“Μια Παναγιώτα κι ένα κάποτε”. Ένα ταξίδι της γυναίκας μέσα στο χρόνο με όχημα τη μουσική
Δήμητρα Σμυρνή
Ένα έξυπνο κείμενο, που ανέδιδε τη δροσιά της νεανικής ματιάς από τη μια, αλλά και μια παρατηρητικότητα γεμάτη ωριμότητα από την άλλη, ήταν ο κορμός της παράστασης που παίχτηκε χθες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας, με τον εύγλωττο τίτλο «Μια Παναγιώτα κι ένα κάποτε».
Η Παναγιώτα είναι η Ελληνίδα των τελευταίων 50 χρόνων, που διανύει τις εποχές, αλλάζοντας πρόσωπο κάθε φορά ανάλογα με τα πολιτικοκοινωνικά δεδομένα, παραμένοντας όμως στο βάθος ίδια, η αιώνια γυναίκα.
Το κείμενο, χωρισμένο σε τέσσερις εποχές, ξεκινά από τη γυναίκα που οι άλλοι αποκλειστικά διαμορφώνουν τη μοίρα της, για να περάσει στην πρώτη χειραφέτηση, στα χρόνια των πολιτικών αγώνων.
Την περιμένουν τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όπου ο ρόλος ο διπλός, της εργαζόμενης και νοικοκυράς, την εξουθενώνει, για να καταλήξει στη σημερινή γυναίκα, τη διαμορφωμένη από τον λαμπερό κόσμο των ηλεκτρονικών μέσων, ελεύθερη να δοκιμάσει τα πάντα, κατά βάθος όμως απέραντα μόνη.
Ο άντρας δίπλα της λειτουργεί ως απαραίτητη συμπληρωματική φιγούρα, για να φωτίσει δραστικά το πρόσωπό της.
Συνδυάζοντας τη σοβαρή κοινωνικοπολιτική θεώρηση μ’ ένα πηγαίο χιούμορ, η Αθηνά Χατζηαθανασίου, η συγγραφέας του έργου, έδεσε το κείμενό της με τραγούδια της κάθε εποχής –αφού η μουσική είναι πάντα το αποτύπωμά της μέσα στο χρόνο- δίνοντας έτσι μέσα από το λόγο και το τραγούδι τα ζωντανά και πειστικά πορτρέτα της.
Σκηνοθετώντας επίσης την παράσταση, κίνησε τους ηθοποιούς της με γνώμονα στην έκφραση την απόλυτη φυσικότητα της καθημερινής ζωής , με μια σπιρτάδα όμως που διέκρινε και το κείμενο και τη σκηνοθετική του γραμμή.
Οι ηθοποιοί της, η Παναγιώτα Χαϊδεμένου και ο Χρίστος Σερενές έδωσαν τους ρόλους τους πιστεύοντας σ’ αυτό που κάνουν και, ίσως βαθύτερα, διασκεδάζοντας μ’ αυτούς.
Η Παναγιώτα Χαϊδεμένου, παρ’ όλο που είχε να αντιμετωπίσει τη δυσκολία να χειριστεί το μονόλογο σε συνεχή ροή με το τραγούδι, τα κατάφερε πείθοντας, κι όσο για τον Χρίστο Σερενέ, που επέλεξε τα τραγούδια ή τη μουσική, μαζί με τις ενορχηστρώσεις που έκανε ο ίδιος, τη συνόδεψε επάξια άλλοτε στους λίγους διαλόγους που είχαν οι δυο τους, κι άλλοτε τραγουδώντας μαζί της στο πιάνο του.
Παρόντες με τα τραγούδια τους αγαπημένοι συνθέτες να σηματοδοτούν την κάθε εποχή, προκαλώντας στο άκουσμά τους νοσταλγία, κι εμείς οι μεγαλύτερες, ν’ αναγνωρίζουμε στο ευρηματικό κείμενο κάποια από τις Παναγιώτες που κουβαλάμε, ανάλογα με την ηλικία μας.
Μια παράσταση που άρεσε, όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κοινού, το οποίο αγκάλιασε τη δουλειά της Βεροιώτισσας Αθηνάς Χατζηαθανασίου, με ενθουσιασμό και αγάπη.
Φωτογραφίες: faretra.info
