Αναζητώντας κιβωτό για τα τιμαλφή που χάνονται…

Σήμερα εγκαινιάστηκε το νέο σπίτι του Λυκείου Ελληνίδων Βέροιας. Τώρα πια οι θησαυροί του φυλάγονται στο Αρχοντικό Σαράφογλου, στην παλιά συνοικία της Βέροιας, την Κυριώτισσα.

Και βέβαια γράφτηκαν πολλά και θα γραφτούν κι άλλα γι’ αυτήν την εγκατάσταση, που ξύπνησε μνήμες και ανάστησε την Παλιά Βέροια. Είναι μια Κιβωτός της Παράδοσης τώρα πια αυτό το Αρχοντικό και μέσα της ταξιδεύει προς το μέλλον το παρελθόν και οι ρίζες μας…

Καθώς βλέπαμε όλα αυτά  τα εκθέματα να αιχμαλωτίζουν σήμερα τα μάτια μας, τα συναισθήματα της συγκίνησης και του θαυμασμού κινήθηκαν παράλληλα με τις σκέψεις, που δεν ήταν και τόσο ευχάριστες.

Ναι, σήμερα έχουμε μια κιβωτό στη Βέροια και φυλάξαμε μέσα δείγματα της Παράδοσης. Πόσους  άλλους άυλους, αυτήν τη φορά, θησαυρούς πρέπει να διαφυλάξουμε;

Η γλώσσα μας, αυτή η γλώσσα που θαυμάστηκε παγκόσμια για τον πλούτο της και τις λεπτότερες εννοιολογικές αποχρώσεις της, φθίνει. Φθίνει στο στόμα πολλών νέων και στα επίσημα ΜΜΕ, που μας βομβαρδίζουν με ξενόγλωσσους όρους, υπογράφοντας χωρίς περίσκεψη μια αναίτια υποταγή.

Τα τραγούδια μας. Αυτά που είχαν στίχο και ήχο,( κι όταν λέμε ήχο μιλάμε για μελωδία), αντικαταστάθηκαν από “κύμβαλα αλαλάζοντα”. Ρυθμικοί ήχοι και στίχοι, που οι δεύτεροι όχι μόνο κουτσαίνουν, αλλά και σοκάρουν πολλές φορές.  Αυτό δεν είναι τραγούδι και προπαντός δεν είναι …επανάσταση!

Η τεχνολογία πάει να αντικαταστήσει τον άνθρωπο, τη φωνή του, τις δεξιότητες, τα συναισθήματά του. Την ανθρώπινη καθημερινή επικοινωνία. Από εργαλείο έγινε αφέντης.

Και τα ήθη; Πού είναι το ήθος που χαρακτήριζε τον Έλληνα παλιότερα;  Που είναι εκείνος ο φιλότιμος, ο αλληλέγγυος, ο περήφανος Έλληνας;

Πόσες κιβωτούς πρέπει να φτιάξουμε, για να κλείσουμε μέσα όλα τα τιμαλφή μας; Κινδυνεύουμε από έναν αθέατο κατακλυσμό, που, όμως, είναι κοντά…

———-

Για τα εγκαίνια μπορείτε να διαβάσετε στη συνέχεια:

Το Λύκειο Ελληνίδων εγκαινίασε το νέο του σπίτι / Το Αρχοντικό Σαράφογλου έγινε μια εντυπωσιακή κιβωτός Παράδοσης

………………

Φαρέτρα