Είχα τα μπουρίνια μου. Δεν ήθελα να ιδώ άνθρωπο. Πάνω που έλεγα ότι τέλειωσαν τα βάσανά μου, να το πάλι το ένα κακό πίσω από το άλλο, όχι να χτυπάει την πόρτα μου, μα με διάθεση να τη σπάσει σαν σίφουνας, με ορμή, και να με αναζητάει σε όποιον χώρο του σπιτιού μου βρισκόμουν, την ώρα της βάρβαρης κατάλυσης του ατομικού και του οικιακού μου ασύλου. Ο πιο παράξενος και ανεπιθύμητος επισκέπτης για τον άνθρωπο είναι το βάσανο και ο πόνος. Σου έρχονται όταν δεν τα περιμένεις, κι από εκεί που δεν τα περιμένεις. Δεν σε ρωτάνε, δεν σου χτυπάνε την πόρτα, και σαν παντίδοι και συμμορίτες στρογγυλοκάθονται στο τζάκι της ψυχής σου, ζητώντας άθλια να κλέψουν την όποια θαλπωρή σου. Ρουφιάνικα πράγματα.
Το sms που έφτασε στο κινητό μου ήταν σαφές, με ευανάγνωστο το μήνυμά του: «ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ»… Άρα, το τερματίσαμε!
Δεν τα πάω καθόλου καλά με τη νέα τεχνολογία: ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ιντερνέτια, φεϊσμπούκια, κινητή τηλεφωνία, τάμπλετ, και με ό,τι σχετίζεται με ένα σωρό ξενικές λέξεις –που μου είναι παντελώς ακατανόητες– τις οποίες η σύγχρονη τεχνολογία επέβαλε, ιδίως στο λεξιλόγιο της νεολαίας. Ακούς νέους να φλυαρούν –ακόμη και πιτσιρικάδες– σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις ούτε μια λέξη της, και χαμπάρι δεν παίρνεις για το θέμα που συζητούν… Έχω μείνει στο παλιό εξυπνακίστικο συνθηματάκι, που –οφείλω να πω– το έχουν αποστηθίσει όλες οι φίλες μου και όλοι οι φίλοι μου:
Δεν έχω κινητό κι ακίνητο
μα μήτε κι αυτοκίνητο!
Ίσως πρέπει να το αντικαταστήσω, σαν πεπαλαιωμένο, με άλλο:
Δεν ξέρω από κινητά, τάμπλετ και ιντερνέτια
που κέρδη αυγαταίνουνε, κι αφήνουν πάντα ντέρτια!
Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό: μίσος προς την τεχνολογία, ασυγχώρητη ασχετοσύνη, σύγχρονη αγραμματοσύνη και λειτουργικό αναλφαβητισμό; Ό,τι και να σημαίνει,… το τερματίσαμε!
Ο ποιητικός μου οίστρος, αν και φιλότιμος, δεν μπορεί να μου λύσει το ανακύψαν πρόβλημα, διότι ένα sms δεν είναι απλά sms, όταν ευκρινώς σε «φτύνει» με ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ…
Στην Ελλάδα, συνήθως «χυλοπίτες» δίνουν μόνο οι γυναίκες! Οι άντρες αρκούνται στην «γκλαμπάτσα»… Οι γυναίκες δίνουμε –εδώ στην Ελλάδα– πολύ εύκολα «χυλόπιτα», θέλω να πω ότι πολλάκις απορρίπτουμε έναν άντρα που μας πλησιάζει, γιατί νομίζουμε ότι όλοι οι άντρες εξ ορισμού μάς βλέπουν ως «ερωτικό αντικείμενο» και μόνο, και ως φαντασίωση του απόκρυφου πόθου τους. Εύες από γεννησιμιού μας, λέγεται για τις περισσότερες από εμάς, μάλλον διακατεχόμαστε από ανυπόστατους φόβους και φοβίες, οι οποίες μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια, σε βήματα άγαρμπα και όχι επιθυμητά. Σε αυτή τη λογική εντάσσεται και η ευκολία παροχής χυλόπιτας προς όποιον εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον προς το άτομό μας. Είμαστε ανίσχυρες να διαχειριστούμε τον φόβο, την ανασφάλεια και τις φοβίες. Ευτυχώς που δεν είμαστε σαν τις Αμερικανίδες και τις Δυτικοευρωπαίες. Ευτυχώς, ούτε και σαν τις Ανατολικοευρωπαίες… Αυτές, και το φλερτ το εκλαμβάνουν σαν μια πράξη… σεξουαλικής παρενόχλησης! Αλλά όπως βλέπω, προς τα εκεί οδεύουμε κι εμείς. Και τότε, μας βλέπω πως δεν θα μας κρούουν τη θύρα ούτε άνθρωποι που μπορεί πραγματικά να μας αγαπήσουν, μα ούτε καν και επίδοξοι εραστές. Αν το φλερτ θεωρηθεί «σεξουαλική παρενόχληση», τότε ζήτω που καήκαμε! Δεν θα γίνουμε «τσόκαρα», ούτε και «λαίδες». Θα εξελιχτούμε σε «σελέμπριτις», κατηγορία δημοσιοσχετιστών και άνευ αισθημάτων και συναισθημάτων, απλά ουδέτερα όντα…
Άλλαξαν τα πράγματα για την Ελληνίδα. Αν ο άντρας που της ορκιζόταν αγάπη, έρωτα, λατρεία, εγκαταλείψει τη συζυγική ή και τη συντροφική κλίνη, αυτή δεν πάει να βρει καταφύγιο στη μητρική αγκαλιά, ή προστασία και σκέπη στον «μοβόρο» αδελφό της, όπως δείχνουν οι παλιές κινηματογραφικές ταινίες, για να «καθαρίσει» για πάρτη της, με… αποκατάσταση! Αυτά γίνονταν παλιά. Τέλειωσαν. Δεν υπάρχουν στο ζωντανό γίγνεσθαι. Άσε που όλα αυτά η Ελληνίδα τα οσφραίνεται νωρίς, και δεν αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν πέρα από τη θέλησή της. Εκτός και αν ο «συμβίος» ανήκει στην κατηγορία των «χοίρων», πάει να πει των «γουρουνιών», και δεν το έχει πάρει χαμπάρι, οπότε η εξέλιξη μπορεί να έχει δραματικό χαρακτήρα. Μα να μην αναφερθώ σε αυτό το θέμα, γιατί τότε έχουμε να κάνουμε με λογής λογής «τελεσίγραφα», και είναι καλό να μη φτάνουν σε τέτοια σημεία, γιατί προκύπτουν απρόβλεπτες βαρβαρότητες.
Κι ενώ περνούν τέτοιες σκέψεις στο μυαλό μου, να σου και πάλι στη μνήμη μου το sms με το σαφές μήνυμα: «ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ»… Με πέταξε στο καναβάτσο… Με έκανε να νιώσω σαν θαλάσσιο θηλαστικό έξω από τα οικεία μου νερά, σαν τη Γοργόνα –την αδελφή του Μεγαλέξανδρου– να χιμώ σε πέλαγα με φουρτουνιασμένες και αγριεμένες θάλασσες, και να ρωτώ καραβοκύρηδες και φοβισμένους ναύτες: «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;» Και στον νου μου σφηνωμένο το ερώτημα:
–Τι κάνει μια γυναίκα, όταν ο άντρας που τη λάτρευε της στείλει sms με το μήνυμα: «ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ»;
Μια φωνή από το υπερπέραν έπιασαν οι κεραίες του νου μου:
–Συνεχίζει να είναι γυναίκα!…
Οι άλλες «ιδεολογίες» –τις οποίες ασπάζονται οι περισσότερες γυναίκες, γενικά– έχουν άλλες οδούς διεξόδων και διαφυγής τότε που μεσολαβούν τέτοια απρόβλεπτα, ανεπιθύμητα και ίσως τραγικά γεγονότα. Διαπιστώνει κανείς τότε: Ή ότι κλείνονται στον εαυτό τους και βιώνουν τον ζόφο της μοναξιάς τους, χωρίς να αφήνουν καν περιθώρια να τις πλησιάσουν ως και εκείνοι που δεδηλωμένα και αυταπόδεικτα τις αγαπούν. Ή ότι επιδίδονται στις πιο ανίερες σκέψεις και σχέσεις, πετώντας τη συνείδησή τους και το κορμί τους στον καιάδα της σεξομανούς ευθυμίας και ευδαιμονίας. Ή ότι φορτώνονται ενοχές προς τα μέλη της οικογένειας μέσα στην οποία γεννήθηκαν και ανατράφηκαν, και μετατρέπονται από «γυναίκες» σε κόρες, αδελφές, μάνες, θείες, ή σε οτιδήποτε άλλο επιτάσσουν οι αιματοσυγγένειες. Ή ότι «καλογερεύουν», χωρίς να αναζητούν καταφύγιο σε μοναστήρια, και επιλέγουν ρόλους νεωκόρων ναών, θρησκευόμενων μελών εκκλησιαστικών ή και παραεκκλησιαστικών ομάδων, «τουριστριών» θρησκευτικού τουρισμού με γκισέμια πολύ ευτραφείς τραγοπαπάδες, ή θεούσες στους προορισμούς ιαματικού τουρισμού, ως θρησκόληπτες θεούσες. Ή ότι δραστηριοποιούνται ως μέλη κομμάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων, με παράλληλη κάλυψη πολλών πρόσκαιρων φιλοδοξιών –πάντα με το αζημίωτο– και με πλήρωση των ωρών της αφόρητης μοναξιάς, από την οποία εκούσια ή ακούσια πλήττουν. Ή ότι εξελίσσονται σε «κόρες της Σαπφούς», αιώνια ακόρεστες για έρωτα, ώστε να θεραπεύσουν έτσι το βαθύτερα πληγωμένο «ερωτικό εγώ», από άγαρμπη απόρριψη που υπέστησαν στα εφηβικά ή στα νεανικά χρόνια τους. Ή ότι τελικά ευνουχίζονται ως γυναίκες και άνθρωποι, και αναζητούν από το απύθμενο σκεύος να κλέψουν τον χαλκό του, και να υψώσουν με αυτό τα πανύψηλα τείχη της απροσπέλαστης μοναξιάς από την οποία πλήττουν, βλασφημώντας ταυτόχρονα την τύχη και τη μοίρα τους, που τους επιφύλαξαν τέτοια επίγεια διαδρομή στη ζήση τους. Ή ότι μπορεί να διανύσουν λαμπρό στάδιο, εάν επιλέξουν στον βίο τους να είναι του σχοινιού και του παλουκιού…
Αν τούτα που εικάζω ότι συμβαίνουν με τις γυναίκες, οπότε και τις μακαρίζω, λογαριάζω πως παρόμοια θα συμβαίνουν και με τους άντρες, αν εκλάβουμε κι αυτούς ως ανθρώπους! Ίσως να συμβαίνουν σε μεγαλύτερο βαθμό και εντονότερα, διότι οι άντρες είναι πιο απλοϊκοί και μονοδιάστατοι σε όλα, και όταν «τους εγκαταλείπουν οι γυναίκες», οι πιο πολλοί ξαναγυρνούν στις αγκαλιές των μανάδων τους, οι οποίες γεμάτες ενοχές τους φροντίζουν σαν μωρά… Ή, ίσως καταλήγουν σε αγκαλιές γυναικών που πέρασαν τρυφηλή ζωή, ζωή γεμάτη φουρτούνες και βάσανα, και νιώθουν καραβοτσακισμένες. Άλλη κατηγορία δεν περνάει αυτή τη στιγμή από το μυαλό μου.
Με ένα sms: «ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ»!…
Πώς το τερματίσαμε, άνθρωπέ μου; Εμένα με ρώτησες αν θέλω ή όχι να τερματίσουμε; Για ποιον λόγο; Από ποιαν αιτία και αφορμή; Ένα sms: «ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ»!… Κι έτσι τελειώνουν όλα; Τελειώσαν όλα; Όλα;… Όλα… ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΛΑ…
……………………
* Το διήγημα του Γιώργη Έξαρχου θα δημοσιευτεί σε τρεις συνέχειες
