Τα όσα συμβαίνουν με τους Κούρδους της Συρίας αποτελούν ένα πολύ διδακτικό μάθημα, τόσο για τους ίδιους όσο και για όλους τους λαούς, ημών συμπεριλαμβανομένων.
Ήταν πρώτα η εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ και έπειτα η επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, στην οποία πρωταγωνίστησε τυχοδιωκτικώς η Τουρκία, που έδωσαν νέα πνοή στις προσδοκίες των Κούρδων για την ίδρυση ενός κράτους στην καρδιά της Μέσης Ανατολής. Ενώ μάλιστα, η de facto αυτονομία τους στη Συρία υπήρξε αποτέλεσμα της συμφωνίας τους με την κυβέρνηση Άσαντ, σύντομα το PYD προτίμησε τις ΗΠΑ.
Η πορεία από εκεί και πέρα είναι η γνωστή και πολλάκις επαναλαμβανόμενη στην ιστορία των συμμάχων της Δύσης: σύντομα, οι ελεγχόμενες από τους Κούρδους περιοχές στη Συρία γέμισαν με βάσεις των ΗΠΑ (άρα είχαμε παράνομη κατοχή συριακού εδάφους). Δόθηκαν όπλα στους Κούρδους, αλλά όχι τέτοια που να αλλάζουν το συσχετισμό ισχύος ως προς την Τουρκία και όχι με «ελευθέρας» ως προς εναντίον τίνος θα χρησιμοποιούνταν.
Οι δημόσιες σχέσεις των Κούρδων της Συρίας και θετική δημοσιότητα από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης έφτασε στο κατακόρυφο, ενώ βεβαίως υπήρξε μια ταχύρρυθμη υπαγωγή των κουρδικών συμφερόντων σε αυτά των ΗΠΑ. Στο εσωτερικό των Κούρδων μάλιστα διαμορφώθηκαν δυνάμεις που φαντασιώνονταν την ίδρυση ενός δεύτερου Ισραήλ από τους ίδιους, όπως ακριβώς φαντασιώνεται ο Ζελένσκι σήμερα στην Ουκρανία.
Οι Κούρδοι, προφανώς με ενθαρρύνσεις από τις ΗΠΑ θέλησαν να πιστέψουν ότι είναι πιο σημαντικοί για τις ΗΠΑ από ό,τι είναι η Τουρκία. Η Τουρκία θα έφευγε από τη Δύση και το νέο ανατολικό πρόβλημα θα λυνόταν με διαμελισμό της, υπό την ενορχήστρωση της Ουάσιγκτον. Οι Κούρδοι θα πρωταγωνιστούσαν σε αυτή τη διαδικασία και ως τα «καλά παιδιά» των ΗΠΑ θα λάμβαναν για αντάλλαγμα ένα μεγάλο κομμάτι από την Τουρκία. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι, είναι γιατί τα ίδια επαναλαμβάνουν ή υπονοούν οι κύκλοι των εν Ελλάδι «αμερικανοτσολιάδων», για να θυμηθούμε μια φράση του μακαρίτη Τζίμη Πανούση.
Οι Κούρδοι σε κάθε περίπτωση, τέτοιες ελπίδες έτρεφαν προσεταιριζόμενοι διαφορετικές δυνάμεις και περίπου έναν αιώνα πριν. Δεν έμαθαν από το παρελθόν τους και (δυστυχώς για τους ίδιους) δεν μαθαίνουν ούτε από το παρόν τους.
Όταν προσπάθησαν να υλοποιήσουν δημοψήφισμα απόσχισης από το Ιράκ πριν από λίγα χρόνια, ο ιρακινός στρατός μπήκε στις περιοχές τους και ουσιαστικώς αναίμακτα κατέστειλε τις βλέψεις τους περί ανεξαρτησίας, ενώ οι ΗΠΑ αποστασιοποιήθηκαν από οποιαδήποτε προσπάθεια των Κούρδων να διαλύσουν το Ιράκ. Εξίσου και στη Συρία, οι δύο πρώτες εισβολές των Τούρκων σε εδάφη τα οποία de facto ήλεγχαν οι Κούρδοι αντιμετωπίστηκαν με κατανόηση από την Ουάσιγκτον και με καλέσματα για αυτοσυγκράτηση προς την Τουρκία.
Όταν μάλιστα, στο πλαίσιο της δεύτερης τουρκικής εισβολής, οι Ρώσοι πρότειναν στους Κούρδους να τεθούν υπό την ομπρέλα της συριακής κυβέρνησης για να τύχουν προστασίας, οι πρώτοι προτίμησαν να δώσουν εδάφη στις ελεγχόμενες από την Τουρκία δυνάμεις, προφανώς κατ’ εντολή των ΗΠΑ. Ακόμα χειρότερα, ενεπλάκησαν υπό μορφή τοπικής πολιτοφυλακής, στο εγκληματικό λαθρεμπόριο των ΗΠΑ εις βάρος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Συρίας.
Χωρίς να έχουμε πλήρη εικόνα, αυτές οι κινήσεις μέρους της κουρδικής ηγεσίας φαίνεται ότι προκάλεσαν εσωτερικές διασπάσεις. Ένα μεγάλο μέρος της κουρδικής ηγεσίας, όμως, αντί να μάθει από τα τρία (τουλάχιστον) αδειάσματα από πλευράς ΗΠΑ και να κατανοήσει ότι η Τουρκία φυσικά και είναι πολυτιμότερη για τις ΗΠΑ από ό,τι οι Κούρδοι, επιχειρούν να γίνουν πρωταγωνιστές και στην αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και πάλι προς όφελος (αντικειμενικώς) των ΗΠΑ. Βεβαίως, οι πολυδιασπάσεις στο εσωτερικό του κουρδικού κινήματος ευνοούν τέτοιες, τελικώς αυτοκαταστροφικές πολιτικές. Ωστόσο, δεν αποτελούν άλλοθι για αυτές.
Ήδη και ενώ οι Τούρκοι εξαγγέλλουν μια νέα χερσαία στρατιωτική επιχείρηση, ο Λευκός Οίκος ανάβει μέσα από ρητορικές ακροβασίες «πράσινο φως» και πάλι στην Τουρκία. Η αναγνώριση του δικαιώματος αυτοάμυνας στην Τουρκία έναντι των Κούρδων και στην πραγματικότητα της Συρίας (δηλαδή η αναγνώριση αυτοάμυνας στη δύναμη παράνομης εισβολής και κατοχής έναντι του κατεχομένου κράτους), ακόμα και αν συνοδεύεται από εκκλήσεις αυτοσυγκράτησης προς την Τουρκία.
Αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη του πώς αντιλαμβάνονται οι ΗΠΑ τον ρόλο των Κούρδων: ως σωματοφυλακή τους, ως αντιρωσική και αντί- Άσαντ δύναμη και, όποτε το θέλουν, ως ενόχληση και διαπραγματευτικό χαρτί με την Τουρκία.
Η όποια κουρδική ηγεσία θέλει να διαδραματίζει τέτοιο ρόλο διαπράττει προδοσία εις βάρος του λαού της. Το «όνειρο» (ή καλύτερα ο εφιάλτης) ενός Ισραήλ 2.0 είναι πολύ μακρινό. Είναι κρίμα οι Κούρδοι να πληρώσουν το πολύ βαρύ τίμημα της ανοησίας και της προδοσίας. Αλλά από την άλλη, όποιος αρνείται να μάθει από την ιστορία του, μοιραία θα την υποστεί ξανά. Και δεν θα πρόκειται περί φάρσας.
