Βιβλίο

βιβλιοκριτική: Νίκος Μανούδης “Στον σταθμό… και άλλες ιστορίες” / Εκεί, όπου η μνήμη και το όνειρα συναντιούνται

“Μια αμαξοστοιχία είναι και οι ιστορίες μου, συνδεδεμένες με το νήμα των αναμνήσεων και των ονείρων μου”
Νίκος Μανούδης

 

Χρόνια στη γραφή ο Νίκος Μανούδης, συγγραφέας θεατρικών έργων που έχουν ανέβει από διάφορες θεατρικές σκηνές, έχει το δικό του προσωπικό ύφος, που αντανακλά την σε βάθος γνώση του των ανθρώπινων χαρακτήρων και την εύστοχη και ζωντανή αποτύπωσή τους.

Αυτήν τη φορά  ακολουθεί με το βιβλίο του, “Στον σταθμό… και άλλες ιστορίες”,  εκδόσεις ΓΡΑΦΗΜΑ, τους δρόμους της διηγηματογραφίας για δεύτερη φορά μετά από μια πρώτη του εμφάνιση σ’ αυτήν.  Βιβλίο με τη μορφή του χρέους απέναντι  σε όσα  έζησε αλλά και σε όσα ονειρεύτηκε.

Το παρελθόν γίνεται παρόν, διασπάται σε πολλά μικρά πολύχρωμα κομμάτια, γίνεται εικόνες, σκέψεις, αισθήματα και συναισθήματα, αναζητήσεις, αμφιβολίες  και πρόσωπα, πολλά πρόσωπα, που αντανακλούν όμως την πολυπρισματική ανθρώπινη φύση, που ο συγγραφέας την ξέρει καλά, τόσο καλά, ώστε ο αναγνώστης συχνά να ανακαλύπτει, διαβάζοντας το βιβλίο του, στιγμές δικές του. Κι αυτό είναι η επιτυχία ενός βιβλίου, να αναπαράγει τη ζωή αγγίζοντας τον αναγνώστη.

Θέματά του αυτά που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά κι άλλα πανανθρώπινα και πάντα διαχρονικά.

Ο χρόνος, ο θάνατος, ο έρωτας, η φιλία, η οικογένεια, οι ρίζες, η νοσταλγία, η τύχη , (θέματα πάντα διαχρονικά), αλλά και άλλα που προέρχονται από την αγχωτική ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, όπως η αναζήτηση του βαθύτερου “εγώ”, η δυνατότητα μεταμόρφωσης βιολογικής ή συναισθηματικής, η πάλη των αντιθέσεων, η δουλειά – φυγή και η δουλειά – φυλακή, το άγχος της γυναίκας μπρος στην “ομορφιά”, (διαβατήριο για  κοινωνική επιβεβαίωση), όλα δουλεμένα μ’ έναν δικό του τρόπο θέασης  των πραγμάτων, που, ακόμη κι όταν  έχουν το ύφος παραμυθιού, αποτυπώνονται με τη γοητεία του προσωπικού ύφους.

Κι αυτό είναι το χαρακτηριστικό της συλλογής του Μανούδη και το καλό του “χαρτί”, το προσωπικό ύφος. Σε μια συλλογή πάντα άλλα διηγήματα είναι περισσότερο δυνατά και άλλα λιγότερο. Το ύφος, όμως, η σφραγίδα του συγγραφέα, ανεξάρτητα από τη θεματολογία και την εκάστοτε προσέγγιση, είναι εκείνο που τα συνδέει και καταξιώνει την ύπαρξη τους στον κόσμο της Λογοτεχνίας.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση, που εναλλάσσεται με την πρωτοπρόσωπη, συμπληρώνεται από ζωντανούς και έξυπνους διαλόγους, αλλά πάνω απ’ όλα στο βιβλίο υπάρχει ατμόσφαιρα. Άλλοτε ξαφνιάζει με την ευρηματικότητά της, άλλοτε συγκινεί με τον νοσταλγικό της χαρακτήρα κι άλλοτε δημιουργεί την αίσθηση του φιλοσοφικού στοχασμού πάνω στα ανθρώπινα, που όλους μας απασχολούν.

Ιδιαίτερα, όταν το τρένο μας έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα και το περιμένουμε να έρθει στον σταθμό, για να μας ξαναπάρει, με, ποιος ξέρει, πόσους σταθμούς ακόμη…

 

banner-article

Δημοφιλή άρθρα

  • Εβδομάδας