Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε εαυτόν μέρος της λύσης, οι επιλογές μας όμως μας τοποθετούν στο να είμαστε μέρος του προβλήματος; Τι εννοώ;;; Ακούμε από παντού γκρίνια, επικριτικά σχόλια και πρόχειρα συμπεράσματα. Ασφαλώς τα διαχωρίζω από την εποικοδομητική κριτική και την διαμαρτυρία, που πράγματι προσφέρουν στο σύνολο και προασπίζουν δικαιώματα. Ας μην εστιάσουμε όμως σε αυτό που θα έπρεπε σε ευρεία βάση να γίνεται, και ας σταθούμε σε αυτό που πράγματι γίνεται: γκρίνια λοιπόν, επικριτικά σχόλια και πρόχειρα συμπεράσματα.
Δε με πιστεύετε;; Και πολύ καλά κάνετε, έτσι πρέπει. Δοκιμάστε το λοιπόν. Γράψτε ένα επικριτικό, αυθαίρετο σχόλιο στον «τοίχο» σας στο facebook, και περιμένετε τις αντιδράσεις. Διαλέξτε κάτι απίθανο, ενδεχομένως και κάτι στο οποίο δεν πιστεύετε καν: χαρακτηρίστε κακάσχημο ένα κουτάβι, και φανείτε πειστικοί στην απέχθειά σας…. Κανείς δε θα ρωτήσει πώς το σκεφτήκατε, ούτε θα σας προτείνουν κατά πλειοψηφία, να το ξανασκεφτείτε, απεναντίας, θα συλλέξετε ένα σωρό σχόλια αντίστοιχα του δικού σας μπορεί και χειρότερα, ενώ κανείς από τους διαδικτυακούς φίλους σας δε θα σας σκοτίσει να μάθει τα κίνητρα της ανάρτησής σας, διότι πολύ απλά θα τους έχετε υποδείξει πού να επιτεθούν ξεσπώντας την αγανάκτηση, την κούραση και την ανυπομονησία τους: θα παρατηρήσουν ότι έχει το ένα αφτί μεγαλύτερο από το άλλο, ότι το τρίχωμα είναι θαμπό και άλλα τέτοια επιφανειακά.
Αντιστρόφως, μπείτε στον κόπο να υπερασπιστείτε κάποιον ή κάτι ή μια κατάσταση, μπείτε στον κόπο να εκφραστείτε θετικά για κάτι στο οποίο εσείς που πιστεύετε με ζέση, μα που για κακή σας τύχη, δεν χαίρει καθολικής αποδοχής όπως π.χ το κυνήγι. Θα ξαφνιάσετε τους περισσότερους και θα απογοητεύσετε κάποιους άλλους, θα γοητευτείτε όμως από τον εαυτό σας. Θα έρθετε αντιμέτωποι όχι μόνο με το ζητούμενο να επιχειρηματολογήσετε επί του θέματος, αλλά θα χρειαστεί να υπερασπιστείτε το συνταγματικό δικαίωμά σας στην ελευθερία του λόγου, θα γαντζωθείτε στο δικαίωμά σας να διαφωνήσετε, θα σας ζητηθούν τα κίνητρα της ανάρτησής σας και, εν ολίγοις, πέρα από το θέμα σας, θα κληθείτε να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας και το δικαίωμά και την ικανότητα να σκέφτεστε από μόνοι σας. Αυτά, θα τα αντιμετωπίσετε δημοσίως, μα κυρίως στα προσωπικά μηνύματα. Οι περισσότεροι βλέπετε δεν επιθυμούν να διαφωνούν εντόνως δημοσίως, μα κυρίως αποφεύγουν να συμφωνούν εστώ και ήπια δημοσίως με απόψεις που αντιστέκονται στο «κατηγορώ», υπάρχει μεγάλη επιθυμία να παραμένουμε στη μόδα. Και από ότι φαίνεται, υπάρχει «μόδα» και στις απόψεις. Το θέμα του κυνηγιού είναι ομολογουμένως λεπτό και απαιτεί ισορροπίες.
Αναρωτιέμαι, έχετε παρατηρήσει ότι όσοι κατηγορούν απλά υποδεικνύουν το πρόβλημα και απορρίπτουν λύσεις χωρίς να αντιπροτείνουν κάποια; Έχετε παρατηρήσει ότι για να υπογραμμίσεις ελαττώματα αρκεί να βρεις παραδείγματα; Ενώ για να υπερασπιστείς ο,τιδήποτε ψάχνεις για επιχειρήματα; Έχετε παρατηρήσει ότι θα μπορούσαμε να αναπαράγουμε θεωρίες και απόψεις εις το διηνεκές χωρίς να προχωρούμε σε κάτι ουσιαστικό και πρακτικό για την επίλυση αυτού που μας ταλανίζει; Οι παρατηρήσεις και οι επισημάνσεις είναι χρήσιμες, αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετές.
Στο ατομικό ή συλλογικό «κατηγορώ» φωλιάζει η ατομική και συλλογική ευθύνη μας, καθώς ο καθένας ωθείται στο να δώσει λύση στο μέρος που ο ίδιος μπορεί να διαχειριστεί και το οποίο, κάποιες φορές εκ του Νόμου ήδη, του αναλογεί και τον βαραίνει. Σε δεύτερο στάδιο φτάνουμε στη συλλογική ευθύνη η οποία βαραίνει όλους μας καθώς σε αυτή συμμετέχουμε όλοι ως πολίτες.
Μεταπείστε με.
