Αθηνά Λατινοπούλου: “Η φύση πρώτη είναι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης και πάντα εμπνέομαι απ’ αυτήν”

Με αφορμή την παρουσίαση από τη faretra της Ομαδικής Έκθεσης follow me στη Γκαλερί Παπατζίκου, η ζωγράφος Αθηνά Λατινοπούλου, που συμμετέχει στην έκθεση,  μάς έστειλε το παρακάτω κείμενο.

———————————————

Πολλές φορές, διαβάζοντας μια κριτική για την δουλειά μου ή για τη δουλειά κάποιου άλλου, αναρωτιέμαι κατά πόσον ο Κριτικός Τέχνης μπορεί να εκβαθύνει εισχωρώντας στα έγκατα της ψυχής του καλλιτέχνη και να ανασύρει στην επιφάνεια αλληγορικά ως μάντης τις καταχωνιασμένες πραγματικότητές του.

Το σχοινί μ’ αρέσει σαν φυσικό τυχαίο υλικό. Μ’ αρέσει η στριφτή, γλυπτική του φόρμα, η τάξη στο σφιχταγκάλιασμα του, αλλά και η αταξία στην άγρια επιφάνειά του με τα χιλιάδες ξέφτια του που το κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέρον σαν υλικό. Βγαίνει από τη μάνα γη και δαμάζεται από τον άνθρωπο. Αυτό το υλικό το αγάπησα, του έδωσα υπόσταση, το έβγαλα απ’ την αφάνεια και τώρα διεκδικεί την παρουσία του.

Τα κουβάρια μου είναι για μένα σφιχταγκάλιασμα, δύναμη, ασφάλεια. Μια ζωή που κύλησε, κομμάτια από ένα πάζλ ζωής, μικρές στιγμές μιας αλήθειας που πέρασε!
Τα πλεκτά μου, μια περασμένη πραγματικότητα, το παρόν που μετατρέπεται στο μέλλον σε παρελθόν.

Από παιδάκι μού άρεσε να παρατηρώ τα πράγματα στο περιβάλλον. Να προσέχω εκείνα που οι άλλοι προσπερνούν. Κι ένιωθα όμορφα ανακαλύπτοντας ευτελή πράγματα που στα δικά μου μάτια φάνταζαν σπουδαία. Όπως μια ρίζα από θυμάρι. Ένα κομμάτι σχοινί, ένα στάχυ ή ακόμα μικρά έντομα. Έμοιαζαν όλα αυτά στα μάτια μου σαν μικρά γλυπτά. Τέτοια γλυπτά υπάρχουν πολλά γύρω μας που δεν τα αντιλαμβανόμαστε και είναι σαν μικρογραφίες πολύ ευφυούς αρχιτέκτονα. Η φύση λοιπόν, πρώτη, είναι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης. Και πάντα εμπνέομαι απ’ αυτήν.
Έτσι έφθασα και στο σχοινί. Έκανα πολλά έργα με το σχοινάκι να συμπληρώνει το κάθε έργο μου, σαν μικρή λεπτομέρεια, καθώς με τραβούσε περίεργα η στριφτή του φόρμα με τα χιλιάδες ξέφτια του, η ισχύς του που σώζει αλλά και μπορεί να σκοτώσει, μια εξουσία που βγαίνει μέσα από την διακριτική του παρουσία. Ίσως, γιατί κι εγώ κάπως έτσι ένιωθα πάντα, σαν μια παρουσία που επεδίωκε, άθελά της, την διακριτική της εμφάνιση στο κοινωνικό της γίγνεσθαι, ενώ μέσα της έκρυβε μια δύναμη που υπήρχε σε λανθάνουσα κατάσταση, διότι το κοινωνικό τέρας του εγωισμού, της αδιαφορίας, της έλλειψης αποδοχής ετερότητας, φυλάει γερά τον θησαυρό του μέσα στον λαβύρινθο και την πλεκτάνη της ζωής.
Ξεπερνώντας, μεγάλη πλέον, με την βοήθεια της δικής μου «Αριάδνης», τα όποια δεινά της ψυχολογικής μου κατάστασης και αφήνοντας να ζωντανέψει η καταχωνιασμένη δύναμή μου, κατάφερα να βγω απ’ τον λαβύρινθο σαν ένας άλλος Θησέας, να ορθώσω το ανάστημά μου απέναντι στο σύνολο των ανθρώπινων όντων και στις σχέσεις που διέπουν το άθροισμα αυτό και να ευελπιστώ να γευτώ από δω και πέρα τον θησαυρό της αληθινής και δίκαιης επικοινωνίας. Καρπός και επακόλουθο του αγώνα αυτού ήταν η ασυνείδητη (ο καλλιτέχνης πρώτα ενεργεί και κατόπιν σκέφτεται) κίνηση μεγέθυνσης του σχοινιού σε κουβάρι ρωμαλέο, που ξεπήδησε αναπάντεχα από μέσα μου.

Αθηνά Λατινοπούλου