«Με αφορμή ένα ακόμη εργατικό ατύχημα» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη
Στον κατήφορο της οικονομικής κρίσης που είναι εργαλείο βέβαια για το παγκόσμιο κεφάλαιο, χρειάζεται ένα δυνατό με στρίγκλισμα φρενάρισμα, αλλιώς ο κρημνός είναι το αναπόφευκτο…
«Ένας ακόμη εργάτης δεν γύρισε στην οικογένεια του, καθώς βρήκε το θάνατο προσπαθώντας να βγάλει το μεροκάματο», διάβασα σήμερα πρωί – πρωί στη faretra.info. (Διαβατά Θεσσαλονίκης: Σκοτώθηκε εργάτης σε εταιρεία ανακύκλωσης)
«Το πρωί του Σαββάτου, ένας 57χρονος εργαζόμενος σε εταιρεία ανακύκλωσης, στα Διαβατά Θεσσαλονίκης, έχασε τη ζωή του πέφτοντας από ύψος 2,5 μέτρων, την ώρα που έκανε εργασίες καθαρισμού των μηχανημάτων.
Το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους συναδέλφους του αδικοχαμένου εργάτη, σημειώνοντας: «Απαιτούμε την άμεση διερεύνηση και τη διαλεύκανση των αιτιών που οδήγησαν σ’ αυτό το τραγικό εργατικό δυστύχημα. Είναι άλλος ένας θάνατος εργάτη που έρχεται να προστεθεί στον τραγικό κατάλογο των εργατικών δυστυχημάτων στους τόπους δουλειάς, όπου τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας είναι από μηδαμινά έως ανύπαρκτα.
Για μια ακόμα φορά έρχεται στο προσκήνιο πως η υγεία και η ασφάλεια υποβαθμίζονται γιατί ”κοστίζουν” για τους εργοδότες, οι έλεγχοι που γίνονται στα εργοστάσια είναι μηδαμινοί, οι αρμόδιες υπηρεσίες και το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας συνεχώς υποβαθμίζονται και οι περισσότεροι χώροι δουλειάς έχουν γίνει ”ξέφραγο αμπέλι”……..»
Ο εργαζόμενος δεν έχει αξία…
Τι είναι;
Σιγά μην τους νοιάζει
Αναλώσιμος είναι
Έχουμε τόσους ανέργους!
Ε! και το εργατικό ατύχημα μες στο πρόγραμμα είναι…
Ποιο είναι το σύστημα που θαυμάζουμε, γιατί όλοι πιστεύουμε ότι θα πιάσουμε την καλή, αφού έχουμε ελεύθερη οικονομία;
Το σύστημα που γεννάει κρίσεις και εξευτελίζει τον άνθρωπο, που ευτελίζει τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα των νέων και που ζητά κι άλλα;
Αποστάσεις τεράστιες από τους έχοντες, που διαρκώς θα μεγαλώνουν, αφού εμείς που είμαστε από την άλλη πλευρά, ζούμε σε ψευδαισθήσεις, ψηφίζουμε τη διαιώνιση της μιζέριας μας διαιωνίζοντας τον ραγιαδισμό, ελπίζοντας στα ρουσφέτια και στον μπάρμπα από την Κορώνη, χωρίς κοινωνική και ταξική συνείδηση, αφού… « πέρα από μένα το χάος…»
Ή ακόμη χειρότερα που κάνουμε αποχή! Σχεδόν οι μισοί!
Και… σαν βρεθούμε κάποιοι αφεντικά και με εξουσία, γινόμαστε δυνάστες, λησμονώντας το μίζερο παρελθόν μας…
Δεν είναι απόλυτο, αλλά θυμάμαι τα λόγια του ξαδέρφου μου, πολλά χρόνια εργαζόμενου στη Γερμανία…
Πώς πας με τη δουλειά, τον ρωτάω.
«Έφυγα από το ελληνικό εστιατόριο και γλίτωσα.
Οι χειρότεροι εργοδότες , Ειρήνη μου, είναι οι Έλληνες
Ούτε οι Τούρκοι έτσι!
Οι Τούρκοι εργοδότες καλύτεροι είναι.»
Μπορεί να ήταν σκασμένος και με υποκειμενική άποψη ίσως, αλλά μια δόση αληθείας θα έχει…
Δεν μπορεί!
Αυτή είναι μία διαρκής ανακύκλωση του εργασιακού προβλήματος που φαίνεται να μη βρίσκει λύση…
Μία ανακύκλωση που αποφέρει κέρδη, κέρδη που πολλοί εργοδότες δεν θέλουν να μειώσουν, έστω και στο ελάχιστο προσφέροντας συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους εργαζόμενους, αφού θεωρούνται υποδεέστεροι των κερδών τους…
Εδώ δεν μιλάμε πλέον για ελεύθερη οικονομία, αλλά για ασύδοτη οικονομία σε ένα σύστημα του κεφαλαίου που δυστυχώς στερείται κοινωνικού προσώπου, έστω και στοιχειώδους…
Λένε συχνά τα νέα παιδιά…
Μα αν αντιδράσω και διεκδικήσω τα δικαιώματα μου, θα απολυθώ!
Ουρές ανέργων περιμένουν απέξω .
Εννοείται αν το κάνεις μόνον εσύ θα υπάρξει πρόβλημα, αλλά διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής , 5, 10 εργαζόμενοι δεν είναι το ίδιο.
Ο εργοδότης θα βρεθεί σε δύσκολη θέση.
Θα πρέπει να επαναπροσλάβει άλλα 10 άτομα, να τα εκπαιδεύσει, να προσαρμοστούν κι αυτό θα πάρει χρόνο.
Θα χάσει χρήματα!
Μαζί με τις αποζημιώσεις που υποχρεούται να δώσει.
Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση που μπορεί να μην είναι και η πιο εμπεριστατωμένη…
Δεν θα αλλάξει όμως τίποτα μόνο με την ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, αν οι εργαζόμενοι δεν συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και δε συσπειρωθούν, όχι ως εχθροί σε μια μάχη, αλλά ως άνθρωποι που θέλουν να ζουν με αξιοπρέπεια, αφού συμβάλλουν στην ανάπτυξη και στην πρόοδο του εργοδότη, και έχουν δικαίωμα κι αυτοί, όπως τόσο ωραία συνηθίζεται να μιλάνε όλοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να διεκδικήσουν, απλά, τα αυτονόητα!
Στον κατήφορο της οικονομικής κρίσης που είναι εργαλείο βέβαια για το παγκόσμιο κεφάλαιο, χρειάζεται ένα δυνατό με στρίγκλισμα φρενάρισμα, αλλιώς ο κρημνός είναι το αναπόφευκτο…
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
