Ο λόγος για πολλούς συντρόφους παλιούς που όλα τα προηγούμενα χρόνια βαδίσαμε μαζί και μοιραστήκαμε όνειρα και ανησυχίες. Και μοιραστήκαμε μικρές χαρές και ώρες και αγρύπνιες κι ήπιαμε και μαζί. Μπορεί να είχαμε τις διαφωνίες μας, μπορεί αρκετά να βλέπαμε ότι μας χώριζαν, αλλά εμείς πιστεύαμε στη δύναμη του δρόμου όταν πηγαίναμε μαζί και πλάι πλάι. Και λέγαμε πως δεν μπορεί, δεν θα περάσουν απέναντι. Τουλάχιστον. Κι αυτό είναι κάτι.
Μαζί ενάντια στην εμπορευματοποίηση της ζωής, μαζί να σταματήσουμε τους κατατρεγμούς των πλειστηριασμών, μαζί για να οικοδομήσουμε μια αλληλεγγύη μέσα στο κίνημα, μαζί για τα κοινωνικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πολλοί από τους χθεσινούς συντρόφους διαλέξανε την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς είχαμε τις αντιρρήσεις μας. Ερμηνεύαμε αλλιώς τα λόγια και τα σημάδια. Το συζητούσαμε. Επέμεναν. Τους εμπιστευόμαστε ως προς ένα: Όταν τα σημάδια θα είχαν αποκτήσει σάρκα και οστά με κυβερνητική πολιτική και άσκηση εξουσίας, της ίδιας εξουσίας που μαζί πολεμούσαμε, θα αποδέχονταν την αυταπάτη. Θα έλεγαν γελαστήκαμε σύντροφοι, είχατε δίκιο. Με συμβιβασμούς, συμψηφισμούς και αναθέσεις ξαναγυρίσαμε στα ίδια. Αυτά που πολεμήσαμε.
Οι πολλοί όμως τελικά φρονίμεψαν. Επέστρεψαν στη φρονιμότητα, στη νομιμότητα. Στηρίζουν την εξουσία. Την ίδια εξουσία που πολεμήσαμε μαζί για να βρει δουλειά ο άνεργος, για νάχει μια αξιοπρεπή σύνταξη αυτός που μόχθησε μια ζωή για τα κέρδη των άλλων, για νάναι ελεύθερα, δημόσια και δωρεάν όλα τα κοινωνικά αγαθά, για να μη χάνει κανένας το σπίτι του από τους τοκογλύφους, για να μη πεθαίνουν νέοι άνθρωποι επειδή θεωρήθηκαν «λαθρεπιβάτες» στα δημόσια μέσα μεταφοράς, για να μη γεννάει η απόγνωση θάνατο.
Όλοι εσείς που μαζί δακρύσαμε από τα δακρυγόνα και τα χημικά πολεμώντας τα μνημόνια πόσο γρήγορα ξεχάσατε και γιατί; Ποιοι φόβοι και ποιες αναστολές του αισχρότερου υφέρποντος ατομισμού σας κέρδισαν; Πως μπορείτε να ακούτε για χιλιάδες πρόσφυγες που καταπίνει η θάλασσα να τους ονοματίζει ο πρωθυπουργός σας «φτωχούς ανθρώπους» που ελεεί η Ευρωπαϊκή του οικογένεια;
Σκέφτομαι πως το μεγαλύτερο τίμημα που θα πληρώσετε στο μέλλον που έρχεται είναι η απαξία από τα ίδια τα παιδιά σας που καταδικάζετε να ζήσουν σκλάβοι μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά σε αυτή τη γωνιά της γης. Το έχετε σκεφτεί εσείς;
Η ζωή έχει πράγματι αποδείξει, χωρίς να διαψευστεί ποτέ, ότι τα «στερνά νικούν τα πρώτα». Μπορεί αυτό να ακούγεται καταδίκη, αλλά μαζί αποτελεί για όλους εσάς μια ακόμη ευκαιρία.
Για όλους τους υπόλοιπους που όπως φαίνεται αείποτε αναζητούν την ευκαιρία δεν έχουμε να πούμε κάτι. Ο Λασκαράτος όταν συμβούλευε το παιδί του για το μεγάλο ταξίδι της ζωής τα είπε όλα: «Ο φρόνιμος άνθρωπος παιδί μου, έτσι κάνει τις δουλειές του. Ο όχλος είναι ένας γάιδαρος όπου πρέπει να ξέρεις να τον καβαλικέψεις για να προβατείς με τα πόδια του και να μη χαλάς τα δικά σου. Η κυβέρνηση είναι ένα μεγάλο τυρί, που, για να μπεις μέσα και να το φας πρέπει να πας κωλοσυρτά και γλυφτά να κάμεις την τρύπα αρχίζοντας απ’ τη μούργα».
Εμείς, οι άλλοι, οι ρομαντικοί, οι αιθεροβάμονες, «οι λαθρεπιβάτες» θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στην «ουτοπία» και να παλεύουμε για το «ανέφικτο». Θα συνεχίσουμε στους δρόμους μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη του εμείς πάνω στο εγώ, μέχρι τη μέρα που ο ήλιος θα ανατέλλει για όλους, μέχρι όλη η γη να γίνει κόκκινη.
Δίδαγμα, όπως λέγαμε παλιά και στο σχολείο. Για εμάς που γελαστήκαμε (;): Μια χαραμάδα να αφήσεις ανοιχτή φτάνει. Ένα δε πειράζει εδώ, ένα δε βαριέσαι εκεί, μια ανοχή στα μικρά, έτσι γιατί αυτός είναι και «δείκτης» πολιτισμού, μια χαλαρή εμμονή στο «διάλογο» και τη «σύνθεση», μια αναβολή στο ξεκαθάρισμα γι’ αργότερα, φτάνει. Ξαναγυρνάς εκεί που ξεκίνησες. Αλλά τελικά «έτσι σοφός που έγινες στο δρόμο» ήδη θα το κατάλαβες γιατί ποτέ δεν ωφελεί να κάνεις πίσω …
Άκις Ξενάκις
