Η ΦΑΡΕΤΡΑ παρουσιάζει κάθε Κυριακή πρωί κείμενα του βιβλίου παραθέτοντάς τα με την αλφαβητική σειρά των ονομάτων των συγγραφέων του
ΝΑΖΛΙΔΟΥ – ΑΣΙΚΗ ΜΑΓΔΑ
————–
Σόνια Θεοδωρίδου η γυμνάστρια
Μια γυναίκα με πάθος ζωής.
Με διάθεση να μας δείξει τον δρόμο της άσκησης.
Να μας κατευθύνει, να μας συμβουλέψει, να μας διδάξει.
Είμαστε Λύκειο
και είναι η πρώτη φορά που γυμνάστρια,
έχει τη διάθεση να μας κάνει γυμναστικές επιδείξεις.
Βάζαμε στο κασετόφωνο
το κομμάτι που θα χορεύαμε και ξεκινούσαν οι χορογραφίες.
Τέτοιο πάθος είχε,
που και μετά το μάθημα,
όλες χορεύαμε για να την ευχαριστήσουμε.
Αργότερα έμαθα για την τραγική ιστορία που είχε.
Έχασε τον άντρα της
και μόνη της έπρεπε να μεγαλώσει τα 2 αγόρια της.
Γυναίκα περήφανη, αυστηρή,
αλλά ταυτόχρονα γλυκιά σε όποιον άξιζε τη γλύκα της.
—————–
Κώστας Μπραβάκης
Ο Κώστας
και ο χώρος που έφτιαξε στη Βέροια
μαζί με την Εύα Ιεροπούλου
ήταν ο άνθρωπος
για να αγαπήσουν τη μουσική τα παιδιά.
Πριν καν ανοίξει το ωδείο,
μας είχε πάρει
και μας είχε δείξει με μια χαρούμενη διάθεση,
πώς να παίξουμε τα τύμπανα της παρέλασης.
Ο Κώστας
μας έκανε και αισθανόμασταν παιδιά του,
και πως το ωδείο ήταν σπίτι μας.
Δοτικός, δημιουργικός,
σκεφτικός πάντα.
Μας καλούσε σπίτι του,
για να μας δείξει τα μουσικά προγράμματα
που χρησιμοποιούσε τη δεκαετία του ’90,
τότε που λίγοι ξέραν να τα χρησιμοποιούν.
Η μουσική ήταν η ζωή του
και αυτό μας το μετέδωσε.
Ο Κώστας αγάπησε την Εύα,
αγάπησε τη Βέροια, αγάπησε εμάς.
Ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα και ανησυχίες.
—————
Εύα Ιεροπούλου
Η Εύα,
κόρη του Πυθαγόρα Ιερόπουλου και της Νίκης Γιαμά,
αδερφή του Φάννη και του Θεόφιλου
έρωτας του Κώστα Μπραβάκη.
Είναι η γυναίκα
που πήρε τα μικρά παιδάκια της πόλης
και τα δίδαξε
μουσική,
θέατρο,
αφήγηση,
και… τι είν’ αυτό που το λένε Αγάπη, τι είν’ αυτό!
Είναι η γυναίκα που μαζί με τον Κώστα τον Μπραβάκη
συμμετείχαν αφιλοκερδώς
και έστηναν θεατρικές και μουσικές παραστάσεις
για να ενισχυθεί οικονομικά ο σύλλογος
«Πρωτοβουλία για το παιδί»,
το κέντρο φιλοξενίας
και προστασίας των κακοποιημένων μικρών παιδιών.
Χαρούμενη, ετοιμόλογη,
και πάντα ευδιάθετη και γλυκιά.
Μιλούσε τόσο μειλίχια και τόσο χαριτωμένα,
που γελούσες, αλλά έκανες κι αυτό που έλεγε.
Τόση αγάπη για τη μουσική.
Τόση αγάπη για αυτό που έκανε.
Πάντα με τον καλό λόγο και πάντα με το χαμόγελο.
Άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια
που μπορούσε να κάνει φίλο τον καθένα.
Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα
