ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας “Εις τους πέντε δρόμους”. Μια γνήσια λαϊκή παράσταση με πλατιά απήχηση στο κοινό

Δήμητρα Σμυρνή

Με την παράσταση της Λένας Πετροπούλου “Εις τους πέντε δρόμους”,  που το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας επέλεξε να προσφέρει, περιοδεύοντας σε γειτονιές και χωριά της πόλης,  ξαναθυμηθήκαμε το πραγματικό περιεχόμενο της λέξης «λαϊκός», μ’ όλη τη δυναμική που τη χαρακτηρίζει.

Σε μια εποχή που τίποτα σχεδόν δεν είναι γνήσιο, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, η παράσταση που δόθηκε χθες  στο υπαίθριο θεατράκι της Αγίας Παρασκευής στη Βέροια, στα πλάσια της περιοδείας  του ΔΗΠΕΘΕ, είχε αυτά τα δύο δυσεύρετα πια χαρακτηριστικά, τη γνησιότητα και τη λαϊκότητα.

Γνήσιο από τη μια, γιατί σκιαγραφεί με τα πιστότερα χρώματα μια εποχή και τους ανθρώπους της, λαϊκό από την άλλη, γιατί το κοινό την αγκαλιάζει, ανταποκρίνεται, αφήνεται με μια μοναδική μέθεξη στο δρώμενο, αναγνωρίζοντας  στην παράσταση το πραγματικό του πρόσωπο.

Το «Εις τους πέντε δρόμους» αποτυπώνει την εποχή μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, την εποχή που γεννιέται στην Ελλάδα το ρεμπέτικο, και που το τραγούδι είναι τρόπος ζωής και έκφρασης όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά σιγά-σιγά και για τα πλατιά λαϊκά στρώματα που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με την προσφυγιά, την αδικία και την εκμετάλλευση, μετά μάλιστα από μια μεγάλη πολεμική ήττα.

Η επιτυχία της εξαιρετικής αυτής παράστασης, έργο της Λένας Πετροπούλου που έγραψε το σενάριο και τη σκηνοθέτησε, δε βασίζεται μόνο στο θέμα –σίγουρα η συγκεκριμένη εποχή πάντα συγκινεί και αποτελεί δεξαμενή έμπνευσης- αλλά και στον τρόπο που αυτό το θέμα γίνεται θεατρική πράξη.

Ξεφεύγοντας από την παγίδα του φολκλόρ, στην οποία εύκολα θα μπορούσε να πέσει, η Πετροπούλου χρησιμοποίησε όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να αποδώσει την εποχή -μετά από μια ολοφάνερα επίπονη μελέτη της- και έπλασε ένα θεατρικό κείμενο τόσο ζωντανό, που πραγματικά ξάφνιασε με τη διεισδυτικότητά του όχι μόνο στο πλάσιμο των χαρακτήρων αλλά και στη χρήση των λέξεων και των εκφράσεων που μετέφεραν το κοινό αβίαστα σ’ αυτήν την εποχή.

Στη σκηνοθετική γραμμή της η Πετροπούλου ισορρόπησε τέλεια το μουσικό μέρος με τη θεατρική δράση, κινώντας τους ηθοποιούς-τραγουδιστές της με φαντασία και ευρηματικότητα. Σπάνια στο θέατρο βλέπεις την κίνηση να παίζει τέτοιο καθοριστικό ρόλο, να ανάγεται και η πιο μικρή της λεπτομέρεια σε ουσιαστικό  παράγοντα έκφρασης και να καθορίζει συναισθήματα.

Γνήσια κωμικό, με το γέλιο να βγαίνει αβίαστα, με κάποιες στιγμές, όπου η Καταστροφή υπενθυμίζει τραγικά τη ύπαρξη της στις ζωές των πρωταγωνιστών, χωρίς όμως να βγάζει το κοινό από το κλίμα της κωμωδίας, η Λένα Πετροπούλου κίνησε τους χαρισματικούς ηθοποιούς της μέσα από πολλούς ρόλους με περίτεχνο τρόπο.

Εξαιρετικοί πραγματικά όλοι, έστω κι αν το σενάριο έδινε τη μερίδα του λέοντος στον εκπληκτικό Νίκο Ταπλίδη, στο ρόλο του Θανάση, που θαρρείς δραπέτευσε από τους τεκέδες του ’30, κι έγινε θεατρικός ήρωας.

Πειστικότατος ο Πέτρος Μαλιάρας στο ρόλο του Ασημάκη, και δίπλα του ισάξιοι η Μάρα Γαβριηλίδου, η Μαρία Παπαγιαννάκη, ο Βασίλης Κανελλόπουλος, και η Δήμητρα Σταματίου.

Οι μουσικοί Άγγελος και Κώστας Μπουρνάς έντυσαν με τους ήχους τους την παράσταση, προσφέροντας στον κόσμο τα ωραιότερα τραγούδια εκείνης της εποχής, που ακόμα τραγουδιούνται σε στιγμές γλεντιού, και τραγουδήθηκαν και χθες από το κοινό μαζί με τους ηθοποιούς.

Και δεν τραγούδησε μόνο το κοινό. Έγινε κυριολεκτικά μέρος της παράστασης, αφού οι ηθοποιοί της ανεβοκατέβαιναν τα σκαλάκια το μικρού θεάτρου, που ήταν ασφυκτικά γεμάτο, συνομιλώντας με το κοινό και προτρέποντάς το να συμμετέχει αβίαστα στο δρώμενο.

Τίποτα ψεύτικο, τίποτα φτιαχτό, τίποτα από τα χοντροκομμένα στα οποία μας έχει συνηθίσει η τηλεόραση και εμπορικοί θίασοι -με το σαθρό επιχείρημα “αυτά θέλει ο κόσμος”- αμβλύνοντας το αισθητήριό μας. Χωρίς καθόλου σκηνικά, με φόντο τον φωτισμένο μέσα στη νύχτα κάμπο της Βέροιας, με κοστούμια από την ΝόVAN theatre group, που παρέπεμπαν στην εποχή χωρίς να φωνασκούν, η χθεσινή παράσταση έδειξε πως μπορούν να γίνουν θαύματα, όταν υπάρχει ταλέντο και μεράκι. Άλλωστε, το ίδιο το Θέατρο είναι ένας χώρος μαγικός, ένας χώρος των θαυμάτων.

ΥΓ  α)  Η παράσταση, που αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, όπου κι αν παίχτηκε, δημιουργεί μια πρόσθετη προσδοκία για ανάληψη τέτοιων πρωτοβουλιών και την επόμενη χρονιά. Ο Πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας Νίκος Μαυροκεφαλίδης χθες υποσχέθηκε τη συνέχεια, κι εμείς την περιμένουμε.

β) Επιπλέον, πιστεύουμε ότι η παράσταση δεν πρέπει να μείνει στα στενά όρια της Βέροιας και της Ημαθίας αλλά να ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις.

Φωτογραφίες: faretra.info