.
Πόση δύναμη έχουν, τέλος πάντων, τα social media, πόσο ανθρωποφάγα μπορούν να γίνουν, ιδιαίτερα όταν κάποιος είναι «απών», έχει φύγει από τη ζωή και δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Ευκαιρία βρήκαν τα «κοράκια» των κοινωνικών δικτύων, μόλις πέθανε η επί 30 χρόνια διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, προτού ακόμα γίνει η κηδεία της -λίγος σεβασμός δεν υπάρχει;- να την κατασπαράξουν. Για τις παραλείψεις, τις ολιγωρίες, τους χορηγούς, την απουσία ευκαιριών στο επιστημονικό προσωπικό του μουσείου, την αυτοπροβολή, την πυγμή της, ακόμα και για την εμφάνισή της.
Ιστορικοί τέχνης και επιμελητές που ζήλευαν τη θέση της, που δεν είχαν διοικήσει δημόσιο μουσείο ή αν το έκαναν δεν ήταν πάντα με τον καλύτερο τρόπο, αλλά και καλλιτέχνες που θεώρησαν ότι αδικήθηκαν, ότι ήταν έξω από τον κύκλο της πήραν τα «φτυάρια». Σίγουρα δεν είναι σωστή η αγιοποίηση ενός δημόσιου προσώπου, πολλά αρνητικά μπορεί να προσάψει κανείς στη Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.
Αλλά δεν είναι σωστή και η ανθρωποφαγία από άτομα που εκμεταλλεύονται την ελευθερία των κοινωνικών δικτύων για να «θάψουν», ενώ είχαν την ευκαιρία, όχι όμως και το θάρρος, να της τα πουν κατάμουτρα όσο εκείνη ζούσε.
Η Ιστορία θα κρίνει τη μακροβιότερη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης για το έργο της και τα μικρά, νομίζω, θα μπουν στο περιθώριο, ενώ θα υπερισχύσουν δύο σημαντικά. Οτι έκανε γνωστή στο ευρύτερο κοινό την Εθνική Πινακοθήκη, την ώθησε σε εξωστρέφεια με εκθέσεις για τις οποίες ο κόσμος σχημάτιζε ουρές. Και ότι την οδήγησε, έστω μέσα από 40 κύματα, στη νέα της εποχή, με το εντυπωσιακό, σύγχρονο και πλήρως εξοπλισμένο κτίριο.
