“Αρνάκι στη γάστρα” γράφει η Λίνα Παλιαλέξη

 Αρνάκι στη γάστρα!
Σώθηκα με αυτή τη γάστρα!
Γίνεται τόσο μαλακό και νόστιμο το κρέας!
Η γιαγιά μου είχε στην αυλή της ξυλόφουρνο!
Μια μεγάλη γάστρα δηλαδή!
Χτιστός σε σχήμα θολωτό, άσπρος, ασβεστωμένος.
Στηριγμένος στη τσιμεντένια βάση του έμοιαζε με ξωκλήσι!
Η γιαγιά με το κεφαλομάντηλο πότε λυτό, πότε δεμένο ήταν ολόιδια η Παναγιά!
Έψηνε πίτες, κουλούρες, εφτάζυμο ψωμί!
Όλα τα παιδιά της γειτονιάς μπαίναμε στη γραμμή και περιμέναμε ευλαβικά το κομμάτι μας!
Σαν αντίδωρο σε εκκλησία!
Αγιασμένα χρόνια!
Ένα ωραίο μπιστρό στη Θεσσαλονίκη έψηνε και σέρβιρε σε πήλινο σκεύος, πατάτα γεμιστή με διάφορα τυριά, μακαρονάδες με αλλαντικά, ενώ ακουγόταν μουσική από την ταινία Αμελί.
Αγάπησα τον πηλό, τα σπασμένα κεραμίδια στο παλιό μας σπίτι.
Τον ακροκέραμο του Παρθενώνα!
Την αγόρασα περνώντας απ` τα Τέμπη!
Πήλινη βεβαίως, με κόκκινα ζωγραφισμένα λουλουδάκια γύρω – γύρω!
Τη διάλεξα ανάμεσα σε άλλες γάστρες στη σειρά! Στέκονταν σαν γλάστρες και κοσμούσαν τον δρόμο.
Τέλη δεκαετίας του`90 περίπου!
Πριν αλλάξει ο δρόμος!
Πριν αλλάξει ο κόσμος…
Καλά που πρόλαβα!
Και περπάτησα σε δρόμους παλιούς.
Προχώρησα…
Πως θυμήθηκα για αύριο και πήρα κρασί!
Κόκκινο ημίγλυκο! ”Κρασί Ραψάνης” έγραφε η μεγάλη ταμπέλα…
Η κοιλάδα των Τεμπών!
Ο πέτρινος Θεός! Ο Απόλλωνας!
Ψάχναμε ταξιδεύοντας να δούμε το σχήμα του προσώπου του ανάμεσα στα βράχια.
Θα μπορούσε να είναι ο υπερήρωας των ”Φαντάστικ Φορ” του Χόλυγουντ!
Ο πέτρινος γίγαντας που όταν πιάνει βροχή γίνεται σκόνη και θρύψαλα.
Ο δικός μας όμως είναι ένα με το βράχο!
Ακλόνητος! Πιστός στον έρωτά του για την πανέμορφη Δάφνη!
Ωραίο προφίλ ανδρός! Προφίλ ολύμπιου Θεού!
Προφίλ σημερινού ερωτευμένου που οδηγεί αυτοκίνητο!
Το ”καρυδάκι” στο λαιμό που ανεβοκατεβαίνει, οι φλέβες στα χέρια όταν αλλάζει ταχύτητα, η ζεστή παλάμη στο γόνατο της αγαπημένης του…
Χαράζω τα μπουτάκια του για να πάει το αλατοπίπερο όσο πιο βαθιά γίνεται.
Χοντρό αλάτι και πιπέρι έως τα εσώψυχά του.
Στέκεται στο βαθύ ταψί κουλουριασμένο σαν έμβρυο.
”Το λυπάμαι το καημένο” λέει με λύπη ο μικρότερος γιός μου.
”Αυτός είναι ο προορισμός του” του απαντώ!
”Εξάλλου το τέλος του ούτε που το φαντάζεται”
”Μην κοιτάς εμάς που αγωνιούμε για το αύριο και χάνουμε το τώρα”
”Ζήσε τη στιγμή και θα ζεις αιώνια” κλείνω μ` ένα χάδι στο βλέμμα.
Ένας γνωστός μας στα πρώτα χρόνια της κρίσης μεγάλωνε στο σπίτι του ένα αρνάκι!
Αλήθεια! Το άφηνε κι έτρεχε αμέριμνο και χαρούμενο πέρα δώθε στο σαλόνι, όπως στην εξοχή, άσπρο και παχύ.
Πως το έφαγε….Ν` απορεί άνθρωπος!
Σκέφτομαι τους χορτοφάγους που βγαίνουν κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα με πλακάτ
που απεικονίζουν αρνάκια και γουρουνάκια να κλαίνε;
”Οχι στη σφαγή των αμνών”
Η εβδομάδα των Παθών δεν αργεί.
Δε θα βάλω καθόλου λάδι! Όπως και στη σούβλα!
Μα αυτό είναι η γάστρα! Προσομοίωση σούβλας το Πάσχα!
Μύρισε αρνάκι! Μύρισε ανάσταση!
Σκεπάζω την πλάτη του με τη λευκή δαντελωτή σκέπη του, σαν κουβερτάκι πλεγμένο ανάρια με βελονάκι.
Κλείνω το καπάκι και το σταυρώνω!
Καλή Αποκριά!