Διάβασα το κείμενο που δημοσιεύθηκε και φέρει τον τίτλο «Ατόπημα του Μητροπολίτου Βεροίας», και διαπιστώνω για πολλοστή φορά ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν τα αυτονόητα και προσπαθούν με κάθε κόστος να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους άλλους ότι για άλλη μία φορά ένας κληρικός (αυτή τη φορά ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων) κάνει λάθος.
Που είναι λοιπόν το ατόπημα Στέργιο; Τα αίτια του συγκεκριμένου δημοσιεύματος νομίζω είναι πολύ πιο βαθιά απ’ ότι δείχνουν. Εξηγούμαι. Ένας πολιτικός μπορεί να μην είναι χριστιανός και συνειδητά να μην θεωρεί τον εαυτό του μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από την άλλη μεριά όμως ένας κληρικός δεν παύει να είναι πολίτης. Δυστυχώς υπάρχει η άποψη ότι ενώ ένας πολιτικός μπορεί να απαιτεί υπακοή από τους κληρικούς μιας και ανήκουν στους πολίτες της χώρας αυτής από την άλλη μεριά δεν θα πρέπει οι κληρικοί να έχουν άποψη επί των δημοσίων πραγμάτων.
Αυτό λοιπόν νομίζω είναι το κίνητρο του παραπάνω δημοσιεύματος το οποίο δεν έχει στόχο απλά την απόκρυψη και διαστρέβλωση της αλήθειας αλλά κυρίως την έμπρακτη πολεμική κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ότι αυτή πρεσβεύει.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, όμως είναι λυπηρό να βλέπεις νέους ανθρώπους οι οποίοι δεν γνωρίζουν ούτε ιστορία (ιστορικό θέμα), ούτε θεολογία (αναφέρεται στην Εκκλησία), να αυτοανακηρύσσονται σε «νέος επιστήμονας» επειδή στο κείμενό τους έχουν και μία παραπομπή. Είναι θλιβερό να μπαίνουν οι νέοι Έλληνες στην διαδικασία όχι απλά αμφισβήτησης της ιστορίας αλλά υιοθέτησης κάθε νέας άποψης ή προσέγγισης θεωρώντας ότι δι’ αυτού του τρόπου προσφέρουν στην ιστορία, στην αλήθεια και στο έθνος.
Ο συγγραφέας του κειμένου (Στέργιος Καλπάκης) ως γνήσιος νεοέλληνας κατηγορεί τον Μητροπολίτη Βεροίας ότι με αυτοπεποίθηση τοποθετείται στα γεγονότα ενώ δεν έχει διαβάσει την «απαιτούμενη ογκώδη βιβλιογραφία» και από την άλλη μεριά ο ίδιος με θράσος τοποθετείται πολύ εύκολα εναντίον των λόγων του Σεβασμιωτάτου και δηλώνει ότι η αλήθεια δεν φανερώνεται στις συνειδήσεις των Ελλήνων αλλά κρύβεται στα τεφτέρια των επιστημών που θέλουν τους Έλληνες της Σμύρνης να στριμώχνονται στο λιμάνι της πόλης, που θέλουν τους Τούρκους ως ευεργέτες των υπόδουλων Ελλήνων, που θέλουνε την διαγραφή από την ιστορία της προσφορά των Ορθόδοξων Χριστιανών Ελλήνων ιερέων στην περίοδο της Τουρκοκρατίας αλλά και της Γερμανικής κατοχής, που θέλουνε να ξεχαστεί η σημαντικότητα του «κρυφού σχολειού», που θέλουνε να γράψουν την δική τους ιστορία βασιζόμενοι όχι στην αλήθεια αλλά στην διπλωματία, και στο προσωπικό συμφέρον!
Το ατόπημα περί του «ατοπήματος» που επικαλείται ο Στέργιος Καλπάκης είναι μεγάλο. Μεγάλο, διότι προέρχεται από την μικρότητα του νεοτερισμού και της έλλειψης ουσιωδών επιχειρημάτων που διακατέχει το κείμενο και της παιδικής αλαζονείας του συγγραφέως.
«Ανεκτική κοινωνία» που αναφέρεται στο κείμενο δεν είναι η ισοπέδωση των πάντων, η προτροπή να ξεχάσουμε την ιστορία, η υποχώρηση των αξιών στο βωμό μιας νόθας δημοκρατίας. Μιλάς Στέργιο για υποχώρηση, για συμβιβασμό, για ανεκτικότητα σε μία ανοικτή δημοκρατική κοινωνία. Όταν μιλά όμως η Εκκλησία θεωρείται ως «παραλήρημα», όταν μιλά η Εκκλησία δεν υπάρχει ανεκτικότητα;
Υπάρχει ανεκτικότητα μόνο στην ανοησία; Μάλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείς την Εκκλησία μία κλειστοφοβική ομάδα ανθρώπων που θέλει να περισώσει την αλήθεια της. Μόνο αυτό δείχνει ότι έχεις πλήρη άγνοια του τί είναι η Εκκλησία του έργου της Εκκλησίας και ειδικά της τοπικής Εκκλησίας της Βέροιας και του ποιμαντικού και κοινωνικού έργου του Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος.
Ως νέος επιστήμονας λοιπόν καλό θα ήταν να μην μιλάς για ατόπημα από την στιγμή που οι θέσεις σου (κυρίως οι υπαρξιακές) έχουν θεμέλια το μέγα ατόπημα της αυτοθέωσης.
Διότι τελικά η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας μας κάνει υβριστές της ιστορίας και κάθε αξίας που τούτο το Έθνος με αίμα και πόνο έκτισε ενώ εμείς συγχρόνως ζούμε στην πλάνη της επιστημονικής μας αυτοδικαίωσης.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
