Θυμόμαστε το θόρυβο που έκανε το me too μέσα στον κορωνοϊό, στην πανδημία, που σαν κατάρα είχε πέσει πάνω μας και μας είχε αποδιοργανώσει τελείως.
Και βέβαια εντυπωσιαστήκαμε τότε και με τον ξένο όρο, που δεν τον γνωρίζαμε και με τα όσα άσχημα σηματοδοτούσε. Όλες οι γυναίκες που κατά καιρούς βιάστηκαν, (κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο), τότε ανακοίνωναν με ρυθμούς καταιγιστικούς τις προσωπικές τους ιστορίες κι εμείς παρακολουθούσαμε άφωνοι τα όσα συνέβαιναν.
Φυσικά και παλιότερα συνέβαιναν τέτοιες ιστορίες και φυσικά κρύβονταν από ντροπή. Όμως τώρα τα ΜΜΕ, που όλα τα βγάζουν στο φως, όχι μόνο όσα πρέπει, αλλά και όσα δεν πρέπει, είναι ένας σκληρός καθρέφτης της πραγματικότητας.
Τότε, όταν ξέσπασε το κύμα, μας είχε κάνει εντύπωση το πόση χρονική απόσταση υπήρχε μεταξύ ενός βιασμού και της καταγγελίας του. Κάποτε μεσολαβούσαν και είκοσι χρόνια! Υπήρχε μια δικαιολογία ίσως, το ότι παλιά ο κόσμος ήταν αλλιώς, οι γυναίκες δίσταζαν.
Το να διαβάζουμε, όμως, πριν λίγες μέρες πως άλλη μία ηθοποιός θυμήθηκε, μετά από 14 χρόνια, πως κι αυτή βιάστηκε από σκηνοθέτη σειράς της TV, ήταν λίγο παράξενο.
Γιατί η συγκεκριμένη, που δεν τη γνωρίζουμε, όπως ούτε και τον σκηνοθέτη, δεν ενέταξε τον δικό της βιασμό στο μεγάλο κύμα των αλλεπάλληλων me too; Τι περίεργη μνήμη είναι αυτή;
Κι από την άλλη αναρωτιόμαστε πόσο εύκολο είναι στις μέρες μας να αμαυρώσουν την εικόνα οποιουδήποτε, γιατί η μνήμη καθυστέρησε να λειτουργήσει έγκαιρα, όταν έπρεπε. Γιατί τώρα;
Δεν παίρνουμε θέση. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε;
Προβληματιζόμαστε σοβαρά όμως! “O tempora, o mores!”, ω καιροί, ω ήθη, που φώναζε κι ο Κικέρων κάποτε στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο!
far
………………….
