Γλυκερία Γκρέκου “Ο Άνθρωπος Ηλιοτρόπιο”

Δεν χρειάζεται να τον ρωτήσεις πού κοιτάζει. Θα τον καταλάβεις από την κλίση του σώματός του. Από το πώς στρέφει το πρόσωπο προς το φως, ακόμα κι όταν αυτό περνά από μια χαραμάδα. Είναι ο άνθρωπος-ηλιοτρόπιο. Αυτός που δεν αντέχει το σκοτάδι, όχι γιατί το φοβάται, αλλά γιατί μέσα του δεν ανθίζει

Είναι από εκείνους που γέρνουν μόνο για λίγο όταν πέφτει βαριά η συννεφιά, κι ύστερα ξανασηκώνονται. Που δεν παραδίδονται εύκολα στον χειμώνα, ακόμα κι όταν γύρω του όλα μαραίνονται. Που αναζητούν τη ζέστη της ψυχής και τον λόγο για να χαμογελάσουν, όπως το ηλιοτρόπιο στρέφεται προς τον ήλιο χωρίς ερώτηση, χωρίς αμφιβολία. Έχει μια σχεδόν παιδική πίστη πως το φως θα ξαναρθεί.

Δεν είναι αφελής. Ξέρει πως η ζωή έχει και σύννεφα, και θύελλες, και βραδιές χωρίς φεγγάρι. Αλλά μέσα του λειτουργεί ένα ένστικτο – μια πυξίδα που δείχνει πάντα προς την κατεύθυνση της ζεστασιάς. Εκεί που υπάρχει χαρά, αγάπη, νόημα. Εκεί ριζώνει. Εκεί αντέχει.

Είναι άνθρωπος απλός στις επιθυμίες του – νερό, χώμα, ήλιος, λίγη στοργή. Αλλά βαθύς στον τρόπο που προσλαμβάνει τον κόσμο. Δεν θα σου μιλήσει πολύ. Θα σταθεί δίπλα σου όταν φυσάει, σιωπηλός, μα σταθερός. Κι όταν έρθει η μέρα, θα ξαναστραφεί στο φως, χωρίς να σε τραβήξει, χωρίς να σε πιέσει. Αλλά, αν θελήσεις, θα σε μάθει πώς να γέρνεις προς το φως και εσύ.

Κρύβει μέσα του μια δύναμη σχεδόν ανεξήγητη – όχι από τις δυνατές, τις θορυβώδεις. Από εκείνες τις αθόρυβες, που επιμένουν. Όσο περνούν οι μέρες, θα ψηλώνει σιγά-σιγά. Και αν του στερήσεις το φως, θα το ψάξει – στην παραμικρή αντανάκλαση, στο ζεστό βλέμμα ενός περαστικού, σ’ ένα παιδικό χαμόγελο. Εκεί θα στηριχτεί. Από αυτό θα τραφεί.

Ναι, είναι ξεκάθαρο και επιστημονικά τεκμηριωμένο, ότι τα ηλιοτρόπια χορεύουν… Δεν στρέφουν απλώς το άνθος προς τον ήλιο παρακολουθώντας την πορεία του, όπως τόσα χρόνια πιστεύαμε, γέρνουν επίσης τους βλαστούς τους χάρη σε έναν ασύμμετρο πολλαπλασιασμό των κυττάρων τους. Έτσι κι αυτός: κινείται εσωτερικά, μεταμορφώνεται σιωπηλά, όχι για να εντυπωσιάσει αλλά για να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στο φως. Το σώμα του, η ψυχή του, η καρδιά του – όλα του τα κύτταρα μαθαίνουν να γέρνουν εκεί που μπορεί να υπάρξει ζωή.

Και όπως τα νεαρά ηλιοτρόπια ακολουθούν τον ήλιο από την ανατολή ως τη δύση, έτσι κι εκείνος στρέφεται προς κάθε πηγή φωτός: από έναν φίλο που εμφανίζεται στην πιο σκοτεινή ώρα, μέχρι έναν στίχο που θυμίζει πως υπάρχει ελπίδα. Δεν μένει στατικός. Εσωτερικά, χορεύει με το φως – και αυτό τον κρατά ζωντανό.

Όταν μεγαλώσουν, τα ηλιοτρόπια παύουν να στρέφονται. Σταθεροποιούνται και κοιτούν μόνιμα προς την ανατολή. Ο άνθρωπος-ηλιοτρόπιο όμως δεν παύει να ψάχνει. Ακόμη κι όταν ριζώσει, ακόμη κι όταν γεράσει, θα αφήνει πάντα μια μικρή κλίση στην ψυχή του. Ένα αδιόρατο γύρισμα προς το αύριο. Γιατί για εκείνον, το φως δεν είναι τόπος – είναι τρόπος.

Ο άνθρωπος-ηλιοτρόπιο δεν γυρνά την πλάτη στη θλίψη – απλώς δεν ριζώνει εκεί. Ξέρει πώς να αναμετρηθεί μαζί της, αλλά δεν της ανήκει. Είναι φτιαγμένος για τα ανοιχτά πεδία, για τις μέρες που μυρίζουν χώμα και ελπίδα. Γι’ αυτό όταν τον δεις να λυγίζει, να θυμάσαι: απλώς περιμένει τον ήλιο.

–

Φαρέτρα