“Ο Ρούμπιο, τα πιόνια και το πρόσωπο του τέρατος” / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας

Ηταν μια εβδομάδα γεμάτη από καταιγιστικές εξελίξεις, που επηρεάζουν άμεσα και νομοτελειακά τη ρωσο-ουκρανική σύρραξη – και άρα τις παγκόσμιες συμμαχίες και ισορροπίες ισχύος. Μια εβδομάδα που ξεκίνησε με τον απίθανο καβγά του Ζελένσκι με τους Τραμπ και Βανς την προπερασμένη Παρασκευή μπροστά στις κάμερες στο Οβάλ Γραφείο και συνεχίστηκε με τις πανικόβλητες συνόδους και παρασυνόδους των… προδομένων από το υπερατλαντικό αφεντικό τους Ευρωπαίων, καταλήγοντας στη μάζωξη κορυφής –συνδυασμό ομαδικής ψυχοθεραπείας και θεάτρου του παραλόγου– της Πέμπτης στις Βρυξέλλες.

Εκεί όπου εγκρίθηκαν in principio τα παρανοϊκά –και ευτυχώς ανέφικτα– μιλιταριστικά σχέδια της διορισμένης φράου Ούρσουλας για τον μαζικό επανεξοπλισμό της Ευρώπης με 800 δισεκατομμύρια ευρώ σε βάρος των πάσης φύσεως κοινωνικών δαπανών και της ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών, που φυσικά δεν ρωτήθηκαν.

Με αποκορύφωμα, βέβαια, το παραληρηματικό, πολεμοκάπηλο διάγγελμα του «μικρού Ναπολέοντα» Μακρόν, που ενώ καλά καλά δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε τη χώρα του, την περασμένη Τετάρτη μάς ανακοίνωσε ούτε λίγο ούτε πολύ πως είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα, αλλά δεν πρέπει να φοβόμαστε, γιατί η Γαλλία θα μας καλύψει με την πυρηνική ομπρέλα της! Ευχαριστούμε, Εμανουέλ, τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι.

Μέσα σε όλες αυτές τις συγκλονιστικές όσο και ανατριχιαστικές εξελίξεις, λοιπόν, ο νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάρκο Ρούμπιο έδωσε μια συνέντευξη στο Fox News με μια ομολογία που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να γίνει πρωτοσέλιδο σε όλο τον δυτικό Τύπο: παραδέχτηκε, χωρίς αστερίσκους ή περιορισμούς, ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία «είναι μια παρατεταμένη, αδιέξοδη σύγκρουση και, ειλικρινά, είναι ένας πόλεμος δι’ αντιπροσώπων (proxy war) μεταξύ δυο πυρηνικών δυνάμεων – των Ηνωμένων Πολιτειών, που βοηθούν την Ουκρανία, και της Ρωσίας». Μια αδιέξοδη σύγκρουση που, όπως είπε, «πρέπει να τερματιστεί το ταχύτερο δυνατόν».

Άκου να δεις, βρε παιδί μου, η «απρόκλητη» και «βάρβαρη» εισβολή των ρωσικών ορκ κατά της αθώας και δημοκρατικής περιστεράς Ουκρανίας, αυτός ο προσωπικός πόλεμος του ψυχοπαθούς δολοφόνου Πούτιν ενάντια στις ευρωπαϊκές αξίες και τον… μπολιτισμό μας, ήταν τελικά ένας proxy war και η Ουκρανία ένα ακόμα αναλώσιμο πιόνι στη «Μεγάλη Σκακιέρα» των Μπρζεζίνσκι-δων και των επιγόνων τους, που θυσιάστηκε μάταια σαν άλλη Ιφιγένεια στον βωμό αλλότριων συμφερόντων!

Και αυτό δεν το λένε τώρα πια τα δήθεν…«πουτινάκια», όλοι εμείς δηλαδή που προσπαθούμε χρόνια τώρα μέσα σε έναν συνεχή πόλεμο λάσπης να κρατήσουμε μια ισορροπημένη και πραγματιστική στάση απέναντι στην πηχτή και αφιονισμένη αντιρωσική προπαγάνδα των «σωστοπλευρίτικων» συστημικών μίντια, ελληνόφωνων και ξένων, αλλά ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας. Παίρνοντας βέβαια τη σκυτάλη από τον ίδιο τον Τραμπ, που στη διάρκεια του καβγά με τον Ζελένσκι ακούγεται να του λέει ωμά «Δεν θα το έπαιζες τόσο σκληρός, αν δεν είχες τις δικές μας πλάτες» και ότι «Χωρίς εμάς θα είχες “τελειώσει” σε δύο εβδομάδες»!

Φυσικά, η ομολογία Ρούμπιο δεν έγινε εν κενώ: έγινε για να υπερασπιστεί και να νομιμοποιήσει την πράγματι κοσμογονική απόφαση του Τραμπ να παγώσει προσωρινά (;) όλα τα φορτία αμερικανικών όπλων και πολεμοφοδίων που βρίσκονταν καθ’ οδόν προς την Ουκρανία, περιλαμβανομένων και αυτών που είχαν φτάσει στα πολωνο-ουκρανικά σύνορα αλλά και σε άλλα transit αεροδρόμια και λιμάνια (όπως η Αλεξανδρούπολη;), αλλά και να μπλοκάρει τη ροή των «ευαίσθητων στρατιωτικών πληροφοριών» για τις κινήσεις των ρωσικών στρατευμάτων από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες προς το Κίεβο.

Δυο ενέργειες που περιορίζουν δραματικά τις στρατιωτικές δυνατότητες των ήδη εξαντλημένων Ουκρανών και που κυριολεκτικά έκοψαν τα ήπατα του Ζελένσκι, αναγκάζοντάς τον σε διαδοχικές κωλοτούμπες και γονυπετείς εκκλήσεις για συγχώρεση, που ωστόσο δεν έχουν εισακουσθεί για την ώρα από τη σκληρόκαρδη αυτοκρατορική αυλή της Ουάσινγκτον.

Το μόνο που έχει για την ώρα προκύψει μετά τη δήλωση μετανοίας του εξαιρετικά στριμωγμένου Ουκρανού ηγέτη είναι ένα ραντεβού στις 12 του μήνα μεταξύ Ουκρανών και Αμερικανών αξιωματούχων στη Σαουδική Αραβία, όπου θα συζητήσουν, λέει, για την ειρηνευτική διαδικασία. Οπως είπε μόλις χτες και ο υπουργός Αμυνας Χέγκσεθ, αυτός με τα ναΐτικα τατουάζ, ο Τραμπ «θα αποφασίσει εάν θα συνεχίσει την αμυντική βοήθεια προς την Ουκρανία μόλις το Κίεβο αποδείξει την αληθινή δέσμευσή του για ειρήνη».

Ολο το ουκρανικό αφήγημα της τελευταίας τριετίας λοιπόν ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Και είναι ωραίο όταν πέφτουν οι μάσκες, και βλέπεις κατάματα το πρόσωπο του τέρατος! Μόνο που πρέπει κάποιος να το πει και στους Ευρωπαίους, και ιδιαίτερα τους Αγγλογάλλους, που επιμένουν στην ιδέα της αποστολής ευρωπαϊκών στρατευμάτων από «πρόθυμα» κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, παρά το ξεκάθαρο αμερικανικό «Forget About It» και κυρίως τις διαδοχικές προειδοποιήσεις της Ρωσίας ότι μια τέτοια ευρωπαϊκή δύναμη θα αποτελέσει θεμιτό στρατιωτικό «στόχο προτεραιότητας» για τους πυραύλους της…

Σύμφωνα μάλιστα με το Bloomberg, που επικαλείται υψηλόβαθμους Ευρωπαίους αξιωματούχους, οι απτόητοι Μακρόν και Στάρμερ σχεδιάζουν τις επόμενες ημέρες να παρουσιάσουν στον Αμερικανό ηγεμόνα λίστα των «προθύμων» για συμμετοχή στην ειρηνευτική δύναμη χωρών, που θα ονομάζεται, λέει, «Europe Plus» – αρκεί η Αμερική να τους προσφέρει αεροπορική και πυραυλική κάλυψη από τις βάσεις της στην Ανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο, την οποία ώς τώρα ο Τραμπ αρνείται κατηγορηματικά να δώσει.

Τι λένε όμως οι νικητές στο πεδίο Ρώσοι για όλα αυτά; Ενα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά αυτού του πολέμου είναι ακριβώς ότι ο πολύς κόσμος, αυτός που ενημερώνεται μόνο από τα συστημικά ΜΜΕ, δεν μαθαίνει ποτέ τις απόψεις της ρωσικής πλευράς, που μονίμως δαιμονοποιείται και «ακυρώνεται». Ο Πούτιν, λοιπόν, ξεκαθάρισε σε νέες δηλώσεις του ότι η Ρωσία δεν πρόκειται ποτέ να παραδώσει τα εδάφη που απελευθέρωσε στην Ανατολική Ουκρανία και πως δεν συζητά καμιά προσωρινή κατάπαυση του πυρός, σαν αυτή των 30 ημερών που προτείνουν οι Ευρωπαίοι για να ανακόψουν την προέλαση και το «μομέντουμ» των Ρώσων, και ότι το μόνο που συζητά είναι μια μόνιμη και βιώσιμη ειρήνη.

Αλλά και ο Λαβρόφ απέρριψε κατηγορηματικά κάθε πρόταση για εγκατάσταση ευρωπαϊκών ειρηνευτικών δυνάμεων στην Ουκρανία για την επιβολή μιας μελλοντικής συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός, τονίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με «ανάπτυξη δυνάμεων του ΝΑΤΟ» στην Ουκρανία. Και κατηγόρησε τους Ευρωπαίους ότι προσπαθούν να αγνοήσουν και να συγκαλύψουν τις «πρωταρχικές αιτίες» του πολέμου, όπως είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και οι διώξεις κατά των ρωσόφωνων, προκειμένου να τον παρατείνουν επ’ αόριστον…

Α, κάτι τελευταίο: οι ρωσικές προφυλακές πλησιάζουν στο Ντεμπάλτσεβο, τη μικρή πόλη του Ντονμπάς όπου πριν από δέκα ακριβώς χρόνια ο ουκρανικός στρατός περικυκλώθηκε και ηττήθηκε κατά κράτος από τους ρωσόφωνους «σεπαρατιστές», αναγκάζοντας τον τότε πρόεδρο Ποροσένκο να υπογράψει τη Συνθήκη Μινσκ ΙΙ.

 efsyn.gr