Η Ζωή είναι τεσσάρων χρόνων.
Δεν έχει σημασία το όνομα, θα μπορούσε να λεγόταν Μαρία, Υακίνθη, Αντιγόνη, Ελένη ή Μυρτώ.
Η Ζωή μένει στη Δάφνη, ούτε αυτό έχει σημασία, θα μπορούσε να μένει στη Γλυφάδα, το Κιλκίς, την Πάτρα, την Κόνιτσα ή την Κάσο.
Η Ζωή είναι κόρη φίλων, ούτε αυτό παίζει ρόλο, θα μπορούσε να ήταν δική σας κόρη ή εγγονή ή η ανιψιά μου.
Σημασία έχει ότι η Ζωή είναι τεσσάρων χρόνων, την εποχή του κορωνοϊού. Mένει κλεισμένη σπίτι, όπως όλοι, και ζωγραφίζει με τις ώρες, όταν δεν παίζει με τις κούκλες της και την αδελφή της ή όταν δεν διαβάζει το «Καρναβάλι των ζώων» που της αρέσει πολύ.
Όλο αυτό τον καιρό που εμείς οι «μεγάλοι» φυλακιζόμαστε, λυπόμαστε, φοβόμαστε, υποφέρουμε, τρομοκρατούμαστε, απογοητευόμαστε, ελπίζουμε, είχα την απορία τι γίνεται μέσα στο μυαλό των μικρών παιδιών, πώς βιώνουν όλη αυτή την τρέλα.
Η Ζωή μού έδωσε την απάντηση. Η Ζωή μάς στέλνει ένα μήνυμα από το μικρό κεφαλάκι της, σ’ όλους εμάς τους «μεγάλους».
Η Ζωή ζωγράφιζε ακατάπαυστα, ανθρώπους, σπίτια, λουλούδια, ζώα και πουλιά.
Προχτές, όμως, χωρίς να της πει κανένας τίποτα, κάθισε κι έφτιαξε αυτό που βλέπετε: Δυο χέρια, ένα με τον «ιό», το κακό, κι ένα με το καλό, ένα ουράνιο τόξο, όπως εκείνη το φαντάστηκε.
Το ’δωσε στη μαμά της και συνέχισε να ζωγραφίζει ανθρώπους, σπίτια, λουλούδια, ζώα και πουλιά…
Σ’ ευχαριστούμε, Ζωούλα, σου χρωστάω ένα μπισκότο, που μέχρι πριν από λίγους μήνες το ’λεγες «μπικότο»!
