ΝΑΖΛΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (Δ)
Βέροια – ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης – τα “Σινέ” / γράφει ο Γιάννης Ναζλίδης (Γ)
Θόδωρος Φέσσας, τ. Πρόεδρος των Ελλήνων Βιομηχάνων
Πρόεδρος των Ελλήνων Βιομηχάνων μέχρι το 2021.
Άφησε μιαν αγάπη στα θρανία της Βέροιας που δεν «προβιβάστηκε» ποτέ.
Συνδιοργανώναμε μαζί τα κλεφτά γυμνασιακά πάρτι,
κάθε φορά που οι γονείς ενός απ` την παρέα πήγαιναν ταξίδι.
Γέμιζε τα στόματα των καθηγητών με τα μπράβο για τη μαθητική αξιοσύνη του,
ήταν φιλικός και καλοπροαίρετος προς όλους
και είχε στο μυαλό του μακρύτερα απ’ τα προγράμματα και τα όρια της επαρχίας.
Άνοιξε τον επιχειρηματικοεπιστημονικό νου του,
κατορθώνοντας να κάνει μεγάλες και διεθνείς εταιρίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Δικές του είναι η Info Quest, η μεταφορική ταχυδρομική ACS, και τελειωμό δεν έχει.
Το ότι διετέλεσε Πρόεδρος των Ελλήνων Βιομηχάνων
είναι σημάδι του κύρους και της αναγνώρισης της ευφυούς προσωπικότητάς του,
των ικανοτήτων του, αλλά και της ισχυρής φιλικής του μνήμης,
αφού κάθε χρόνο οι συμμαθητές του γυμνασίου
κλέβουν ένα τριήμερο του καλοκαιριού για να πάνε όλοι μαζί
ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ.
============================
Γρηγόρης Αντωνιάδης ο διακεκριμένος Νευροχειρούργος
Ο Άκης είναι ένα πρότυπο ισορροπημένου και ειρηνικού ανθρώπου.
Απ’ την προσκοπική έως την επιστημονική διαδρομή του,
κέρδιζε τον σεβασμό όλων.
Είναι σήμερα, διακεκριμένος νευροχειρουργός στη Γερμανία με πολλές διακρίσεις,
που επιβραβεύουν την επιστημονική του ιδιοφυία
και τον ευγενικό ανθρώπινο χαρακτήρα του.
Έρχεται κάπου κάπου να δει τη Βέροια, τους παλιούς του φίλους,
την κλινική ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ που δημιούργησε ο πατέρας του
και διευθύνει ο γιατρός αδελφός του, Νίνος.
Τι ωραίο που είναι η πόλη να κρατά στο αρχείο του Πλούτου της
έναν τόσο άξιο και φιλικό άνθρωπο σαν τον Άκη, τον Γρηγόρη Αντωνιάδη!
===================
Η γιατρός Έφη Δασκαλοπούλου-Βλαχογιάννη
Ευφυής και πεισματάρα.
Η πιο γνωστή και διακεκριμένη πνευμονολόγος στην Ελλάδα.
Η πιο ειδική γιατρός στο θέμα του Ύπνου, με διαλέξεις και εργασίες παντού,
Ελλάδα και εξωτερικό.
Αξιαγάπητη προσωπικότητα, υπόδειγμα ήθους, καλοκαρδίας και προσφοράς.
Ένα κορίτσι που «άνθισε» στο κήπο της γιαγιάς μας,
στον πιο ωραίο κήπο της Βέροιας, στο αρχοντικό δίπατο σπίτι
με τις ξύλινες αυτοκρατορικές σκάλες πιο πάνω απ’ την πλατεία Ωρολογίου.
Όπου και να ρωτήσεις γι’ αυτήν, θα σου πουν:
—Ποια, καλέ, η ΕΦΗ;
Αυτή η γαλανομάτα γιατρός που βοήθησε
τον… την… τον… την… τον… την… τον…
την… τον… την… τον… την… τον… την…
τον… την… τον… την… τον… την… τον…
======================
Οι γειτονιές της παλιάς πόλης
Τι μουσικές ακούγονται από τις γειτονιές;
Παντού έχουν νοικιάσει δωμάτια οι φωνές του Καζαντζίδη και του Μπιθικώτση,
οι μουσικές των Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Χατζιδάκι.
Λογιών λογιών νότες και έρωτες απ’ τα ανοιχτά παράθυρα.
Ο Γιάννης Βογιατζής, η Τζένη Βάνου, ο Μίμης Πλέσσας…
Παρέες παιδιών σε κάθε γειτονιά, με τσιλίκ τσομάκ, μακριά γαϊδούρα,
κυνηγητό, κουτσό, περνά, περνά η μέλισσα,
και μετά σχοινάκι… φύσα, αεράκι, φύσα με, μη χαμηλώνεις, Κίσσαμε.
Τι ελευθερία δώριζαν οι γειτονιές στα παιδιά;
Πριν απ’ τα αυτοκίνητα. Πριν απ’ τις ασφαλτοστρώσεις.
Πριν απ’ τα κομμένα δένδρα, πριν να σιωπήσουν οι βρύσες.
Πριν να κρυφθούν τα νερά…
Σαν γενοκτονία «ευτυχισμένων στιγμών» ήρθε η «πρόοδος».
Πού να κρυφθεί η περίτεχνη λαϊκή αρχιτεκτονική
να μην τη βρουν οι εργολάβοι;
Πάνε οι σκεπές που άγγιζαν η μια την άλλη,
τα φορούσια, οι εξώπορτες με τα 1.000 καρφιά, οι αυλές…
…στα ψηλά τα παραθύρια δυο ματόφρυδα γιοφύρια…
Κι έπειτα η λαϊκή αγορά της Τρίτης
με το ποντιακό πασκιτάν, το φρέσκο βούτυρο,
τα καρύδια, τα χόρτα, τα υφάσματα, τις κιλότες και τις νυχτικιές,
ένα πανηγύρι φωνών, ευκαιρίες μοναδικές για να ντυθούν οι άνθρωποι και τα σπίτια.
Μια ματιά της Ιστορίας της οργανικότητας της πόλης.
Και ο κήρυκας; Ο λεπτός αξιωματούχος της επικαιρότητας
που στεκόταν προσοχή στα κεντρικά σημεία της πόλης
για να διαβάσει τις ανακοινώσεις, τις προκηρύξεις, τα… τα… τα… της πόλης
με την τρομπέτα του, για να κερδίζει την προσοχή των πολιτών.
=================
…μάρμαρέ-, μαρμαρένια μου βρυσούουουλα…
Το τραγούδι που δίδασκαν στα σχολεία
οι γυμνάστριες αδελφές Μάρω και Ασημίνα Αναγνωστοπούλου.
Τι καιροί!!! Γεμάτοι ενθουσιασμό στις μετά τους πολέμους εποχές.
Τα παράπονα, μαζεμένα στα αριστερά και τα δεξιά καφενεία.
Οι μνήμες των παιδιών που χάθηκαν,
οι έρωτες που εξορίσθηκαν στον αδελφοκτόνο πόλεμο,
οι λύπες που φώλιασαν στις ψυχές των ανθρώπων.
Τι βάσανα και τι εκδικητικός «πληθωρισμός» στα σωθικά της Πολιτείας;
Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα
Μα σιγά σιγά, όμως, τα νέα παιδιά, τα νέα πρόσωπα της πόλης
που τα φωνάζουν Άννα, Πέτρο, Χαρούλα, Νίκο, Ελένη, Κωνσταντίνεεεε…
Το τρένο της Ζωής περνά και από τις γραμμές του εκτροχιασμού του παρελθόντος
και από τις λεωφόρους της λύπης,
απ’ τα σημαδεμένα πρόσωπα που μαρτυρούν την αγριότητα του Εμφυλίου.
Ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου,
η ΕΔΑ και ο Ηλιού σε μια πρόχειρη ξύλινη εξέδρα στην πλατεία του Αγίου Αντωνίου.
—Σύντροφοι, τα όνειρα πετούν…
βάλτε τα φτερά σας να τα συναντήσετε…
————————
Η μοναδική διάσημη σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου
Το βράδυ σταθμεύστε όλοι στα ουσιώδη.
Η Σόνια Θεοδωρίδου τραγουδά στο Μιούζικ Χολ του Λονδίνου.
Ένα κορίτσι που η φωνή της απλώνεται σαν άρωμα της πόλης.
Που τα γεωγραφικά σύνορα των ονείρων της
αγκαλιάζουν τις πολιτείες και τις πρωτεύουσες του κόσμου.
Μια «κοκκινοσκουφίτσα» στο δάσος της παγκόσμιας Μουσικής.
Ο Μότσαρτ, ο Ντεμπυσί, ο Σοπέν, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης.
Άριες φτεροκοπούν στα χείλη της.
Δώρο γοητείας η φωνή της στις παγκόσμιες σκιές.
Δυνατά που ακούγεται η φωνή της στις συνειδήσεις των ανθρώπων!
Πόσα «αχ» συνωστίζονται στη φωνή της!
Η ΔΥΝΑΜΗ της γκρεμίζει τείχη ουδετερότητας.
Μια φωνητική συντομογραφία του πλούτου και της γοητείας
της Ιστορίας της Ελλάδος, της Ιστορίας της Τέχνης.
Ένα κορίτσι από τη Βέροια, στολίδι στις γειτονιές του Κόσμου.
———————————
Ο ζωγράφος Παναγιώτης Κελεμπεκίδης
Καμιά φορά μ’ έπιαναν κλάματα, βλέποντας έναν τόσο ταλαντούχο και ταπεινό άνθρωπο να στέκεται «γυμνός», αντίκρυ στη Ζωή,
με μοναδικό του στήριγμα την ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ του.
Σε κάτι «φθηνούς μουσαμάδες»,
σε κάτι χρώματα σωληναρίων που ζουν το «φθινόπωρό» τους,
με κάτι στριφτά τσιγάρα από φύλλα καπνού που φύτευε στον κήπο του,
με κάτι τραγούδια του Μάλαμα στο μαγνητόφωνό του,
με ένα πιάτο φακή, περιμένοντας τους αγγέλους της ζωγραφικής του.
Ποιος ξέρει ποια «Βιβλιοθήκη Αξιών» θα του αφιερώσει σελίδες της,
ποια ΟΥΡΑΝΙΑ θαλπωρή θα φροντίσει τους πόνους του.
Να βλέπατε πώς κερνούσε τη φτώχεια!
Του ’λεγε ο Ελύτης…
…εκείνος που σε μια χουφτιά καθαρού αέρα
θα πει να γεννηθεί γυμνό ένα ρόδο…
Ο Παναγιώτης, ένας πολύχρωμος κήπος στα «ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ».
Ένας μέτοχος ψυχικής Ευγένειας, που στο τέλος του
δώρισε στην Πινακοθήκη της Φλώρινας ένα εξαιρετικά συμβολικό του έργο,
όσο για θυμούνται οι άνθρωποι
τη ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ… τόσο πολύτιμος!!!
==============
Στο καφενείο του Τζαφερόπουλου-Καραφέντζου
Απέναντι απ’ το στέκι των Μικρασιατών,
η επώνυμη πελατεία των επιχειρηματιών της πόλης.
Τάβλι και πρέφα στου Τζαφερόπουλου.
Μετέπειτα, η ανάληψη καθηκόντων απ’ τον Καραφέντζο,
και ακόμη πιο μετά Είδη Νεωτερισμού… εναντίον της μνήμης.
Στην πλατεία των πλατάνων της Κεντρικής, η φωλιά των προσφύγων…
…ούζο πίνω, υπουργός θέλω να γίνω…
Νταούλια και ζουρνάδες και βιολιά και γκάιντες και κρυμμένα δάκρυα
που συνωμοτούν εναντίον της λήθης…
Είναι μαζί τους και ο θείος μου, ο Γιώργος ο Τενεκετζίδης.
Όσοι ξέρουν να διαβάζουν ματιές,
θα βρουν πολλές σελίδες της Μικρασιατικής Καταστροφής
αναστατωμένες στα «μεθυσμένα» μάτια του.
==============
Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε
Η «ΥΨΙΣΤΗ ΣΙΩΠΗ»,
κρυμμένη πίσω από τις τρομπέτες, τα όμποε
και τα τύμπανα της Φιλαρμονικής Βεροίας.
Έπειτα ο Αγιασμός και τα τροπάρια
και τα λευκά περιστέρια που θα συνοδεύουν πάντα τις πομπές
και την ακολουθία στο ρίξιμο του Σταυρού στον παραπόταμο του Τριποτάμου.
…εν Ιορδάνη Βαπτιζομένου σου, Κύριε…
Μα όλο ο ξανθός τσιγγάνος θα πιάνει τον Σταυρό
και θα του φορά το χρυσαφικό στον λαιμό του ο Δεσπότης;
Αν δεις, όμως, παλιές φωτογραφίες της τελετής,
που οι άνθρωποι είναι παραταγμένοι στις πλαγιές
με τα φέσια και τα μαύρα πανωφόρια, θα καταλάβεις
τι θα πει Ιερή Ατμόσφαιρα και θεατρική σκηνοθεσία.
Σκηνές από έναν κινηματογράφο της μνήμης
με τους εμβαπτιζόμενους στην Κοινωνική Ιερότητα.
Φωτογραφίες του ’20 και του ’30, παραταγμένοι άνθρωποι στις πλαγιές του ποταμού,
στην καλλίγραμμη γέφυρα για τον γιορτασμό του ΘΕΙΟΥ.
Είσαι μέσα σε ιστορικά κινηματογραφικά φιλμ,
όπου οι άνθρωποι γιορτάζουν τη θεϊκή επινοητικότητα!
…Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις,
του γαρ Γεννήτορος η φωνή
προσεμαρτύρει σοι…
και μπλουμ οι νέοι άνδρες βουτούν στα κρύα νερά του Τριποτάμου
να πιάσουν τον Σταυρό.
Τι δημιουργεί αυτήν την ψυχική ανάταση στους ανθρώπους;
Ποιος δωρίζει αυτά τα χαμογελαστά πρόσωπα των ευχών στους ανθρώπους;
Χρόνια Πολλά, Χρόνια Πολλά…
Στον εγκέφαλο τίποτε
πάρεξ μια ηχώ τ’ ουρανού εκτεταμένηηηηηηηηηηη…
======================
Παναγία Σουμελά
Εδώ τα ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ. Οι ψυχές στους αιώνες ΕΔΩ…
Συγκεντρωμένα τα ΑΧ των προσφυγικών καημών,
τα χαμένα πρόσωπα, οι διωγμένοι με τα κάρα και τα βόδια,
οι κρυμμένες εικόνες της Παναγιάς στον κόρφο, τα βυζανιάρικα στον όλεθρο,
οι Μάνες στις φωτιές, στην «κόλαση» του μίσους και της τυφλής βίας…
…Ναϊλίιι εμάς, να βάι εμάς
Οι Τούρκ’ την Πόλη επαίραν…
Με σπασμένα γόνατα, στόματα, που ξεχάσαν τις λέξεις,
ματιές που χάθηκαν στην ομίχλη.
Η ΑΓΑΠΗ στο τρελοκομείο.
Των Αγίων οι μέρες.
Οι μέρες των προσευχών και της αγρύπνιας.
Χρόνια τώρα τα βάσανα γιορτάζουν τα γενέθλιά τους.
Ωστόσο, θα βρουν τον τόπο που θα κατοικήσει η Παναγιά, οι ανιχνευτές…
Στο Βέρμιο, πιο πάνω απ’ το χωριό της Καστανιάς,
ανάμεσα σε δρυς, λεύκες και άγρια βλάστηση
Ο ΤΟΠΟΣ της Προσευχής. Η καινούργια ανάσα του ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης θα αφιερωθεί σε μια γιγαντιαία εργασία,
που θα περιγράφει την Οδύσσεια των Ποντίων.
Παντρεύτηκε τον πόνο της ράτσας και πήρε προίκα τα βάσανά της.
Σημαιοφόρος της αγαθότητας, καθηγητής του αναμάρτητου πόθου της αγνότητας,
έγραψε σαν τον Καζαντζάκη πιο πολλά απ’ όσα χωράει μια ακαδημαϊκή φιλολογία.
Με ζυμωτό ψωμί, τυρί και σκόρδα και τυλιγμένα όνειρα στις κουβέρτες τους,
όλο το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου,
οι Πόντιοι μ’ αναμμένα κεριά θα προσκυνούν τη μνήμη τους,
τους ανθρώπους, που τους φύτρωσαν, μα δεν πρόλαβαν να τους χαρούν.
———-
Έιιι γκιτέεεε. Ποντιακή εποποιία.
Η Ρωμανία επέρασεν η Ρωμανία εχάθεν…
Μα… η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο
———————————
Ο Καθηγητής Νίκος Καλογήρου
Καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Οι φοιτητές γύρω του.
Διδάσκει ανεξαρτησία απ’ την πεζότητα. Αρχιτεκτονικά δώρα ιδεών και μνήμης.
Ιατρική της Αρχιτεκτονικής.
Η Βέροια των μαθητικών χρόνων, των πανεπιστημιακών ονείρων.
Οι γονείς στο πλάι του. Η κυρία Κατίνα και ο Μαιευτήρας κ. Σωκράτης.
Οι Biennale και τα σχολεία περιέργειάς του για το Μέλλον.
Νίκος Καλογήρου. Κυνηγητό και κρυφτό
στα σπίτια της λαϊκής Αρχιτεκτονικής της Βέροιας.
Κρυμμένος
πίσω απ’ τον Άγιο Φανούριο, ακούει τα μυστικά των Αγίων για το Μέλλον.
Νίκος Καλογήρου.
Εκ Βεροίας ορμώμενος…
===============
Ο θείος Νίκος Καλλιγάς
Αν το μυαλό σου είναι έξω από τα σύνορα του σχολείου,
αν πετά σε χώρους δημιουργικούς μη τυποποιημένους,
αν η χαρά των νιάτων σε οδηγεί σ’ ένα «σχολείο» με άλλη γραμματική κι άλλη άλγεβρα, αν βλέπεις τα εκπαιδευτικά κενά
σαν πεδίο ελεύθερης επιχειρηματικής δράσης και λες «εγώ θα τα συμπληρώσω»,
αν ξέρεις καλά την καθαρεύουσα του χιούμορ,
τότε Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σουηδοί, στοιχηθείτε.
Ο Γεράσιμος διαβάζει τη λογοτεχνία των εκπλήξεων.
Ιδιαίτερες εκδόσεις, εμπλουτισμός άλλων φροντιστηρίων
και εξαγωγή ΚNOW HOW σε άλλες χώρες.
Όλη την πνευματική περιουσία του θείου του, του Νίκου,
τη μνήμη του για τη Βέροια από το 1940 έως σήμερα,
την εξέδωσε σε δυο τόμους, σπουδαία ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ για την πόλη.
—Δηλαδή, τι κάνεις,
Γεράσιμε; ρωτά ο περίγυρος.
—Κάνω ό,τι με διατάζει η Ιστορική μου συνισταμένη.
Ό,τι με φωνάζουν οι καιροί!
Τι είναι, δηλαδή, ο Γεράσιμος, ρε παιδιά;
Ένας ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ,
με βαθιά αίσθηση των ιστορικών και πολιτειακών του υποχρεώσεων.
Και ο θείος; Από πού ξεφύτρωσε;
Σε ποιον κουμπαρά μάζεψε την Ιστορία της πόλης;
Τι συγκινητικό; Ένας άνθρωπος με το κέφι του και τη δουλειά του
αντικαθιστά υποχρεώσεις της Πολιτείας.
Να του φιλήσουμε το ΧΕΡΙ, να τον συστήνουμε στα παιδιά,
να τον παίρνουμε μαζί στους περιπάτους της μνήμης,
να πούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΙ ΒΕΡΟΙΕΙΣ: Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, κυρ Νίκο,
σου χρωστάμε το βλέμμα μας στο μέλλον!
============
Το εξοχικό κέντρο «Παράδεισος»
Δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων.
Μια βεράντα για ερωτευμένους, αλλά και οικογένειες,
με βανίλια υποβρύχιο και ρομαντικές μουσικές.
Ένας χώρος αναψυχής δηλαδή,
το πώς γλεντάει η επαρχία την ΑΠΟΣΤΑΣΗ της
από την πρωτευουσιάνικη πρωταγωνιστικότητα.
Κάτι ώρες «μακρύτερες» του ρολογιού,
κάτι αισθήματα παραδομένα στους έρωτες του καλοκαιριού.
—Καλέ, τους είδαν στον «Παράδεισο» αγκαλιά! Ψέματα θα σου πω;
Καλέ φιλιόντουσαν, σου λέω. Φιλιόντουσαν. Στον «Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο»!
================
Μπιραρία Αναστάσιου Θώμογλου
Η αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης των γιατρών της πόλης.
Γενική διεύθυνση Θώμογλου των νεύρων.
—Μπορείτε να μου βάλετε λίγο μορταδέλα του Πασσιά και λίγο κασέρι; ρωτά ο πελάτης.
—Όχι. Δεν μπορώ.
—Μα γιατί;
—Έτσι.
Η μονολεκτική λογοτεχνία ενός Μικρασιάτη με φλεγόμενες μνήμες.
Εκεί έχει το στέκι της η μυθική παρέα των γιατρών
Ιωακειμίδης, Βαρελόπουλος, Βελτσίδης, Παπαχαραλάμπους, Κωνσταντινίδης,
Αγγέλογλου, Ιατρόπουλος, Βεζερίδης, Μάλαμας, Γιαγκούλας…
Μπλέκονται σε ατέρμονες συζητήσεις και αμπελοφιλοσοφίες.
Για το πού πάει, πού βαδίζει ο Κόσμος,
πού παν τα πράγματα και τα παραπράγματα.
Ο επιστημονικός συνδικαλισμός στα πρωινά κέφια του.
Ούζο πίνω, υπουργός θέλω να γίνω…
Ούζο πίνω, τον κόσμο σας αναποδογυρίζω…
————————-
Τα πλατάνια της πόλης
Σκορπισμένα σ’ Ανατολή και Δύση, στις πλατείες και τα σοκάκια,
δωρίζουν μια πλούσια σκιά για να εμφανιστούν
οι ιστορίες των Μικρασιατών, των Ποντίων, των ντόπιων.
Με τα νερά της πόλης είναι ερωτευμένα.
Με την ιστορία της.
Σ’ αυτόν τον πλάτανο κρέμασαν τον δεσπότη…
σ’ αυτόν φωλιάζουν πετούμενα τ’ ουρανού.
Οι ρίζες τους φθάνουν ως το 1583 μ.Χ.
Τι ωραία στολίζουν την πόλη, πώς την ομορφαίνουν!
Πώς διακηρύσσουν το θαύμα της φύσης!
==================
Ο ζωγράφος Απόστολος Δέδες
Ένας πληθωρικός ερημίτης.
Γιος της σεμνότητας, «τοπίο εσωτερικότητας»,
που παίζει με τις φιγούρες και τα θέματα που ζωγραφίζει.
Ένας του ΗΘΟΥΣ, που πλουτίζει τις επιφάνειες των κεραμικών της γυναίκας του,
και κάθε τόσο
ένα …άλλαααα… ξεφεύγει απ’ τα σωθικά του.
Ο Απόστολος Δέδες.
Πολίτης των ουρανίων, περαστικός των επιγείων.
Ένας κρυμμένος απ’ τον καιρό των επιφανειακών πραγμάτων.
Τα πινέλα του γνωρίζουν πολλές γλώσσες.
Κάνουν βόλτες παντού, μα στεγάζονται πάντα στην ευαισθησία ενός καλλιτέχνη,
ενός δημιουργού, που μελετά σε βάθος το «Κατηχητικό» του ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ.
