Γιώργης Έξαρχος “Πορφυρή κλίνη”
Πορφυρή κλίνη
Σε σκοτεινά δωμάτια στο κόκκινο το σπίτι
μαύρες ελπίδες έωλες με λάμψη αστεριών
στη λίμνη του επέκεινα αναζητούν τον δύτη
τον τεθνεώτα ήρωα στη φλόγα των κεριών.
Σαν το νησί του Αίολου που δώθε κείθε πάει
στα ρεύματα ερωτικών πόθων και στεναγμών
ένα σκουλήκι ηδονής τον δρόμο του τραβάει
να σμίξει με το σύννεφο στο μπλε των ουρανών.
Κι η κάμπια στο κουκούλι της υφαίνει σαν αράχνη
στημόνι υφάδι από δροσιά στο ημίφως της αυγής
και σε δυο χείλη άλικα να γίνει χιόνι πάχνη
σχισμένο καραβόπανο και ήχος οιμωγής.
Πάνω σε κλίνη πορφυρή γυμνή προσμένει η Κίρκη
τους εραστές ταξιδευτές φιλί της να γευτούν
κι αυτοί σαν χοίροι προσδοκούν να επιτεθούν σαν λύκοι
χωρίς κανένα νόημα – θ’ απογοητευτούν.
Κι όταν το κόκκινο χαθεί και γίνει όλο μαύρο
κύκνοι γεράκια αετοί θ’ ανοίξουν τα φτερά
και σαν της Κρήτης τον γνωστό τον κερασφόρο ταύρο
θα κουβαλούν στην πλάτη τους τ’ αθάνατα νερά.
