδες της, με τις στιγμές της, με τις ανάσες της. Γιατί το βιβλίο ανασαίνει.

Και είναι μικρές και κοφτές οι ανάσες του, γιατί είναι έτσι και τα κείμενά του. Εξαιρετικά μικρά τα περισσότερα, που δεν πληρούν καν τους όρους του διηγήματος! Και όμως! Ακριβώς αυτό το μέγεθος, το μικροσκοπικό σε κάποια, αναδεικνύει τη δύναμη της πεζογράφου να χτυπά κατευθείαν στο στόχο!

Το να ξετυλίξεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, το να χτίσεις τους ήρωές σου μέσα σε αρκετές σελίδες, είναι πολύ πιο εύκολο από το να χωρέσουν όλα σε μινιατούρες. Κι όμως εκείνη το τολμά. Και πετυχαίνει. Στόχος –  βέλος –  καρδιά. Όχι περιττά λόγια, όχι επαναλήψεις.

Γραφή άμεση, αλλά όχι ασθματική, που γνωρίζει καλά τη ζωή, (αλήθεια πώς σε τέτοια ηλικία;), και ξέρει να την μεταφέρει με τέχνη και σ’ εκείνους που κομμάτια της έζησαν, αλλά και σ’ εκείνους που τα αγνοούν παντελώς. Γιατί, κακά τα ψέματα, δε ζούμε όλοι τους ίδιους κόσμους, με τους ίδιους προσωπικούς νόμους, με τις ίδιες προσλαμβάνουσες.

Η Ελένη Καραγιάννη είναι φανερό πως ξέρει καλά τη ζωή. Τη μέτρησε μέσα από την οικογενειακή ιστορία, μέσα από την προσωπική περιπέτεια, (όχι πάντα ευχάριστη), μέσα από την αναζήτηση και τη διαπίστωση…

Απότοκος όλων των παραπάνω το βιβλίο της.

Ήρωες ολοζώντανοι. Μπορεί και να τους συναντήσαμε, μπορεί και όχι. Όμως αυτοί πείθουν, γιατί είναι αληθινοί, όχι αληθοφανείς.

Ιδέες καθαρές, χωρίς μπερδέματα και περιττές φιλοσοφίες.

Συναισθήματα δυνατά, τα οποία όμως υποβάλλονται, δεν προβάλλονται.

Γλώσσα απλή, τόσο απλή, που γίνεται πλούσια με την εμβέλεια των λέξεων και των σχημάτων της, χωρίς να εκπυρσοκροτεί αδίκως.

Η παιδική ζωή, η ενηλικίωση, η αρρώστια, η διαφορετικότητα, ο αγώνας, (ατομικός και συλλογικός), η μοναξιά, το όνειρο, η διάψευση… Η τρυφερότητα πλάι στη συγκίνηση, το λεπτό χιούμορ να διαχέεται έξυπνα…

Όλα συναντιούνται σ’ αυτό το μικρό βιβλίο, το πρώτο βιβλίο της Καραγιάννη, που προδιαθέτει θετικά για τη συνέχεια. Γιατί θα υπάρξει συνέχεια. Της το ευχόμαστε, αλλά και το γνωρίζουμε πως θα συμβεί, πάντα με γνώμονα το “Κόκκινο τάπερ” της.

…………………………………….

(* Ο πίνακας είναι του Γιώργου Ρόρη)

……………………………………..