Αναφερόμαστε σε δύο ολοένα διογκούμενες ομάδες εκπαιδευτικών που μέσα στους σχολικούς χώρους ονομάζονται υπαινικτικά «μετανάστες» και «ντελίβερι».
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο των μνημονίων, οι ελαστικές μορφές εργασίας αυξάνονται συνεχώς στη δημόσια εκπαίδευση. Βρισκόμαστε στην εποχή των αναπληρωτών «νομάδων» εκπαιδευτικών (40-45.000 κάθε χρόνο), η επινόηση των οποίων καταργεί την παιδαγωγική σχέση και την αφοσίωση, που είναι απαραίτητες στην εκπαίδευση, η οποία είναι προφανέστατο ότι έχει ανάγκη από μόνιμο προσωπικό και όχι από πλανόδιους εκπαιδευτικούς για να κλείνουν τρύπες του συστήματος.
Παράλληλα, οι απανωτές ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας, οδηγούν σιγά σιγά στην πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των μόνιμων εκπαιδευτικών καθώς χιλιάδες καλούνται να συμπληρώσουν το υποχρεωτικό ωράριο κάνοντας… ακροβατικά για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους μέχρι και σε πέντε διαφορετικά σχολεία.
Οι «εκπαιδευτικοί–τιραμόλα»… του ψηφιακού σχολείου!
Και για του λόγου το αληθές διαβάστε παρακάτω την περιπέτεια-εβδομαδιαίο γολγοθά κάποιων εκπαιδευτικών (ενδεικτικά πάντα):
• Εκπαιδευτικός (1) του 6ου ΓΕΛ Λάρισας: πρώτη και δεύτερη ώρα μάθημα στην Γ΄ Λυκείου σε αίθουσες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (πρώην ΤΕΙ). Τρίτη και τέταρτη ώρα (μετά από πεντάλεπτο διάλλειμα!!), σχεδόν πετώντας, στο Γυμναστήριο του 6ου Γυμνασίου μάθημα στην Β΄ Λυκείου! Πέμπτη ώρα επιστροφή στις αίθουσες του Πανεπιστημίου! Οι εφημερεύοντες εκπαιδευτικοί που είχαν μάθημα τις προηγούμενες ώρες την περιμένουν, διότι δεν μπορούν να αποχωρήσουν και να πάνε για μάθημα στο 3ο ΓΕΛ που, και αυτούς, τους περιμένουν οι μαθητές της Α΄ Λυκείου!
• Εκπαιδευτικός (2) του 6ου ΓΕΛ Λάρισας (τοποθετημένος σε τρία σχολεία για συμπλήρωση του υποχρεωτικού του ωραρίου): δύο πρώτες ώρες σε Γυμνάσιο της πόλης, τέταρτη ώρα σε αίθουσα του 6ου Γυμνασίου, πέμπτη ώρα σε αίθουσα του 3ου ΓΕΛ και έκτη ώρα επιστροφή στο 6ο Γυμνάσιο! Την επόμενη μέρα εμπλέκεται στο πρόγραμμα και το τρίτο σχολείο τοποθέτησης.
• Εκπαιδευτικός (3) του 6ου ΓΕΛ Λάρισας (με οργανική θέση στο 6ο ΓΕΛ, χωρίς αυτοκίνητο) παρακαλεί και υποχρεώνεται σε συναδέλφους (εφόσον έχουν το χρονικό περιθώριο) να τη μεταφέρουν στα τρία σημεία για μάθημα ή να πληρώνει από την τσέπη της ταξί (!),καθώς, όπως γίνεται αντιληπτό, η αστική συγκοινωνία δεν είναι δυνατόν να την εξυπηρετήσει.
Το πού και με ποιες συνθήκες γίνεται το μάθημα; Στο αμφιθέατρο του 6ου ΓΕΛ (με ζέστη και χώρος μη αεριζόμενος και μη φωτιζόμενος -κρυφό σχολειό), στους διαδρόμους του αμφιθεάτρου (!), στο Γυμναστήριο του 6ου Γυμνασίου (!), σε χώρους του 3ου ΓΕΛ και του, όπως προείπαμε, Πανεπιστημίου, όπου η εφημερία είναι σχεδόν αδύνατη και η ασφάλεια των μαθητών υπό αμφισβήτηση.
Μαθητές και εκπαιδευτικοί έχουν εξαντληθεί, έχουν χάσει την υπομονή τους. Η καθημερινότητα των εκπαιδευτικών είναι μία κόλαση. Τρέχουν πανικόβλητοι να προλάβουν από το ένα σχολείο στο άλλο. Πόσο φιλότιμο να έχουν και πόσο να αντέξουν;
(Τις περιπέτειες των εκπαιδευτικών του ΓΕΛ Λάρισας τις διαβάσαμε σε μια ανακοίνωση της ΔΑΚΕ Καθηγητών του Ν. Λάρισας, η οποία το αφιερώνει στο δήμαρχο Λαρισαίων και στους συνεργάτες του, που όπως λέει, «με περίσσεια ανευθυνότητα δεν φρόντισαν το σχολείο να είναι στην ώρα του έτοιμο, ως όφειλαν». Σωστό και αυτό αλλά ας μην ξεχνάμε και την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική που χρόνια τώρα έχει χιλιάδες εκπαιδευτικούς στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση να στριφογυρίζουν σε 2, 3, 4 και 5 σχολεία).
Οι «εκπαιδευτικοί –μετανάστες»… της εκπαίδευσης made by Κεραμέως
Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα παρακάτω, στη Σαντορίνη, μια αναπληρώτρια καθηγήτρια, παίρνει μαζί της το δύο χρονών παιδί της στο ΕΠΑΛ που διδάσκει μετά την απόρριψή του από τον βρεφονηπιακό σταθμό, καθώς δεν έχει πού να το αφήσει.
Η εκπαιδευτικός βρίσκεται στο νησί με το 20 μηνών αγοράκι της από τις 5 Σεπτεμβρίου, καθώς διορίστηκε εκεί για να διδάξει ως αναπληρώτρια καθηγήτρια στο ημερήσιο ΕΠΑΛ. Ωστόσο, είναι αναγκασμένη να πηγαίνει στο ΕΠΑΛ μαζί με το παιδί της, αφού δεν έχει εναλλακτική λύση για να το αφήσει κάπου.
Αυτό συμβαίνει γιατί, τον περασμένο Μάιο, που έγινε ο δημόσιος διαγωνισμός για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, η εκπαιδευτικός δεν βρισκόταν καν στο νησί.
Πλέον, η εκπαιδευτικός που βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, κάνει έκκληση για να βρεθεί μια λύση, καθώς ο μισθός της είναι χαμηλός και δεν φτάνει ούτε για το ενοίκιο του σπιτιού ούτε για να στείλει το παιδί της σε ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό.
Αλήθεια, ακούει κανείς εκεί πάνω στο Μαρούσι;
