Το νέο πρόγραμμα, όμως, εμπεριέχει πολλές δικές του παραδοξότητες –ή ειρωνείες–, μιας και είναι προϊόν της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Το νέο μνημόνιο πρέπει να υιοθετηθεί και να εφαρμοστεί από τις πολιτικές δυνάμεις που εκτινάχθηκαν από το περιθώριο στην κυβέρνηση ακριβώς λόγω της αμείλικτης εχθρότητας που επέδειξαν εναντίον των προηγούμενων προγραμμάτων.
Η ειρωνεία είναι ότι μετά την υπεραπλούστευση της πολιτικής σε αντιπαράθεση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να κάνει μεγαλύτερη στροφή απ’ ό,τι έκαναν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, ενώ και εκείνα τα κόμματα, όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση, υπονόμευαν τις μεταρρυθμίσεις των τότε κυβερνήσεων.
Ο κ. Τσίπρας επέδειξε την ίδια ανευθυνότητα –και μάλιστα ξεπέρασε και τους πιο κυνικούς αυτής της τέχνης– αλλά, στο τέλος, πήρε σκληρές αποφάσεις, υπερέβη εαυτόν και μεγάλο μέρος του κόμματός του. Οταν σταματήσει να υπονομεύει τη συμφωνία που ο ίδιος έφερε, όταν καταλάβει ότι μόνο η επιτυχία του προγράμματος θα δικαιολογήσει τη ρήξη με τους συναδέλφους του, τότε ίσως το νέο πρόγραμμα θα τύχει μεγαλύτερης στήριξης από τα προηγούμενα.
Ειρωνεία, επίσης, θα είναι ότι άλλα κόμματα θα στηρίξουν το κόμμα που τα διεμβόλισε για να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις τις οποίες υπονόμευαν στο παρελθόν, είτε ως αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση. Αυτά κάνει η κρίση. Οταν κινδυνεύει η χώρα, όλοι αναγκάζονται να αλλάξουν νοοτροπία και πορεία. Αυτό συνέβη με τον κ. Τσίπρα. Είναι, λοιπόν, ειρωνεία ότι οι σκληρότεροι αντίπαλοί του βρίσκονται στο ίδιο του το κόμμα. Είναι αυτοί που είτε επένδυσαν στη ρήξη της Ελλάδας με τους εταίρους της είτε δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους μύθους της αμόλυντης αριστεροσύνης τους.
Οταν κόμματα της αντιπολίτευσης συνεργάζονται με την κυβέρνηση για να γλιτώσει η χώρα το κακό, η εμμονή κάποιων στην καταστροφή, στο όνομα του λαού, δεν είναι ειρωνεία. Είναι το παιχνίδι της ζωής, που οδηγεί τη βλακεία και την αλαζονεία στο πεπρωμένο τους, στην άβυσσο. 
ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ
