γράφει ο Πέτρος Τσαπαρόπουλος*
Στην σκιά των υποκλοπών και με βαρύ πολιτικό σκηνικό, μετά από μια σύντομη και ανούσια διαβούλευση, αναμένεται τις επόμενες ημέρες να κατατεθεί από την Κυβέρνηση νομοσχέδιο που επιφέρει τεκτονικές αλλαγές σε βάρος του Εθνικού συστήματος Υγείας και οδηγεί τους πολίτες να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή λύση στα όποια προβλήματα υγείας τους.
Όμως το μεγάλο δίδαγμα της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης είναι η αξία των ισχυρών δημόσιων συστημάτων υγείας αλλά και των αποτελεσματικών υπηρεσιών Δημόσιας υγείας που θα διασφαλίζουν την πρόληψη και την προαγωγή υγείας σε επίπεδο πληθυσμού.
Η παρατεταμένη κρίση ανέδειξε επίσης το σοβαρό έλλειμα του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και ιδιαίτερα την ασθενή κοινωνική μέριμνα στις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού ενώ δοκιμάστηκαν σκληρά οι ιδέες για το κοινωνικό κράτος.
Η νεοφιλελελεύθερη εμμονή για δήθεν υπεροχή του ιδιωτικού έναντι του δημοσίου κατέρρευσε. Εξ άλλου είναι γνωστό ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας έγινε αποκλειστικά από τις δημόσιες δομές την στιγμή που τα μεγάλα ιδιωτικά θεραπευτήρια έβγαλαν την ουρά τους απ΄ έξω.
Στην Ελλάδα ζούμε μια υγειονομική τραγωδία.
Με βάσει τα στοιχεία της Eurostsat η Ελλάδα βρίσκεται να έχει αρνητική πρωτιά στους δείκτες της πανδημίας.
Σε θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού
Στην αθροιστική- συνολική θνησιμότητα
Σε θανάτους στις κλινικές ΜΕΘ-covid
Και σε θανάτους ασθενών με covid εκτός ΜΕΘ λόγω έλλειψης τους.
Οι βασικές αιτίες αυτής της τραγωδίας είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας σε όλα τα επίπεδα, που θεωρήθηκε μια ευκαιρία αδιαφανούς διαχείρισης , η επικοινωνιακή αντιμετώπιση των προβλημάτων που προέκυψαν για αποφυγή του πολιτικού κόστους και κυρίως η νεοφιλελεύθερη εμμονή σε ένα μοντέλο συστήματος υγείας που εμπόδισε την έγκαιρη και μακροπρόθεσμη θωράκιση του ΕΣΥ.
Και ενώ θα περίμενε κανείς την επόμενη ημέρα της πανδημίας, σε μία περίοδο αναδυόμενων υγειονομικών απειλών σε παγκόσμιο επίπεδο, να ανοίξει μια συζήτηση για την περαιτέρω ενίσχυση του ΕΣΥ η Κυβερνητική στρατηγική επικεντρώνεται στην λογική της μη στήριξης των δημόσιων δομών με την εκχώρηση κρίσιμων τομέων της υγείας στην μεγάλη επιχειρηματική δραστηριότητα.
Το πρόσφατο νομοσχέδιο για την ΠΦΥ κλείνει το μάτι στις μεγάλες διαγνωστικές αλυσίδες και στις ασφαλιστικές εταιρείες αλλά και η συζήτηση που άνοιξε για την δευτεροβάθμια περίθαλψη[νοσοκομεία] δείχνει την πρόθεση της Κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει το ΕΣΥ.
Η μετατροπή των Νοσοκομείων από ΝΠΔΔ σε ΝΠΙΔ, στην λογική της σύμπραξης με τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, η άρση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης θα σημάνει την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την μείωση των αποδοχών, την εργασιακή ανασφάλεια, την συγχώνευση και διάλυση των νοσοκομείων και εν τέλει την διάλυση του Κοινωνικού Κράτους.
Το πραγματικό δίλλημα για την μετά-covid εποχή είναι
Η γενναία επένδυση στο ΕΣΥ η το άνοιγμα του ΕΣΥ στην αγορά, ΣΔΙΤ, ιδιωτικοποιήσεις?
Η πρώτη επιλογή συνεπάγεται:
-ενίσχυση των προυπολογισμών του ΕΣΥ και ΕΟΠΥΥ με στόχο το ευρωπαικό μέσο όρο του 7%του ΑΕΠ
-Δραστική αντιμετώπιση της κρίσης στελέχωσης του ΕΣΥ
-σοβαρή μισθολογική αναβάθμιση των γιατρών και των υπολοίπων υγειονομικών και ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα των εργαζομένων στο ΕΣΥ.
-ολοκλήρωσης της μεταρρύθμισης στην ΠΦΥ και στον θεσμό του οικογενειακού γιατρού, στήριξη των δημόσιων δομών[ΚΥ,ΤΟΜΥ] με έμφαση στην κοινοτική και κατ΄ οίκον φροντίδα και πρόληψη και προαγωγή της υγείας.
– αναδιοργάνωση των υπηρεσιών της Δημόσιας Υγείας
Η δεύτερη επιλογή συνεπάγεται:
-λιγότερο Δημόσιο στην υγεία
-εμπόδια πρόσβασης σε αξιοπρεπή φροντίδα
-μεγάλη οικονομική επιβάρυνση των πολιτών
-διεύρυνση των ανισοτήτων.
Η δεύτερη επιλογή σημαίνει ότι τα κέρδη είναι πάνω από την υγεία.
Η ιδιωτικοποίηση των δομών υγείας δεν είναι πρόοδος αλλά βαθιά οπισθοδρόμηση στα πέτρινα χρόνια κατά τα οποία η πρόσβαση στο σύστημα υγείας ήταν συνυφασμένη με την οικονομική κατάσταση του ασθενούς
*ΤΣΑΠΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΘΕΜΑΤΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
