Ιστορία
“Μονή Σφηνίτσας, Δεκέμβριος 1904”
Γιάννης Μοσχόπουλος
–
Στις αρχές του μακεδονικού αγώνα, ο Έλληνας στρατιωτικός καπετάν Ακρίτας (Κωνσταντίνος Μαζαράκης-Αινιάν, που τότε ήταν Γραμματέας του Προξενείου Θεσσαλονίκης υπό το ψευδώνυμο Στεργιάκης), συνοδευόμενος από τον επιθεωρητή σχολείων Βαγγέλη Παπαζαχαρία (από το Σοχό Θεσσαλονίκης) προσποιούμενος τον κυνηγό πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου της Σφήνιτσας και προσπάθησε να πείσει τον ηγούμενο να δημιουργήσει σ’ αυτό αποθήκη όπλων και πολεμοφοδίων, χωρίς όμως επιτυχία, γιατί ο ηγούμενος του μοναστηριού φοβήθηκε και δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί ο στόχος αυτός. Ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης-Αινιάν στα Απομνημονεύματά του περιγράφει εκείνη την πρώτη επίσκεψή του στο μοναστήρι (Δεκέμβριος 1904), η οποία αξίζει, να παρατεθεί εδώ ολόκληρη:
–
–
“[…] Ολίγας ήμέρας βραδύτερον, τον Δεκέμβριον του 1904, αποφασίζω να εξέλθω καί πάλι από την Θεσσαλονίκην καί το Προξενείον, όπου ευρισκόμην, καί να μεταβώ εις την Μονήν Σφηνίτσης, κειμένην παρά τας εκβολάς του Αλιάκμονος, εις τας υπωρείας των παραφυάδων του Ολύμπου, ίνα την καταστήσωμεν αποθήκην όπλων καί πολεμοφοδίων. Τα βουνά γύρω χιονισμένα. Εφόρεσα δερματίνην ενδυμασίαν καί πήρα καί ένα κυνηγετικό όπλο μαζί με τον Bαγγέλην Παπαζαχαρίαν, κυνηγόν εκ του Σωχού (μου τον εσύστησεν ο αδελφός μου, δήθεν επιθεωρητής σχολείων).
Θα επερνούσαμεν όλο το Ρουμλούκι, όπου θα συνηντώμεθα εις το χωρίον με τον γνωστόν ιατρόν Αντωνάκην, ευφυέστατoν Πηλιορίτην έγκατεστημένον εκεί, φίλτατον δε των Τούρκων τσιφλικούχων καί ιδίως του Ραχμή Μπέη. Εκείθεν ελάβομεν πληροφορίας καί, αφου εκοιμήθημεν εις το χωρίον, ετραβήξαμεν μόνοι δια το μοναστήρι. Όλα ήσαν άσπρα από το χιόνι. Φυσικά ούτε μιαν βολήν δεν ερρίξαμεν, αν και εβλέπαμεν πολλά πουλιά εις τον δρόμον.
Τέλος εφθάσαμεν εις την Μονήν, ύψηλά εις στενόν, όπου η διάβασις από Κατερίνην προς Ρουμλούκι δια των ορέων.
Συνήντησα τον γέροντα ηγούμενον καί ωμιλήσαμεν δια πολλά ζητήματα. Μετά το φαγητόν, κατά το βράδυ, ήρχισα να του εξηγώ τα της παρασκευής μας δια τον αντιβουλγαρικόν αγώνα και αν θα εδέχετο να κάμωμεν το μοναστήρι του, που κανείς δεν θα ήταν δυνατόν να υποπτευθή, αποθήκην πυρομαχικών καί εφοδίων δια τα ανταρτικά σώματα πoυ θα έσχηματίζαμεν. Moυ έκαμεν εντύπωσιν ο τρόμος του. Εσηκώθη κατακόκκινος, διαμαρτυρόμενος ότι θα βάλω φωτιά εις το μοναστήρι. Μόνον που δεν με εξεδίωξε, καί ήταν μεσάνυχτα. Αλλά τα ξημερώματα, χωρίς να χαιρετήσω κανέναν εφεύγαμεν δρομαίοι μέσα εις το χιόνι με τον Bαγγέλην, που έφοβείτο να μη μας προδώση ό γέροντας εις τους Τούρκους […]”.-
ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ
Αλεξάνδρεια 12.12.2022 mosio@otenet.gr
