Στην παλιά αυλή του 1ου Γυμνασίου Βέροιας μετά από 30 χρόνια – Συγκινητική η συνάντηση των αποφοίτων του ’87
Δήμητρα Σμυρνή
«Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά…» λένε οι στίχοι του τραγουδιού. Και σήμερα το μεσημέρι, όταν συναντήθηκαν οι παλιοί συμμαθητές μετά από 30 χρόνια, ήταν έτσι.
Η μνήμη κράτησε στις πιο όμορφες γωνιές της εικόνες και συναισθήματα και ο χρόνος, μπορεί να πέρασε πάνω απ’ όλους αλλάζοντας τα πρόσωπα, αλλάζοντας τις πορείες, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να σβήσει εκείνη τη γεύση της νιότης, εκείνες τις παλιές εικόνες, τα ανεξίτηλα συναισθήματα, γιατί «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, παρά τρόπο να κοιτάνε…»
Στην παλιά αυλή του 1ου Γυμνασίου Βέροιας σήμερα ξαναχτύπησε το κουδούνι 30 χρόνια μετά. Ήμασταν κι εμείς εκεί, καλεσμένοι των μαθητών μας.
Είδαμε τα δεκαπεντάχρονα αγόρια και κορίτσια, που τα είχαμε πάρει στα χέρια μας από τα δώδεκα, να έχουν γίνει γκριζομάλληδες αρρενωποί άντρες και γοητευτικές γυναίκες. Οι περισσότεροι αγκαλιάζονταν με εκρήξεις χαράς, μαζί με έκπληξη και συγκίνηση.
Μας πλησίαζαν λέγοντας τα ονόματά τους, ρωτώντας αν τους θυμόμαστε. Δική μας ήταν αυτήν τη φορά και η χαρά και η έκπληξη και η συγκίνηση.
Μπορεί να μην αναγνωρίσαμε τα πρόσωπα των περισσότερων παιδιών, άλλαξαν, μεγάλωσαν. Θυμόμασταν όμως τα ονόματά τους. Για όλους μας η λάμψη της μνήμης που βλέπαμε στα μάτια τους, η νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα, η βαθιά εκτίμηση που αντανακλούσαν αυτά τα μάτια, ήταν για μας, τους δασκάλους τους, η αμοιβή που κανένας άλλος κλάδος δε θα ευτυχήσει να έχει.
Οι μικρές και μεγάλες παρέες κατακλύζουν το αμφιθέατρο. Στην πρώτη σειρά ο καθηγητές. Ο τότε Διευθυντής, ο θεολόγος Παύλος Πυρινός, η φιλόλογος Σοφία Πιστοφίδου και τότε Υποδιευθύντρια, ο μαθηματικός Γιώργος Καραγιάννης, ο φιλόλογος Ευθύμης Θυμιόπουλος, η μαθηματικός Νίκη Μαρέτη, η φιλόλογος Ελένη Γιάγκογλου, η φιλόλογος Δήμητρα Σμυρνή, ο φυσικός Πολύκαρπος Χατζηκυριακίδης, η φυσικός Σωτηρία Φέσου, η γυμνάστρια Μαρία Μαντά…
Οι μαθητές, όπως συνήθως, κάνουν φασαρία. Τους επαναφέρει στην τάξη ο γνωστός για την… “αυστηρότητά” του μαθηματικός τους, Γιώργος Καραγιάννης.
Η μαθητριά μας, η Ευγενία Δουλδούρα, έχει μεγάλη άνεση να μιλά, και τα λόγια, καθώς βγαίνουν πηγαία από μέσα της χωρίς χειρόγραφο, ολοφάνερα εκφράζουν όλους.
«Εκείνο που μας ενώνει είναι το σχολείο. Εδώ παίξαμε, γελάσαμε, μαλώσαμε, αγαπήσαμε και μετά σκορπίσαμε (…)
Σήμερα είμαστε εδώ για να γυρίσουμε πίσω το χρόνο, να γίνουμε πάλι παιδιά. Στους καθηγητές μας έχουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Φροντίσανε να μας μάθουν γράμματα και παράλληλα να μας δώσουν τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή (…)» λέει και όλοι την χειροκροτούν.
Δίπλα της η Ευγενία Πάσχου, που είχε την έμπνευση της συνάντησης.
Ο Διευθυντής Παύλος Πυρινός παίρνει το λόγο:
«Συγκινητικές αυτές οι στιγμές, γιατί μας θυμάστε και μας τιμάτε. Η τιμή όμως επανέρχεται σ’ αυτούς που τιμούν.
Ήσασταν από τις καλύτερες σειρές που πέρασαν από το σχολείο. Σας ευχαριστώ, γιατί μας δώσατε αυτήν τη συγκίνηση και χαίρομαι, γιατί ενστερνιστήκατε τις αξίες που λείπουν από την εποχή μας. Σας θαυμάζω και σας επαινώ.»
Φωτογραφίες, το σύνολο όλης της Τρίτης Τάξης στην αυλή, και πορεία για την «Ελιά». Οι μαθητές μας θα φάνε όλοι μαζί και θα χορέψουν. Είμαστε προσκεκλημένοι τους.
Η συγκίνηση και το κλίμα της γενικής ευφορίας συνεχίζεται κι εκεί. Ποτήρια υψωμένα με προπόσεις. Η ορχήστρα παίζει ποιοτικά κομμάτια, δημιουργώντας ατμόσφαιρα. Αργότερα ακολουθεί ο χορός. Στην πίστα τα παιδιά, ώριμοι άντρες και γυναίκες τώρα πια, χορεύουν με τους καθηγητές τους, χαίρονται και νοσταλγούν…
«Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ‘ χες λουλούδια μες στα μαλλιά…»
Τα αποχαιρετούμε με συγκίνηση. Για μας είναι πάντα παιδιά, τα παιδιά μας, οι μαθητές μας…
Φωτογραφίες: faretra.info
