“15 ετών… 15 χρόνια πριν” / γράφει η Λένα Χουρμούζη

«Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας, ευρισκόμενος σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, έβγαλε το πυροβόλο όπλο του, το έστρεψε στην οδό Τζαβέλλα και πυροβόλησε δύο φορές. Οι δύο κατηγορούμενοι σκόπιμα ψευδόμενοι αναβάθμισαν την ένταση της επίθεσης που δέχτηκαν με το περιπολικό», είπε ο εισαγγελέας της έδρας στην αγόρευση της πρωτόδικης καταδικαστικής απόφασης του αστυνομικού. «Δεν πρόκειται να ζητήσω συγγνώμη από κανένα δεκαπεντάχρονο»… «το θύμα δεν ήταν ένα συνηθισμένο 15χρονο αλλά αντιεξουσιαστής», είπε οκτώ χρόνια μετά ο κατηγορούμενος σε δεύτερο βαθμό αστυνομικός Κορκονέας.

Εκείνο το βράδυ αρχικά η Αθήνα και γρήγορα όλη η χώρα πάγωσε. Ακολούθησε μια απόκοσμη σιωπή και μετά έγινε το «μπαμ» με μια εξέγερση, η οποία έχει σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά, αυτή του Δεκέμβρη του 2008. Εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια της Αθήνας δεν συνέβη ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η αστυνομική βία, η κατάχρηση της εξουσίας, η συγκάλυψη των ευθυνών, η παραποίηση στοιχείων είναι συστηματική. Οι θύτες είναι ένστολοι και τα θύματα σχεδόν πάντα τυγχάνει να ανήκουν σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες: μετανάστες, Ρομά, τρανς άτομα, μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+, διαδηλωτές, αντιεξουσιαστές!

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου του 2008. Αλλά και ο Ζακ Κωστόπουλος (νεκρός στις 21/9/2018, ετών 33), ο Νίκος Σαμπάνης (νεκρός στις 22/10/2021, ετών 18), ο Βασίλης Μάγγος (νεκρός στις 13/7/2020, ετών 26), ο Κώστας Φραγκούλης (νεκρός στις 13/12/2022, ετών 16) , ο Χρήστος Μιχαλόπουλος (νεκρός, 12/11/2023, ετών 17)…

Στο ίδιο πάντα σκηνικό

Μπάμπης Ζαφειράτος

Μνήμη
Μιχάλη Καλτεζά
Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Γεμάτη η νύχτα με τυφλά αποστήματα
Είναι η ώρα που βιαζόταν το ξυράφι
Εσύ παλληκαράκι δίχως κρίματα
Κι απέναντί σου ένα αλλόκοτο σινάφι
Σ’ ένα σκισμένο σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι φονικό
Που ήταν βαμμένο λες με μίνιο και θειάφι

Από πλατείες κι από στέκια υπόγεια
Αυτής της πόλης που τα δόντια της μου δείχνει
Απελπισμένα γράφω δρομολόγια
Μήπως και βρω της απουσίας σου τα ίχνη
Εδώ σ’ αυτό το σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι εχθρικό
Που τη σκιά του άρχισε πάνω μου να ρίχνει

Είπανε κούφια λόγια ακαθόριστα
Και χάθηκες όπως στον ήλιο μια σταγόνα
Τώρα γυρνώ με μάτια άδεια εξόριστα
Ψάχνοντας μάταια μες στο θάνατο κρυψώνα
Στο ίδιο πάντα σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι νεκρικό
Που το σκεπάσανε κι απόψε δακρυγόνα
(5 Δεκ. 1987)

(Αναδημοσίευση από την Κατιούσα 6-12-2020)