“Ευρώπη, Ουκρανία και Αμερική: Το εξοπλιστικό αμόκ της Ε.Ε. και οι συνέπειές του” / γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Κάθε λογικός άνθρωπος στον πλανήτη δεν μπορεί παρά να χαιρετίσει την απόφαση Τραμπ να τερματίσει τη σύρραξη στην Ουκρανία και να ελπίσει ότι θα οδηγήσει όντως στη διακοπή ενός πολέμου που προκάλεσε τρομακτικές καταστροφές σε αυτή τη χώρα αλλά και μεγάλες ζημιές στην Ευρώπη, μας εξέθεσε σε σοβαρό κίνδυνο ευρωπαϊκού ή και παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου και προκάλεσε πολύ μεγάλες οικολογικές καταστροφές.

Μια σύρραξη που θα είχε αποφευχθεί αν δεν είχαν περιληφθεί στην ανεξάρτητη Ουκρανία περιοχές κατοικούμενες κατά τη συντριπτική πλειοψηφία τους, από ρωσικούς στην εθνότητα πληθυσμούς, αν δεν είχε γίνει το πραξικόπημα της CIA στο Κίεβο το 2014, αν το καθεστώς που ανέλαβε την εξουσία εκεί δεν έπαιρνε μέτρα κατά των ρωσικών και ρωσοφόνων πληθυσμών (περιλαμβανομένων και των ελληνικών), αν είχαν εφαρμοστεί οι συμφωνίες του Μινσκ και αν το ΝΑΤΟ δεν επεδίωκε, επεκτεινόμενο διαρκώς, να κατακτήσει όλη την Οικουμένη και να εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα σε απόσταση επτά λεπτών από το Κρεμλίνο.

Η ήττα της Δύσης

Κατ’ ουσίαν αυτό που έκανε ο Τραμπ ήταν να αναγνωρίσει ότι η Δύση ηττήθηκε και ότι τυχόν εμμονή της σε ανέφικτες επιδιώξεις στην Ουκρανία βλάπτει τη συγκέντρωση της δυτικής ενέργειας στη σύγκρουση με την Κίνα, όπως και την προσπάθεια του μέντορά του, του πρωθυπουργού του Ισραήλ, να καταπιεί όλη τη Μέση Ανατολή, ει δυνατόν.  Επιπλέον η διαιώνιση της σύγκρουσης και των κυρώσεων πολλαπλασιάζει τα κίνητρα των αντιδυτικών συσπειρώσεων, της φυγής από το δολάριο κλπ.

Ηττήθηκε η Δύση στην Ουκρανία υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις της που ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν, η μετατροπή της Ρωσίας σε μια Μπανανία πολύ χειρότερη και από αυτή που ήταν επί Γέλτσιν και ο διαμελισμός της (που ρητά επεδίωκε ο Μπρζεζίνσκι στη δεκαετία του 1990). Εξηγήσαμε στην αρθρογραφία μας, ευθύς εξ αρχής, από τον Μάρτιο του 2022 δηλαδή, ότι οι επιδιώξεις αυτές ήταν ανέφικτες, ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά και, ακόμα κι αν πλησίαζε όντως η Δύση να πετύχει κάτι τέτοιο, θα είχαμε πυρηνική απάντηση της Μόσχας, κάτι που αντιμετωπίστηκε όντως, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, ως ενδεχόμενο, το φθινόπωρο του 2022.  Τα γράψαμε αυτά και σε μια διεθνή έκκληση να διακοπεί η αιματοχυσία, έκκληση που υπογράψαμε, μια σειρά διανοούμενοι από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, το καλοκαίρι του 2022, όταν κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει το στοματάκι του και να πει μια κουβέντα κατά του ΝΑΤΟ.

Χρειάστηκε να περάσουν όμως ακόμα τρία χρόνια για να νικήσει ο Ορθολογισμός τον Παραλογισμό και η Ειρήνη τον Πόλεμο. Και το τίμημα θα είναι τεράστιο, γιατί, αντί να ξεσηκωθούν οι όποιες δημοκρατικές ή «γκωλικού τύπου» δυνάμεις στην ίδια τη Δύση και η λεγόμενη Αριστερά κατά του πολέμου, προτίμησαν, με διάφορες δικαιολογίες της κακιάς ώρας, να αγκιστρωθούν στα αλαζονικά όνειρα της παγκόσμιας αμερικανικής και δυτικής μονοκρατορίας (ακόμα και σήμερα ο Μητσοτάκης, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθούν να λένε απαράδεκτες και επικίνδυνες ανοησίες στο θέμα της Ουκρανίας, χωρίς να μας εξηγούν τι ακριβώς προτείνουν να γίνει. Θέλουν να συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρι να σκοτωθούν όλοι οι Ουκρανοί; Δεν τους ενοχλεί η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου;)

Και αυτό συμβαίνει γιατί στο βάθος, σχεδόν στο σύνολό τους, οι δυτικές ελίτ μπορεί να μην το λένε, ακόμα και πολλοί όμως που θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό, πιστεύουν ότι είναι από μια ανώτερη «πολιτισμένη» ράτσα προορισμένη να κυβερνά την ανθρωπότητα και επιφορτισμένη να παίζει έναν ειδικό ρόλο στη Γη, που δεν μπορούν ασφαλώς να παίξουν Μουσουλμάνοι, Μαύροι, Κινέζοι, Ρώσοι και άλλες «κατώτερες φυλές».

Το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη ιστορική ανάγκη να καταλήξει να την εκφράσει η αμερικανική Άκρα Δεξιά και αυτό θα το πληρώσει πιθανώς πολύ ακριβά η ανθρωπότητα. Ήδη έχουμε σοβαρότατα δείγματα γραφής με την προκλητική περιφρόνηση του νέου Αμερικανού Προέδρου προς κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, τις απειλές του κατά των Παλαιστινίων, της Γροιλανδίας, του Καναδά ,  του Παναμά και του… κλίματος της Γης, τις ανησυχητικές ομοιότητες που ο ίδιος ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών διαπίστωσε ανάμεσα στο σύνθημα «Πρώτα η Αμερική» και το σύνθημα «Η Γερμανία πάνω από όλα» του Χίτλερ. Αλλά επίσης με τη διάθεση να περικόψει όλες τις κοινωνικές δαπάνες αν είναι δυνατό και να σταματήσει ακόμα και τη συλλογή επιστημονικών στοιχείων για τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, μπας και ενοχληθούν οι δισεκατομμυριούχοι φίλοι του. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ένας πολύ πιο σκληρός, επικίνδυνος και καταστροφικός καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός. Και μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να θεωρηθεί η ελπίδα κάποιων και ο φόβος άλλων ότι θα διαλύσει το ΝΑΤΟ. Κι αν ακόμα το διέλυε, που δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει, απλώς παίζει με τα τρομοκρατημένα ανθρωπάκια που διοικούν την Ε.Ε., αυτό θα το έκανε για να φτιάξει κάτι πολύ χειρότερο.

Ευρώπη σε σοκ

Έχοντας εμπλακεί σε βάθος, με εντολή της Ουάσιγκτον, σε μια εντελώς καταστροφική πολιτική, οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες με ελάχιστες εξαιρέσεις δυσκολεύονται πάρα πολύ να την εγκαταλείψουν, αντιλαμβανόμενες, ορθώς, ότι θα πρόκειται για την πολιτική τους αυτοκτονία. Στη Γαλλία αίφνης επικρατεί μια σχεδόν πολεμική ατμόσφαιρα που συνδυάζει το γελοίο με το επικίνδυνο, με τον πρόεδρο Μακρόν περίπου έτοιμο να εκστρατεύσει για να σώσει την Ουκρανία! 

H Γαλλία πιστεύει ότι ενσαρκώνει μια ειδική αποστολή από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης. Και πράγματι έπαιξε έναν τεράστιο ρόλο στην ευρωπαϊκή ιστορία και στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, αν και στα στρατιωτικά θέματα δεν θυμάμαι να έχει κερδίσει καμία μάχη μετά το Αούστερλιτς. Η Γαλλία θέλησε να φαντασιωθεί ότι κάνει και σήμερα το ίδιο, ότι εκπληρώνει την ιστορική αποστολή της δήθεν εκδηλώνοντας αλληλεγγύη προς τους Ουκρανούς που αντιμετωπίζουν τους βάρβαρους Ρώσους. Αυτό που έκανε όμως ήταν να καταστρέφει τους Ουκρανούς για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών και της CIA. Η Γαλλία του Σαρκοζί, του Ολάντ και του Μακρόν δεν έχει καμία σχέση όχι με τη Γαλλία του Ντε Γκωλ, αλλά ούτε καν με τη Γαλλία του Σιράκ και του Βιλπέν. ‘Έχει καταντήσει μια άθλια αποικία της Αμερικής και του Ισραήλ. Η απότομη αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής κινδυνεύει να ξεγυμνώσει τη γαλλική ελίτ και να αποδείξει ότι δεν είναι σχεδόν τίποτα.  Γι’ αυτό και αντιδρά με υστερία και πανικό.

Ελπίζουμε πάντως ότι οι αντίπαλοι της ειρήνης δεν είναι σε θέση να υπονομεύσουν την πολιτική Τραμπ γιατί αν αποτύγχανε η προσπάθειά του να σταματήσει εδώ ο πόλεμος θα αυξανόταν ο κίνδυνος πυρηνικής καταστροφής και ότι όλες αυτές οι ιστορίες του Μακρόν θα αποδειχθούν απλώς επιπόλαιες ανοησίες μη δυνάμενες να υλοποιηθούν, μια ακόμα απόδειξη του νηπιώδους επιπέδου της πολιτικής σκέψης των σημερινών Ευρωπαίων ηγετών.

Η Ευρώπη των εξοπλισμών

Αλλά ακόμα κι αν αυτή η καταστροφή αποφευχθεί μια καινούρια ετοιμάζεται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, τη μεγαλύτερη κοινωνική κατάκτηση της ανθρωπότητας, μαζί με το σοβιετικό αντίστοιχο, να διακόψει κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης της μόλυνσης και να καταστρέψει τις υποτυπώδεις πολιτικές συνοχής της Ε.Ε. για να επανεξοπλιστεί μαζικά, ίσως και με πυρηνικά όπλα, στη βάση του γελοίου προπαγανδιστικού ισχυρισμού ότι η Ρωσία, η ίδια Ρωσία που διέλυσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την ΕΣΣΔ αποτελεί στρατιωτική απειλή και ετοιμάζεται να εισβάλει στη Μολδαβία, τη Ρουμανία και εν συνεχεία σε όλους τους υπολοίπους.

Αντί να ζητήσει τον δραστικό περιορισμό των συμβατικών και πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη, όπως συμφωνήθηκε πριν από 35 χρόνια, ώστε να κατευθυνθούν τα τεράστια κονδύλια στις πολύ μεγάλες κοινωνικές, αναπτυξιακές και οικολογικές ανάγκες, αντί να καταργήσει αμέσως τις κυρώσεις στη Ρωσία και να αρχίσει την εισαγωγή φτηνότερου και φιλικότερου προς το περιβάλλον από το αμερικανικό LNG ρωσικού φυσικού αερίου, η ασυνάρτητη και πολεμοκάπηλη ηγεσία της Ε.Ε. προσανατολίζεται σε θηριώδη αύξηση των πολεμικών δαπανών της, ώστε να «εξευμενίσει» και τον άγριο νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.  Αν βέβαια το κάνει, το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι να επιταχύνει την οικονομική κρίση που ήδη την απειλεί.

Με άλλα λόγια αναιρεί η ίδια τους βασικούς λόγους για τους οποίους υποστήριξαν το ενοποιητικό εγχείρημα οι λαοί της Ευρώπης.

Η Ευρώπη και η Ελλάδα δεν χρειάζονται περισσότερα όπλα (η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερα όπλα, αλλά δεν χρειάζεται όπλα τύπου F35 για παγκόσμιο πόλεμο, αλλά πολλά και καλά drones για παράδειγμα). Χρειάζονται περισσότερες κοινωνικές και οικολογικές δαπάνες, περισσότερες δημόσιες επενδύσεις, επενδύσεις στις υποδομές που θα απειληθούν με πλήρη κατάρρευση λόγω κλιματικής αλλαγής κλπ. κλπ. Χρειάζονται μια γενναία, ριζική μεταρρύθμιση της ίδιας της Ένωσης και μια πλήρη και ριζική στροφή από την πολιτική του μιλιταρισμού και του ιμπεριαλισμού, που ακολουθεί η E.E. και στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη, σε μια πολιτική ειρήνης. Η Ευρώπη πρέπει να μετατραπεί από ορντινάτσα των Αμερικανών, σε φάρο ειρήνης και πολιτισμού ενός «πολυπολικού» κόσμου, στα χνάρια του Σαρλ ντε Γκωλ, του Όλαφ Πάλμε, του Βίλυ Μπραντ, του Ανδρέα Παπανδρέου.

Προς το παρόν πάει στην αντίθετη κατεύθυνση. Και, όπως θα δείξουμε στο επόμενο άρθρο μας αυτό, σε συνδυασμό με την αλλοπρόσαλλη, ασυνάρτητη και πλήρως εξαρτημένη πολιτική Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη, απειλεί τώρα να ανοίξει τον δρόμο της Τουρκίας προς την ευρωπαϊκή άμυνα, αν όχι και την Ε.Ε., δηλαδή προς ένα ιστορικό Βατερλώ του ελληνισμού.