Και τώρα; Πενήντα ένα χρόνια μετά την πυρκαγιά του Πολυτεχνείου, τη φωνή της νιότης που ενώθηκε με τη φωνή του λαού, τι απόμεινε; Η μνήμη. “Και η μνήμη καίει άκαυτη βάτος” γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο “Άξιον εστί”.
Καίει, όμως, ή έγινε μια μνήμη καθαρά επετειακή, χωρίς συμβολισμούς, χωρίς διεκδικήσεις και προπαντός χωρίς συνειδητοποίηση των στόχων της εξέγερσης;
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για ένα γεγονός είναι η λήθη που ακολουθεί τη μνήμη, παίρνοντας καθαρά επετειακό χαρακτήρα μέσα σ’ ένα κλίμα πάνδημου εορτασμού.
Στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21 εκείνο που απόμεινε ως εντύπωση τελικά ήταν το πουγκί – τσαρούχι της κ. Αγγελοπούλου!
Ναι, γιορτάζεται το ΟΧΙ του ’40 με λαμπρότητα κάθε χρόνο, αλλά η κλίση προς τον Ναζισμό στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα με τις παραφυάδες του;
Ναι, γιορτάζεται το Πολυτεχνείο με τις… πρέπουσες τιμές κάθε χρόνο, αλλά πού είναι τα συνθήματά του;
Το ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που γράφτηκε τελικά με αίμα, πόσο ισχύει σήμερα;
Μεγάλο μέρος του κόσμου στερείται το Ψωμί με την έννοια της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Η Παιδεία πεθαίνει αργά, χωρίς να της δίνεται το αίμα που θα την κρατήσει ζωντανή. Και η Ελευθερία; Φυσικά είμαστε ελεύθεροι, γιατί η Δικτατορία της 21ης Απριλίου, είναι μια ανοιχτή πληγή για όσους την έζησαν και τη θυμούνται.
Η Ελευθερία είναι όμως μια πιο σύνθετη έννοια. Ελευθερία σημαίνει να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου και τη χώρα σου εσύ και όχι οι άλλοι. Και ειδικά τη χώρα μας δεν τη διαχειριζόμαστε εμείς. Δεμένοι στο άρμα των συμμάχων μας ακολουθούμε την πορεία τους πειθήνια, χωρίς φωνή.
Ξεχάσαμε το άλλο σύνθημα το γραμμένο στην πύλη. Μπορεί να είναι ίσως ουτοπικό, αλλά δεν παύει να είναι ένα μήνυμα αξιοπρέπειας. Και επιτέλους έχουμε μια Ιστορία πίσω μας. Υποτίθεται μας θαυμάζουν… Ποιοι είμαστε τελικά; Πού πάμε; Θυμόμαστε;
far
………………………..
