“Ο Πλάτωνας κι ο Χάιντεγκερ” Γράφει ο Πυθαγόρας Ιερόπουλος

Υπάρχει αλήθεια στα λεγόμενα ότι ο Πλάτωνας προχώρησε αρκετά σε σχέση με την εκτίμηση της «διάστασης» του χρόνου (βάζω εισαγωγικά, γιατί η διάσταση ενέχει περιορισμό). Ο Πλάτωνας, όπως και οι Πυθαγόρειοι, μιλάει για την κυκλική κίνηση του χρόνου και ο Σέρεν Κίργκεγκωρ, ήρθε κοντά στη διαπίστωση και στο «δόγμα» του Χάιντενγκερ, που διατυπώθηκε στο κλασικό έργο του τελευταίου «Sein und Zeit» (Είναι και Χρόνος).

Άκου… άκου καλύτερα τι λέει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο: (κάπως ελεύθερη μετάφραση)

Το «ήταν» και «θα είναι» αποτελούν είδη του χρόνου. Αναφέρονται σε κινήσεις και είναι λάθος να τα αποδίδουμε στην αιωνίως αμετάβλητη ουσία. Γιατί, σε σχέση με την αιωνίως υπάρχουσα ουσία, ό,τι αφορά αυτήν, πρέπει να λέμε «είναι» και «ήταν» και «θα είναι». Διότι το «ήταν» και «θα είναι» αναφέρονται σε κινήσεις, ενώ εκείνο που βρίσκεται σε αυτήν την ακίνητη κατάσταση, δεν αρμόζει να πούμε ότι γίνεται μεγαλύτερο στα χρόνια ή νεότερο κατά τη διαδρομή του χρόνου, ούτε έγινε κάποτε ούτε έχει γίνει τώρα ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον… Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν είδη του χρόνου, ο οποίος θέλει να μιμηθεί την αιωνιότητα και εκτελεί κυκλική πορεία… Να επαναλάβω τι είναι ύπαρξη για τον Μάρτιν Χάιντενγκερ: η επίζευξη σε ενότητα βιωμάτων του παρελθόντος που, προβαλλόμενα στον ορίζοντα του μέλλοντος, αποκρυσταλλώνονται σε ένα φευγαλέο, διαρκώς μεταβαλλόμενο, παρόν.