«Αναζητείται η υπερηφάνεια μας» / επιστολή ενός στρατηγού

Γράφει ο Νικόλαος Κατσίκας, Υποστράτηγος ε.α (ΠΖ), BEd, BSc, MSc

Μια μέρα παρουσιάστηκε στο γραφείο μου ένα στέλεχος και μου ζήτησε την άδεια, αν γινόταν, να πάρει για το σπίτι του μια μερίδα μοσχάρι κοκκινιστό με κριθαράκι για την κόρη του από το συσσίτιο οπλιτών. Βεβαίως του είπα, άλλωστε πάντοτε περισσεύει. Χωρίς να τον ρωτήσω φαίνεται πως εκείνος από ντροπή αισθάνθηκε την ανάγκη να μου εξηγήσει: Κύριε διοικητά, η σύζυγος μου απολύθηκε από το σούπερ μάρκετ που δούλευε τετράωρο, είμαστε στο νοίκι και τώρα με τις περικοπές του μισθού μου, τα βγάζουμε δύσκολα πέρα. Είναι τρεις μέρες που τρώμε φακές αυτή την εβδομάδα. Είναι πολύ οικονομικές, τριακόσια τριάντα γραμμάρια μας βγάζουν για μια φορά τρία άτομα.

Εδώ δεν υπάρχει χιούμορ, ούτε αυτοσαρκασμός, μόνο η ατόφια πραγματικότητα. Όταν σκέφτομαι αυτή την τελευταία πρόταση νιώθω ακόμη και τώρα να κατεβαίνει στο λαιμό μου μια συρμάτινη γουλιά. Ήταν ένα στέλεχος με άψογη επαγγελματική πορεία. Εκπαιδεύσεις, χρόνος διοικήσεως σε μονάδες εκστρατείας, άριστες αξιολογήσεις, τέλεια φυσική κατάσταση και καθόλου ποινές.

Ωστόσο εκείνη την ημέρα νομίζω ότι η υπερηφάνεια του, όπως και η δική μου, παράπεσαν και χάθηκαν μέσα σε αυτήν την αναθεματισμένη χαραμάδα: ανάμεσα στα τριακόσια τριάντα γραμμάρια φακές και στο κοκκινιστό μοσχαράκι. Γιατί πως μπορεί ένας πατέρας να είναι υπερήφανος για τη δουλειά του αν δεν έχει τη δυνατότητα να παρέχει κάθε μέρα στο παιδί του ένα τουλάχιστον γεύμα της προκοπής; Και πως μπορεί ένας διοικητής να είναι υπερήφανος για την επιχειρησιακή ετοιμότητα της μονάδος του, όταν έστω και ένα στέλεχος του βιώνει αυτήν την κατάσταση;

Ακούω τον κύριο ΥΕΘΑ να ανακοινώνει στη λέσχη Ρόταρυ παρακαλώ(!) εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων, αντιαεροπορικούς θόλους, δορυφορικές επικοινωνίες, μεγαλεπήβολες αναδιοργανώσεις. Αλήθεια, έχει άραγε υπόψη του ο κύριος υπουργός πόσα στελέχη αναγκάζονται να κάνουν δεύτερη δουλειά για να βγάλουν τον μήνα; Στη Ρόδο ας πούμε μαθαίνω πως δουλεύουν σε μεγάλα ξενοδοχεία ακόμη και ανώτεροι αξιωματικοί! Αν ισχύει δεν πρέπει να ντρέπονται αυτοί, αλλά κάποιοι άλλοι.

Γνωρίζει άραγε ο κύριος Υπουργός πόσα νέα στελέχη κάνουν μεταπτυχιακά η δεύτερο πτυχίο, με όραμα να βρουν μια «καλύτερη» δουλειά εκτός στρατού; Η απάντηση είναι: οι περισσότεροι. Και μάλλον είναι όλοι αυτοί που δεν «πρόλαβαν» να φύγουν από τις στρατιωτικές σχολές όταν ήταν ακόμη σπουδαστές.

Υπάρχουν και σχετικά βιντεάκια στο ΥouΤube, που δίνουν συμβουλές για το τι επιπλέον σπουδές χρειάζεται να κάνει ένας στρατιωτικός, ώστε να βρει δουλειά και να συμπληρώνει το εισόδημα του παράλληλα με την υπηρεσία του. Απώτερος σκοπός, όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία να «την κάνει» από το στρατό.

Πόσο υπερήφανα επομένως μπορεί να είναι όλα αυτά τα στελέχη για το λειτούργημα που εκτελούν; Δεν φεύγουν μόνοι τους, κάποιοι τους «διώχνουν». Μαντέψτε ποιοί. Κάποτε ένας αρχηγός στρατού έλεγε κάπως περιφρονητικά: «το μοναστήρι να είναι καλά κι από καλογέρους…». Να όμως που οι «καλόγεροι» μας τελείωσαν.

Αναρωτιούνται άραγε οι ηγεσίες πόσο αυτή η κατάσταση επηρεάζει τη συνοχή, το πνεύμα μονάδος, το ηθικό και εν τέλει την ικανότητα του στρατού μας να παράγει αποτελεσματική εθνική άμυνα;

Κατανοούν πόσο δραματικά μπορούν να απαξιωθούν στο πεδίο επενδύσεις σε οπλικά συστήματα και τεχνολογία, σε βάρος του ελληνικού λαού, όταν αυτά τα χειρίζεται κακοπληρωμένο προσωπικό με χαμηλό ηθικό; Και ποιό θα είναι τότε το κόστος για την Πατρίδα μας; Προφανώς ανυπέρβλητο!

Και κάτι ακόμη. Οι Τούρκοι αξιωματικοί χρειάζεται να κάνουν δεύτερη δουλειά για να ζήσουν; Λόγου χάρη λοχαγός και μπάρμαν. Ειλικρινά δεν ξέρω.
Το προσωπικό μας είναι το σπουδαιότερο και το πιο ακριβό «οπλικό μας σύστημα». Από αυτό πρέπει πάντα να αρχίζουμε και σε αυτό να τελειώνουμε.

Η διοικητική μέριμνα που εξαντλείται σε κοινωνικά κριτήρια καλά σταθμισμένα είναι απλά η διεκπεραίωση μιας γραφειοκρατικής διαδικασίας. Αν τα στελέχη δεν νιώθουν υπερηφάνεια για την αποστολή τους, αυτού του είδους η διοικητική μέριμνα καταλήγει πάντα στην μικρότερη απόδοση των μονάδων και υπηρεσιών μας. Εμείς ξέρουμε το γιατί.

Πρωτοβουλίες τύπου «Summer campus» για παιδιά, ώστε να αγαπήσουν τον στρατό και να έρχονται στις στρατιωτικές μας σχολές, συγγνώμη αλλά μου φαίνεται πως είναι πιθανότερο να βάλουν ένα λιθαράκι στον εκφασισμό της κοινωνίας μας, που τελευταία υφέρπει όλο και περισσότερο, παρά να έχουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Επίσης νομίζω ότι δεν μπορούμε, αλλά ούτε θα θέλαμε να γίνουμε Ισραήλ.

Ας σταματήσουν λοιπόν τα «παχιά λόγια» κι ας δρομολογηθεί επιτέλους κάτι αυτονόητο, να δοθούν μισθοί στα στελέχη που να αντικατοπτρίζουν τις πραγματικές απαιτήσεις, ευθύνες και προκλήσεις του σύγχρονου πεδίου μάχης. Τα ψίχουλα που δίνονται σήμερα είναι κοροϊδία!

Χρειάζεται όμως -πάνω από όλα- και μια στρατιωτική ηγεσία που να προστατεύεται θεσμικά, ώστε να μην χειραγωγείται από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Μια ηγεσία χειραφετημένη, που να μπορεί να εμπνέει και να ενώνει με ατσάλι τις ψυχές μας κάτω από το λαμπερό ηλιόφωτο.

Λέω μήπως βρούμε έτσι τη χαμένη μας υπηρηφάνεια, που αναζητείται από καιρό μέσα σε εκείνη την αναθεματισμένη σκοτεινή χαραμάδα….

Armyvoice News